Μέσα στην αβεβαιότητα, την πολιτική και κοινωνική δίνη τα τελευταία πέντε – έξι χρόνια η χώρα μας ως μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας κουτσά – στραβά τα καταφέρνει. Από το 2010 δύο ή τρία διαδοχικά μνημόνια, δηλαδή οικονομικές συμφωνίες ανέκοψαν την χρεοκοπία και το πρόβλημα χρέους μετατέθηκε εις τα υπ΄όψιν. Φτάσαμε εις το σωτήριον έτος 2015 και παρά τις κατά διαστήματα παρασπονδίες και ασυνέπειες των συμφωνηθέντων ο γάμος μας με την Ευρώπη κλονίζεται μεν, αλλά δείχνει γερά θεμελιωμένος και ως θεσμός καλά κρατεί. Αν αυτά συνέβαιναν εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια πριν ένας τέτοιος ασύμβατος γάμος θα είχε διαλυθεί με ευθύνη και των δύο πλευρών. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, η Ευρώπη του 2015 δεν είναι ό, τι ήταν το 1930 – 1940. Οι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτικοί μεγάλης πολιτικής εμβέλειας, ύστερα από δυο αιματηρούς πολέμους (20 + 60 εκατομμύρια νεκρούς) αντιλήφθηκαν ότι αυτή η παράνοια έπρεπε ποτέ να μην επαναληφθεί. Με αυτή τη βάση γεννήθηκε η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Βέβαια όπως τα πάντα στη ζωή υπόκεινται σε μεγάλες μεταβολές (τα πάντα ρει κατά τον Ηράκλειτο) το παρόμοιο συμβαίνει και με την Ε.Ε. Ο χρόνος έχει επιφέρει φθορά, αλλά και μεγάλη πρόοδο. Παρ΄ όλα αυτά ο θεσμός ως Ένωση παραμένει ισχυρός γιατί μέσα στον πυρήνα του περικλείει φιλοσοφημένα υψηλά ιδανικά των ιδρυτών της. Η Ελλάδα «ως φτωχός συγγενής» έγινε δεκτή εις την τότε Ε.Ο.Κ. διότι χωρίς την Ελλάδα που συνιστά τη μήτρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η Ένωση θα ήταν «θυγατέρα αγνώστου πατρότητας». Τα χρόνια κύλησαν μπήκαμε στο ενιαίο νόμισμα, το προσφιλές μας «ευρουδάκι» αλλά μαζί με αυτό φέραμε και τα πρώτα γκρίζα σύννεφα αρχής γενομένης από τα χρόνια των ολυμπιακών αγώνων του 2004. Βγήκαμε από την πραγματικότητα και εισήλθαμε στη φανταστική σφαίρα μιας αισθησιακής πανδαισίας, μιας πρωτόγνωρης χαλάρωσης της υπευθυνότητας βάζοντας το χέρι ο ένας στην τσέπη του άλλου και όλοι μαζί χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου.
Μέσα στην οικονομική περιδίνηση που μπήκε η χώρα, παραδόξως υπάρχουν και μια – δυο θετικές πλευρές. Μια από αυτές είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί μόνο 1,5% περίπου, του συνόλου των χωρών της Ευρωπαϊκής οικονομικής επιφάνειας. Το δεύτερο μπορεί να είναι η σημερινή κοινωνική και οικονομική κρίση, ίσως (λέω ίσως) δώσει ένα τελευταίο μάθημα σε πολιτικούς και πολίτες στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα. Όπως και να έχουν τα πράγματα, κάτι το «ελληνικό δαιμόνιο, κάτι ο Θεός των Ελλήνων» κάτι ακόμα, το ιστορικό μας κλέος μας βοηθούν να ξεπερνάμε τις εσωτερικές και τις ξένες συμπληγάδες πέτρες και τα εμπόδια που μας στήνουν «οι κακοί Γερμανοί». Όπως στα χρόνια της Γερμανο – Ιταλικής κατοχής στο τόπο μας γεννήθηκαν οι μαυραγορίτες «γνήσιοι Έλληνες» που «αγόραζαν» ένα ολόκληρο σπίτι ανταλλάσοντάς το με ένα τσουβάλι αλεύρι, έτσι και τώρα αυτή η συνομοταξία ανθρώπων, μέσα και έξω από την Ελλάδα, επιδιώκει τη ρήξη (δυστυχώς) και το GRETIX, δηλαδή την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, το ευρώ, για να κορέσουν της νοσηρές τους σκοπιμότητες. Ανάμεσά τους υπάρχουν και ξένοι πολιτικοί και οικονομολόγοι, που δεν έχουν ιδιαίτερη εκτίμηση για τη χώρα μας, οι οποίοι με τις δηλώσεις τους είναι φανερό ότι σπρώχνουν την Ελλάδα προς το γκρεμό. Το πρόβλημα για την Ευρώπη με μια έξοδο από το ευρώ δεν είναι ότι οι δανειστές θα χάσουν τα χρήματά τους διότι μια τέτοια απώλεια θα είναι αμελητέα ποσότητα απέναντι στο σύνολο. Ο φόβος των Βρυξελλών είναι πρωτίστως πολιτικός. Η πολιτική διάρρηξη της ενότητας θα δημιουργήσει ένα πολύ κακό προηγούμενο για την συνοχή της. Η απευκταία περίπτωση οικειοθελούς επιστροφής στη δραχμή και τα περί δημοψηφίσματος θα σημαίνει οπισθοδρόμηση και περαιτέρω διάλυση της όποιας κοινωνικής σταθερότητας για την οποία, Έλληνες και ξένοι ιστορικοί του μέλλοντος θα περιγράφουν με τα πλέον μελανά χρώματα.
Γιώργος Σταυράκης
