Η βροχή έχει αρχίσει, ήρεμη στην αρχή, βιαστική αργότερα και τώρα πεισματάρα και τρεχάτη. Σταγόνες χοντρές ενώνουν σαν γυάλινες κάθετες γραμμές τον ουρανό με τη γη, λες και θέλουν να τραβήξουν μαζί τους τον Θεό πιο κοντά στη γη, για να δει καλύτερα τα θλιβερά γεγονότα της ζωής μας. Οι δρόμοι έχουν χαθεί. Μεταμορφώθηκαν σε φλύαρα ποτάμια και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους, αφού πρώτα κλείδωσαν έξω και τη θλίψη της καρδιάς, προστατεύοντας έτσι με όσα ψυχικά αποθέματα έχουν ακόμα την οικογένεια που περιμένει, και κυρίως τα παιδιά με εκείνα τα γελαστά μεγάλα και αθώα μάτια, που δίνουν δύναμη και ζωή στις αντοχές των μεγάλων που παραπαίουν και συχνά γκρεμίζονται.
Τώρα, βρίσκω στο δρόμο μου ανοιχτά μόνο κάποια πρακτορεία, όλα με τα ίδια σχέδια στην τζαμαρία τους, ωραία φωτισμένα, και με αρκετούς πελάτες μέσα, άλλους όρθιους μπροστά στο ταμείο, και άλλους καθισμένους σε τραπεζάκια, να γράφουν στα δελτία που βρίσκουν μπροστά τους σε περιποιημένες θήκες. Βλέπω ακόμα δύο μεγάλες πονηρές τηλεοράσεις, που αντί για ειδήσεις δείχνουν μόνο μικρά κουτάκια, ενώ οι παίκτες, με μάτια γουρλωμένα από την αγωνία της αναμονής, παρακολουθούν αυτά τα τετράφωνα να χρυσίζουν και να παρουσιάζουν έναν αριθμό, που ύστερα φεύγει και έρχεται ένας άλλος αριθμός που τον περιμένουν με θρησκευτική ευλάβεια οι παίκτες, ελπίζοντας να είναι από τους αριθμούς που έχουν παίξει.
Στην τζαμαρία γράφει με μεγάλα γράμματα:
ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΟΠΑΠ και από κάτω: Λαχεία, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΚΙΝΟ, ΣΚΡΑΤΣ, ΣΤΟΙΧΗΜΑ, και άλλα πολλά και διάφορα, που όλα αυτά μαζί φωνάζουν… Τ ζ ό γ ο ς.
Για λίγα λεπτά παρατηρώ την κίνηση μέσα στο πρακτορείο του ΟΠΑΠ, με τα πολλά έξυπνα(;) παιχνίδια που διαφημίζει. Τρομάζω και αναρωτιέμαι, όχι τόσο γι΄αυτούς που είναι εθισμένοι και αιχμάλωτοι κρατούμενοι στα νύχια του τζόγου χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν ή χωρίς να θέλουν να ξεφύγουν, αλλά για τους άλλους τους πολλούς άπειρους παίκτες των λίγων ευρώ που έχουν στην τσέπη τους και που έχουν «μπλέξει» πρόσφατα στο καταστροφικό παιχνίδι του τζόγου, ψάχνοντας στην απόγνωση της οικονομικής κρίσης, να βρουν τη χαμένη του ελπίδα στην αγκαλιά της τύχης, γιατί είχαν κάποτε ακούσει ότι η τύχη είναι τυφλή, ότι μια φορά στη ζωή περνά από μπροστά σου, κι εσύ πρέπει να την ξεχωρίσεις και να προλάβεις να την αρπάξεις από τα μαλλιά και να την κρατήσεις για πάντα κοντά σου.
Πολλοί είναι οι απελπισμένοι άνθρωποι σήμερα! Πολλά τα θύματα της οικονομικής καταστροφής. Αλλά ακόμα πιο πολλά τα εύκολα θύματα που χάνονται στην άβυσσο των τυχερών παιχνιδιών που κάποια στιγμή ίσως τους χαμογέλασε, για να τους ξεγελάσει για πάντα, και ύστερα με βασανιστικό τρόπο τους κατέστρεψε. Και όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και την οικογένειά τους και τη ζωή τους ακόμα.
Αν ζούσε σήμερα ο Θεόκριτος, θα μας παρηγορούσε λέγοντας: «Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα». Και ο Καζαντζάκης, πιο περήφανος και πιο τολμηρός στο λόγο του, θα μας συμβούλευε με τη φράση του: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικήσουμε; ΠΟΛΕΜΑ!»
Διαπιστώνω γρήγορα ότι οι φράσεις αυτές, όσο όμορφα και να ακούγονται, πέφτουν στο κενό. Η απογοήτευση είναι στη ζωή μας ο χειρότερος εχθρός.
Τώρα η βροχή έχει σταματήσει. Στο πρακτορείο του ΟΠΑΠ, μπαίνουν συνέχεια με βιασύνη και άλλοι πολλοί άνθρωποι με το μαγικό χαρτάκι στο χέρι και με μια παράξενη λάμψη στα μάτια.
Απομακρύνομαι «παίρνοντας» μαζί μου την ανακοίνωση με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα που είναι κολλημένη στην τζαμαρία του πρακτορείου:
«Τζακ – Ποτ στο τζόκερ. Δίνει στον τυχερό 9.000.000 ευρώ!
Αλήθεια ποιον τυχερό; Θα υπάρχει και σ΄ αυτήν την κλήρωση τυχερός ή θα περιμένουν οι αρμόδιοι να ανέβει ακόμα περισσότερο το ποσόν αυτό για την επόμενη κλήρωση;
Κανείς δεν το ξέρει…
