Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Πενήντα ακριβώς χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την 1η Μαρτίου 1973 που κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ – ορόσημο της ροκ μουσικής και η κορυφαία δημιουργική και εμπορική στιγμή στην καριέρα των Pink Floyd. Αναφέρομαι στο «The dark side of the moon» και επιτρέψτε μου αυτό το αφιέρωμα.
Πρόκειται για άλμπουμ με τεράστια επιτυχία που ξεπέρασε την εποχή του, παραμένοντας για πάρα πολλά χρόνια στους πίνακες επιτυχιών Βρετανίας και ΗΠΑ (741 εβδομάδες), ενώ οι πωλήσεις του παραμένουν αξιοσημείωτες μέχρι σήμερα.
Σχεδόν ολόκληρο το έργο, πιστώνεται στον Ρότζερ Γουότερς, που έγραψε τους στίχους και τη μουσική στα περισσότερα κομμάτια, με τη συμβολή βεβαίως και των υπολοίπων τριών μελών του συγκροτήματος (Ντέιβιντ Γκίλμορ, Ρίτσαρντ Ράιτ και Νικ Μέισον).
Θα αναφέρω χαρακτηριστικά, ότι οι κριτικοί μουσικής χωρίζουν τη ροκ μουσική στην περίοδο «πριν» και «μετά» το «The dark side of the moon», όσον αφορά στη χρήση των synthesizer και των άλλων ηλεκτρονικών gadget. Αλλά η πραγματική δύναμη του άλμπουμ προέρχεται από το δημιουργικό πάντρεμα του νεοψυχεδελικού αρτ-ροκ, της τζαζ-φιούζιον και του μπλουζ-ροκ.
Το περιεχόμενό του εξερευνά όψεις της ανθρώπινης εμπειρίας. Αναφέρεται στη γέννηση ενός παιδιού και το μεγάλωμά του (Speak to me / Breath), τη θρησκεία (Great gig in the sky), τον καταναλωτισμό (Money), τον εθνοκεντρισμό (Us and them), τον θάνατο (Brain damage και Eclipse) και τον χρόνο που φεύγει (Time, το αγαπημένο μου, που σας το αφιερώνω σε δική μου ελεύθερη μετάφραση):
Διώχνοντας τις στιγμές που φτιάχνουν μια πληκτική μέρα.
Χαραμίζοντας τις ώρες με έναν ασήμαντο τρόπο.
Τριγυρνώντας σ’ ένα κομμάτι γης της πόλης σου.
Περιμένοντας κάποιον ή κάτι να σου δείξει το δρόμο.
Κουρασμένος,
να κάθεσαι ξαπλωμένος στον ήλιο,
να μένεις σπίτι βλέποντας τη βροχή.
Είσαι νέος
κι η ζωή είναι μεγάλη, έχεις χρόνο για σκότωμα.
Και ξαφνικά,
ανακαλύπτεις ότι δέκα χρόνια βρίσκονται πίσω σου.
Κανείς δεν σου είπε πότε να τρέξεις,
έχασες την πιστολιά της εκκίνησης.
Και τρέχεις, τρέχεις, να πιάσεις τον ήλιο,
που βυθίζεται και κάνει το γύρο για να βρεθεί πίσω σου, πάλι.
Ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, εσύ είσαι μεγαλύτερος
με την ανάσα σου λιγότερη και πιο κοντά στο θάνατο.
Κάθε έτος γίνεται μικρότερο, ποτέ δε βρίσκεις το χρόνο.
Σχέδια που απέτυχαν ή έμειναν στα χαρτιά,
περιμένοντας, σιωπηλά,
με απόγνωση και εγγλέζικη ψυχραιμία.
Ο χρόνος τελείωσε, το τραγούδι επίσης.
Νόμιζα ότι είχα κάτι περισσότερο να πω.
