Ένα από τα πιο συγκλονιστικά αποσπάσματα της «Ιλιάδας» είναι η στιγμή της συνάντησης του Βασιλιά της Τροίας Πρίαμου με τον Αχιλλέα, όταν ο πρώτος πηγαίνει μέσα στο στρατόπεδο των Αχαιών και με τη συντριβή να τρέχει από τα μάτια του, ζητάει το πτώμα του γιου του, Έκτορα, για να το θάψει με τις πρέπουσες τιμές.
Υπενθυμίζεται πως ο Έκτορας, ως υπερασπιστής της Τροίας σκοτώθηκε σε μονομαχία από το σπαθί του Αχιλλέα. Ο τελευταίος, τυφλωμένος από το μίσος για εκδίκηση για το θάνατο του αδερφικού του φίλου, Πάτροκλου, από το σπαθί του Έκτορα, ατίμωσε το νεκρό του σώμα, σέρνοντάς τον γυμνό γύρω από τα τείχη της Τροίας. Η ύβρις απέναντι στο νεκρό τιμωρούταν από τους θεούς, όμως, ο Αχιλλέας τους αψήφησε με θράσος και αλαζονεία. Μπροστά στην παράκληση του γονιού, όμως, που ζητούσε δικαίωση και τιμή για το νεκρό παιδί του, ακόμα και αυτός λύγισε.
Οποιαδήποτε ομοιότητα των παραπάνω με σύγχρονες καταστάσεις, δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Την αλαζονεία και την ύβρη της εξουσίας απέναντι στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και που πολλοί από αυτούς δεν είχαν καν την ευκαιρία να τα θάψουν με τις πρέπουσες τιμές, έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις.
Αυτή η ύβρις μετατράπηκε σε ανθρώπινο ποτάμι, με κεντρικό αίτημα τη δικαίωση των νεκρών και την εφαρμογή της Δικαιοσύνης απέναντι στους υπαιτίους της τραγωδίας. Κάποιος θα πίστευε ότι μπροστά σε αυτή την πανανθρώπινη αντίδραση, οι έχοντες την εξουσία θα αντιλαμβάνονταν το μήνυμα που τους στελνόταν από κάθε κατεύθυνση και – ναι, και αυτό είναι αλήθεια – από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Κατά πάσα πιθανότητα μάλλον σε αυτή την αποστολή μηνυμάτων, κάπου… μπλέχτηκαν οι γραμμές. Γιατί, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αυτό που έφτασε στα δικά του αυτιά ήταν η… εμπιστοσύνη του λαού. Α… και ότι αυτοί που διαμαρτύρονται εκτός από ελάχιστοι αριθμητικά είναι και… bots, δηλαδή ψεύτικοι λογαριασμοί που επιτελούν συγκεκριμένο έργο, κατευθυνόμενο από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι δεν υπάρχει πια καμία σύνδεση με την κοινωνία. Όχι μόνο αυτό, αλλά πλέον η στάση που κρατούν οι κυβερνώντες ξεπερνάει τα όρια της προσβολής και της υποτίμησης του λαού. Ενός λαού που – το γράφω για πολλοστή φορά για να γίνει βίωμα – εδώ και 17 χρόνια βρίσκεται στην πίεση και την απαξίωση.
Δεν ξέρω, αλλά από τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά τους, αισθάνομαι ότι την ώρα των μεγάλων κινητοποιήσεων, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήταν στους δρόμους και απαιτούσαν κοινωνική δικαιοσύνη, εκείνοι ήταν χυμένοι στις πανάκριβες πολυθρόνες τους, με τα πόδια πάνω στο γραφείο, καπνίζοντας πούρα και τρώγοντας δρακουλίνια.
Ωστόσο, αν κάτι μπορεί να αποκωδικοποιήσει κάποιος τη δεδομένη στιγμή και μετά από την πολιτική πόλωση, στην οποία κατευθύνθηκε η συζήτηση, είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι πλέον μπαίνουμε σε μια παρατεταμένη και ιδιαίτερα έντονη προεκλογική περίοδο. Η γλώσσα, η στάση του σώματος, οι συμπεριφορές και οι «έκτακτες» παροχές αυτό συνομολογούν.
Η μόνη έγνοια παραμένει η παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν αυτό είναι ανθρώπινες ζωές.
Αφού, λοιπόν, οι κυβερνώντες δεν πιάνουν τα μηνύματα, ας τα πιάσουν οι πολίτες. Οι χιλιάδες των πολιτών που βγήκαν στους δρόμους, όταν έρθει η ώρα, θα πρέπει να βρουν και το δρόμο προς την κάλπη. Η αποχή δίνει δικαιώματα που ορισμένοι δεν τα δικαιούνται. Καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες.
