Όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο γίνεται δυσοίωνο το μέλλον των Ελλήνων. Διότι ως Λαός αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε γιατί η οικονομική κρίση προκαλεί απειράριθμες ανατροπές σε όλα αυτά που επί δεκαετίες εθεωρούντο δεδομένα, όπως π.χ. στην κρατική κυριαρχία, τα ατομικά δικαιώματα, την κοινωνική πρόνοια, την εκπαίδευση, τον δημόσιο χαρακτήρα βασικών αγαθών κ.λπ. Εδώ, δυστυχώς, κυριαρχεί η εσφαλμένη έννοια του «φορέα του δημοσίου συμφέροντος», ότι μόνο οι πολιτικοί και τα αρμόδια όργανα του κράτους μπορούν να αποφασίζουν για όλα και όχι ουδείς άλλος, με συνέπεια να περιττεύουν οι διαμαρτυρίες των πολιτών.
Η κατάντια της χώρας μας ως συνέπεια της κρίσης οφείλεται στην παρερμηνεία του ορισμού και της έννοιας του Κράτους. Κράτος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «δύναμη», η οποία στηρίζεται στην οργάνωση των πολιτών, με κοινό τόπο διαμονής. Η δύναμη και η θέληση των πολιτών προσδιορίζει όχι μόνον την ουσιώδη έννοια του Κράτους, αλλά παράλληλα επιλέγει τη θέσπιση των Οργάνων του όπως π.χ. Κυβέρνηση και την ψήφιση Νόμων και Κανόνων για τη διατήρηση και λειτουργία της οργανωμένης πολιτικής οντότητας, για την άμβλυνση των αντιθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ των πολιτών. Οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να απολαμβάνουν τα αγαθά και δικαιώματα της ισοτιμίας και ισονομίας. Ως εκ τούτου το Κράτος, με τη βαθιά του έννοια, είναι η αναγνωρισμένη κυριαρχία όλων των πολιτών.
Το Κράτος δημιουργήθηκε από τη στιγμή εκείνη που ο άνθρωπος άρχισε να συγκροτεί τις πρώτες πρωτόγονες αγροτικές κοινωνίες, να παράγει πλεονάσματα των αγαθών και να δημιουργεί το εμπόριο για να πουλά αυτά τα αγαθά. Από την οργανωμένη αυτή δραστηριότητα του ανθρώπου π.χ. τώρα του πολίτη και κοινωνίας, με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της ανθρωπότητας έχουμε την ανάπτυξη της οικονομίας, ως μοναδικό και βασικό κυριαρχικό πυλώνα του Κράτους.
Όπως προαναφέρθηκε, το Κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας των πολιτών, η οποία δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου μπερδεύτηκε σε μια αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που τώρα είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης». Και η δύναμη αυτή που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται από αυτήν, είναι ο Κρατισμός του Ελληνικού Δημοσίου. Το οποίο ταχύτατα κατέστη Κράτος εν Κράτει και αντίπαλος και εχθρός της κοινωνίας δηλαδή του αποκαλούμενου εξ ορισμού «Ιδιωτικού Τομέα» που παράγει όλο τον πλούτο και όλα τα πλεονάσματα της Εθνικής Οικονομίας.
Ο Καθηγητής Χάρης Παμπούκης (Κράτος και κρατισμός…) πριν γίνει Υπουργός, είχε πει συνοπτικά ποιος είναι ο «Κρατισμός»: «Ο Κρατισμός στηρίζεται στη φοβία, περιορίζει την αυτονομία του ατόμου, ρημάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών εις τους Θεσμούς, υποσκάπτει τους κανόνες και τις αξίες, υποθηκεύει την αξιοκρατία, δεν στηρίζει την κοινωνική αναδιανομή εισοδημάτων και την ισότητα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων. Το κυριότερο όμως αποτέλεσμα της κοινωνικά εγκληματικής του δράσης είναι ότι οργανώνει τη φαυλότητα και αποστερεί από το Έθνος την αυτοπεποίθησή του. Συγκροτεί πολιτισμικά μια αντικοινωνική νοοτροπία, μια νοοτροπία περί μη τηρήσεως κανόνων που υποθάλπει τη διαφθορά. Συντηρεί κανόνες δύο ταχυτήτων και πλήττει καίρια την ισονομία και την ισοπολιτεία». Είναι αυτός τελικά; Ναι είναι αυτός, είναι ο Ελληνικός Κρατισμός τον οποίο δεν εμπιστεύονται πια οι ‘Ελληνες!
