Σήμερα ακόμη αναζητείται ένα ρεαλιστικό συνεκτικό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας. Η εποχή της μεταπολίτευσης και η 5ετία των μνημονίων τελικά συνεχίζονται χωρίς η χώρα ακόμη να έχει αποκτήσει μια πραγματική και μελετημένη αναπτυξιακή πυξίδα, έναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη ρεαλιστικών δράσεων και δομικών αλλαγών, με στόχο την υγιή και ανταγωνιστική παραγωγική ελληνική ανάπτυξη.
Ένα συνεκτικό σχέδιο το οποίο:
• Να θέτει συγκεκριμένους εθνικούς στόχους και που να περιέχει συγκεκριμένες τολμηρές αλλαγές στη δομή του κράτους, των ΔΕΚΟ και στη λειτουργία της οικονομίας. Ένα σχέδιο που θα αποτελέσει το εχέγγυο για νέες βιώσιμες επενδύσεις, την πηγή νέων εισοδημάτων και θέσεων εργασίας.
• Να δημιουργηθεί εθνικά και συναινετικά, με ευθύνη της νέας κυβέρνησης και με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Με σκοπό και την πραγματική υιοθέτησή του από την πλειοψηφία των πολιτών.
• Να αποτελέσει το εργαλείο για την απόλυτη ρήξη με τις πασίγνωστες και πανθομολογούμενες χρόνιες παθογένειες του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας.
• Να στηρίζει ουσιαστικά την παραγωγή, την καινοτομία, τη γνώση και την εξωστρέφεια. Ένα σχέδιο που να αναδεικνύει τα μεγάλα πλεονεκτήματα και τις αναξιοποίητες αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας αλλά και να στηρίζει το επιχειρηματικό δαιμόνιο, ταλέντο, τις ικανότητες των Ελλήνων και του Απόδημου Ελληνισμού.
• Να περιλαμβάνει, επιτέλους, την απαιτούμενη διαδικασία ουσιαστικής και αποτελεσματικής συνταγματικής αναθεώρησης με σκοπό τη επαναδημιουργία μιας πραγματικά ελεύθερης, δίκαιης κοινωνίας με συνοχή και ασφάλεια, αλλά και μιας ελεύθερης παραγωγικής οικονομίας.
Τα μνημόνια δημιουργήθηκαν ως επακόλουθο μιας τραγικής περιόδου υπερδανεισμού, κακοδιαχείρισης, διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας, συντεχνιακού κρατισμού, με τρανή διαχρονική έλλειψη ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου ανάπτυξης.
Τα μνημόνια δεν αξιοποιήθηκαν εξαρχής ως ένα επιβαλλόμενο πλαίσιο αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης με δυνατότητες μελετημένων ισοδυνάμων δράσεων. Και αυτό γιατί ποτέ δεν υιοθετήθηκε η έντονη διάθεση τολμηρών αλλαγών και γιατί ποτέ δημιουργήθηκε ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, αφήνοντας την όποια διαπραγμάτευση «αδύναμη και γυμνή».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις άναρχα υλοποίησαν μέτρα υπερφορολόγησης, περικοπών, ατελών μεταρρυθμίσεων που δεν αλλάζουν δομικά τα πραγματικά κακώς κείμενα του κράτους και της οικονομίας, περιορίζοντας ταυτόχρονα βίαια και δραστικά τα εισοδήματα και τη ζήτηση της οικονομίας. Αποτέλεσμα, η μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή αλλά χωρίς τη δημιουργία νέων υγιών δομών και προϋποθέσεων για την ανάπτυξη της οικονομίας, αφήνοντας τελικά μια κοινωνία εξουθενωμένη από τις συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις.
Μόνο η ισχυρή βούληση για δομικές αλλαγές με νέα ισχυρά κίνητρα για νέες επενδύσεις, μέσω της εφαρμογής ενός νέου συνεκτικού σχεδίου ανάπτυξης θα φέρουν την οριστική λύση για τη βιώσιμη έξοδο της χώρας από τα δεσμά της ύφεσης και της απαξίωσης. Να φύγει η Ελλάδα μπροστά, καθιστώντας τα υφεσιακά μέτρα του 3ου μνημονίου παρωχημένα, μη αναγκαία και αποδεδειγμένα λάθος.
Η ελληνική οικονομία λειτουργεί, για να το θέσω στην γλώσσα των μηχανικών, ως μια οικοδομή παλαιότητας προς πλήρη δομική ανακατασκευή, αλλά χωρίς μελέτες εφαρμογής. Ξεκινάς και χτίζεις αυθαίρετα χωρίς μελέτη, σχέδιο ή προδιαγραφές για αυτό και στη μέση του δρόμου όλα γκρεμίζονται, με τα πισωγυρίσματα και την στασιμότητα να κυριαρχούν.
Το 3ο μνημόνιο οφείλουμε πλέον να το αντιμετωπίσουμε με ένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης και τολμηρές αλλαγές, αυτές τις αυτονόητες, που κάθε παρέα φυσιολογικών ατόμων μπορεί να αναδείξει σε συζήτηση μιάς ώρας!
Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες αλλά αξίζει η υπέρβαση και η μεγάλη προσπάθεια να υπερκεραστούν. Άλλωστε εδώ και 6 χρόνια ζούμε καθημερινά τις συνέπειες της διαρκούς ύφεσης και απαξίωσης της οικονομίας και τώρα των capital controls μιας οριακά χρεοκοπημένης χώρας.
Η επόμενη περίοδος των εκλογών ξεκίνησε ήδη και η βιώσιμη συνέχεια θέλει άμεσα τη σύνταξη και εφαρμογή ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Σίγουρα η αναζήτηση του αναπτυξιακού αυτονόητου είναι δύσκολη υπόθεση γιατί φοβίζει τα κάθε είδους και μεγέθους ιδιοτελή «συμφέροντα».
Για αυτό και πολλοί ανεπαρκείς πολιτικοί το επικαλούνται, το αναζητούν, αλλά δύσκολα το πράττουν. Όμως η νέα κυβέρνηση έχει μοναδική επιλογή τις αυτονόητες πράξεις για την εφαρμογή ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου ανάπτυξης και το τέλος της αυθαίρετης και άναρχης πολιτικής διακυβέρνησης.
Η επιλογή της αδράνειας, των ιδεοληψιών, του πολιτικού κόστους, έληξε οριστικά και αμετάκλητά με τα capital controls. Έχουμε άλλη μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια υγιή οικονομία και δίκαιη κοινωνία, ενδυναμώνοντας πρώτα τη θέση της πατρίδας μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και έπειτα αναβαθμίζοντας την ποιότητα της ζωής μας.
Μάνος Κρανίδης
Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ
Πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Ακινήτων Βορειοανατολικών Προαστίων Αττικής (ΕΝΙΒΟΠΑ)
