ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Τι έκανε λέει; Έγινε μπλακάουτ στη χώρα μας διαρκείας δύο ημερών; Και δεν έχουν βγει ακόμα οι δημοσιογράφοι – εισαγγελείς στα κανάλια να στριμώξουν τους αρμόδιους με ερωτήσεις που να ξεκινούν από την εποχή του διορισμού τους, από τον βουλευτή της περιοχής τους, στην Ελληνική Εταιρεία Ενέργειας (ΕΕΕ);
Δεν εμφανίστηκαν ακόμα οι ειδήμονες ηλεκτρολόγοι στα café της γειτονιάς, να εξηγήσουν το γεγονός;
Δεν άρχισαν οι ειδικοί «στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας» ταξιτζήδες, να εξηγούν στους επιβάτες πώς ακριβώς συνέβη το μπλακάουτ, ενημερωμένοι βεβαίως από κάποιο δικό τους «μέσα» στην ΕΕΕ;
Δεν βγήκε ο Ανδρουλάκης να διαμαρτυρηθεί ότι το μπλακάουτ οφειλόταν στις αυξημένες παρακολουθήσεις του κινητού του και όλων των τηλεφώνων των πολιτικών και των στρατηγών και των καθαριστριών τους, από τον ίδιο τον Μητσοτάκη;
Δεν βγήκε ο «επιστολογράφος του Ιησού» Βελόπουλος, να αποκαλύψει ότι πίσω από το μπλακάουτ, υπάρχει συνωμοσία για να εμποδιστεί η άνοδος του ποσοστού του στις δημοσκοπήσεις, που φυσικά είναι στημένες από τον ίδιο τον Μητσοτάκη και το ιερατείο του;
Δεν έγιναν πανελλαδικές διαδηλώσεις, για να φύγει ο Μητσοτάκης και να αναλάβει την πρωθυπουργία η «προετοιμαζόμενη» Ζωή Κωνσταντοπούλου, με υπουργό Εσωτερικών τον Μπιμπίλα; Σοβαρά τώρα;
Ζούμε στη χώρα που εδώ και πολλά χρόνια εκπαιδευόμαστε στο να ρίχνουμε τις ευθύνες… στον άλλο, αφού προηγουμένως έχουμε τρέξει πρώτοι, δηλαδή έχουμε ποδοπατηθεί στα σουπερμάρκετ, για να προμηθευτούμε ραδιοφωνάκια, φακούς, μπαταρίες, νερά και κονσέρβες για την αντιμετώπιση του μπλακάουτ.
Η επίρριψη ευθύνης στον άλλο είναι αρχέγονο ελληνικό χαρακτηριστικό. Διάβασα σε μια έγκυρη ιστοσελίδα την εμπεριστατωμένη μελέτη, του γνωστού καθηγητή Φυσικής και Συμπεριφορικής Ανθρωποβιολογίας του Χάρβαρντ, δόκτορος Αλεξάντερ Μέρκελ φον Μπάιντεντραμπ, που έγραφε ότι «τα παιδιά στην Ελλάδα μαθαίνουν από νηπιακή ηλικία ότι δεν φταίνε σε τίποτα για ό,τι και να κάνουν», αφού οι γονείς έχουν πάντα μια δικαιολογία για το δικό τους παιδί, ρίχνοντας το φταίξιμο σε κάτι άλλο. Αορίστως.
Μόλις διάβασα αυτό το απόσπασμα, θυμήθηκα μια φίλη μου, που το άτακτο αγόρι της τρέχοντας μέσα στο σπίτι μας, σκόνταψε, χτύπησε (ευτυχώς ελαφρά) το κεφάλι του στην άκρη μιας πολυθρόνας και έβαλε τα κλάματα. Τότε εκείνη αντί να το μαλώσει που έτρεχε στο ξένο σπίτι σαν ταύρος μαινόμενος, του είπε: «Μη κλαις αγορίνα μου. Δεν φταις εσύ. Να. Εγώ θα κάνω ντα την παλιοπολυθρόνα που σε πόνεσε». Και αμέσως το… «μέλλον της Ελλάδος», σταμάτησε το κλάμα και συνέχισε το τρέξιμο γύρω-γύρω.
Κάτι σαν το αόριστο, «τον σκότωσε η μεγάλη ταχύτητα», και όχι το συγκεκριμένο: «Ο μακαρίτης, πατούσε υπερβολικά το γκάζι».
