Σας παραθέτω ένα απόσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη, που κατά την άποψή μου δίδει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας για τον Θεό, τον εγωισμό και το αντίδοτό του, την αγάπη.
Όπου και να κοιτάξεις είναι ο Θεός. Ο εγωισμός και η αλαζονεία μάς τυφλώνουν δεν μας αφήνουν να τον δούμε.
Η αγάπη σε οδηγεί στην ταπεινότητα, η οποία με τη σειρά της σε βοηθά να ξεπεράσεις την έλξη της βαρύτητας, να ξεπεράσεις το «εγώ» σου, να ξεπεράσεις το προπατορικό αμάρτημα, να γίνεις ο «Άνω θρώσκων»
Εισερχόμενος ο ερευνητής στο εργαστήριο της φύσης, εφόσον έχει την απαραίτητη φιλοσοφική παιδεία, θα αντιληφθεί ότι συμπεριφέρεται σαν ταύρος που εισβάλλει σε ένα υαλοπωλείο.
Ο ιδρυτής της GOOGLE λέγει ότι το 2029 ο άνθρωπος θα γίνει αθάνατος. Προφανώς με κάποιο πρόγραμμα, θα διορθώνεται πλήρως το DNA σου, θα αναζωογονούνται τα κύτταρά σου και θα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τα ατυχήματα.
Πιθανό με την κλωνοποίηση, σε περίπτωση μεγάλου ατυχήματος, να αναπαράγεται το σώμα (Hardware) και να το φορτίζουν με το συμβατό λογισμικό, ώστε να έχεις τις γνώσεις που μπορείς να επεξεργασθείς. Όμως μεταξύ σώματος και μυαλού υπάρχει η ψυχή, μία ψυχή που αλληλεπιδρά με τα παραπάνω, μία ψυχή που η επίγεια ανάτασή της όταν είναι τόσο υψηλή, σε οδηγεί σε μια άλλη μορφή ύπαρξης.
Ορισμένοι άνθρωποι ευλογημένοι, ταπεινοί έχουν αντιληφθεί την ύπαρξη του Θεού, ο κόσμος τους δεν έχει σχέση με την ύλη. Μερικοί από αυτούς αντιλαμβάνονται την αιωνιότητα, αντιλαμβάνονται την τέταρτη διάσταση, τον συμπαντικό χωρόχρονο.
Για να φτάσεις στο επίπεδο αυτό χρειάζεται να στηριχθείς στους πυλώνες της Αγάπης και της Ελευθερίας, που δυστυχώς τα υπάρχοντα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα συνεπικουρούμενα από τα ΜΜΕ σού αποκρύπτουν.
Η αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι πάντα επίκαιρη, η πίστη και η ελπίδα συνυπάρχουν στην θετική αύρα που χαρακτηρίζει τους ευλογημένους ανθρώπους.
Δεν είναι ποτέ αργά να γίνουμε καλύτεροι.
Νίκος Καζαντζάκης: Το μάθημα της πεταλούδας
Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει.
Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει.
Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.
Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά.
Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.
Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω, ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο. Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή, να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!
Στέργιος Σµυρλής