Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 12/02/2025
Αυτές οι μέρες συνεχίζουν, πανελλαδικά, να είναι, εν πολλοίς, εκτροχιασμένες από τις αποκαλύψεις για τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, του 2023. Καλοπροαίρετα και μη, αρκετοί αναρωτήθηκαν για τη χρονική συγκυρία των τελευταίων εξελίξεων.
Μια παράμετρος εξήγησης των όσων συνέβησαν (και ενδέχεται να ζήσουμε) είναι η στάση μεγάλης μερίδας πολιτών, κάθε ηλικίας, που κινητοποιήθηκαν, βγαίνοντας στους δρόμους -ακόμη και του Χαλανδρίου, με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο». Το ίδιο ερώτημα «απαντά» από την αντίστροφη πλευρά η στάση την οποία τήρησε η πλειοψηφία των δημοτών στις περιοχές που καλύπτει το παρόν φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, σε θέματα, μάλιστα, της γειτονιάς και του «μικρόκοσμού» τους.
Για παράδειγμα, αυτή την περίοδο συμπληρώνεται μια εξαετία εφαρμογής του πάρκινγκ με (τσουχτερό) αντίτιμο στον σταθμό μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας. Με αφορμή ρεπορτάζ της εφημερίδας για τα προβλήματα στην οδό Γαρυττού πριν από δύο εβδομάδες, ένας αναγνώστης σχολίασε: «Στις κινητοποιήσεις του 2019 για την ιδιωτικοποίηση του χώρου στάθμευσης, συμμετείχαν ελάχιστα άτομα σε σχέση με τον αριθμό των κατοίκων. Τώρα είναι αργά για δάκρυα».
Παρότι από την κριτική αυτή μπορεί να εξαιρεθούν διαμαρτυρόμενοι περίοικοι γειτονικών κατοικιών Αγίας Παρασκευής & Χαλανδρίου και μετρημένες στα δάχτυλα παρατάξεις & συλλογικότητες, η επισήμανση ήταν σωστή. Οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές, στέλνοντας ένα μήνυμα ανοικτό σε κάθε κρίση: από αδιαφορία έως… συναίνεση στην οικονομική επιβάρυνση που έφερε το εισιτήριο στο πάρκινγκ για μεγάλο κομμάτι πολιτών (κυρίως εργαζομένων) και τις σοβαρές κυκλοφοριακές & περιβαλλοντικές συνέπειες από τα εκατοντάδες οχήματα στους γύρω δρόμους.
Αντίστοιχα υποτονικές ήταν οι διαμαρτυρίες για τη σχεδιαζόμενη μεταφορά του Καζίνο της Πάρνηθας στο κτήμα Δηλαβέρη του Αμαρουσίου, στα όρια με το Χαλάνδρι. Οι «συνήθεις ύποπτοι» αιρετοί, φορείς και πολίτες συμμετείχαν στις -κάθε είδους και περιοχής- κινητοποιήσεις. Ασφαλώς, για μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας δεν αποτελούν – έτσι κι αλλιώς- αποδοτικό τρόπο αντίδρασης οι συγκεντρώσεις στους δρόμους, αλλά οι διασυνδέσεις, τα σχόλια μέσω πληκτρολογίων, η απλή γκρίνια ή οι βουβαμάρες.
Ένα, λοιπόν, από τα πολλά ηθικά διδάγματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος και της διαχείρισής του είναι ίσως ότι από απλώς συλλυπούμενοι μιας (οποιασδήποτε) κηδείας χρειάζεται να μετατραπούμε πιο ενεργοί πολίτες. Επιβάτες κάθε τρένου -κυριολεκτικά και μεταφορικά- είμαστε εν δυνάμει όλοι, ακόμα κι όσοι το έχουμε δει απλώς να… περνάει από δίπλα μας.
