Στα 45 μου χρόνια, έχω ζήσει αρκετές στιγμές που ένιωθα ότι «τώρα γράφεται Ιστορία». Ίσως όχι τόσο εντυπωσιακά κρίσιμες, όπως κάποιες από τη γενιά των πατεράδων μας, αλλά η μοίρα μας έχει φέρει αρκετές φορές στο κατώφλι του να αναλάβουμε την ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας. Τολμώ να πω ότι στην πλειονότητα των περιστάσεων συνολικά σταθήκαμε κατώτεροι, αλλά τουλάχιστον, έχω καθαρή συνείδηση ότι στο κάλεσμα της Ιστορίας, ήμουν πάντα παρών, ψυχί τε και σώματι.
Η μεγαλειώδης συγκέντρωση που έγινε την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα ήταν ίσως το μεγαλύτερο «κάλεσμα» της Ιστορίας της δικής μας γενιάς. Η παρουσία όλων μας ήταν αδιαπραγμάτευτη. Το οφείλαμε στα παιδιά μας, στα ίχνη που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας, όταν κάποτε αφήσουμε το μάταιο τούτο κόσμο, το οφείλαμε πάνω από όλα στους γονείς και τις οικογένειες των θυμάτων της απίστευτης κρατικής δολοφονίας που συντελέστηκε πριν από δύο χρόνια στα Τέμπη. Ναι, ξέρω πολύ καλά να μετρώ το βάρος των γραπτών μου. Προχωράμε.
Αυτό το «κωλοτρένο» – έτσι δεν το είχε αποκαλέσει τότε μία ψυχή; – δεν πήρε μαζί του τις ζωές μόνο των 57 ατόμων που χάθηκαν έτσι άδοξα. Πήρε μαζί του τις ψυχές των συγγενών τους, των οικείων τους, πήρε μαζί του το «οξυγόνο» μιας γενιάς που πνίγεται εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες. Πήρε επίσης μαζί του και τα τελευταία ψήγματα Δημοκρατίας που είχαν απομείνει σε αυτό το δύσμοιρο τόπο. Καθώς, όμως, γινόταν συντρίμμια και άμορφες μάζες που μπαζώθηκαν άρον άρον, αυτό το «κωλοτρένο» χάραξε και μια τεράστια διαχωριστική γραμμή. Και αυτή πλέον θα μείνει ανεξίτηλη και αδιαπέραστη ένθεν κακείθεν.
Από τη μια πλευρά της «αποβάθρας» στέκονται οι τελευταίοι εναπομείναντες υποστηρικτές μιας πολιτικής και ενός καθεστώτος που μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατικό – και, για να εξηγούμαστε, πριν παρεξηγηθούμε, δεν φοράει μόνο “γαλάζιο” κοστούμι – και από την άλλη όλοι εκείνοι που δεν έπαψαν ποτέ να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο και που τώρα πια τον απαιτούν και δείχνουν αποφασισμένοι να τον διεκδικήσουν μέχρι τέλους.
Δεν έχει νόημα να μπούμε σε λεπτομέρειες αναφορικά με όλο το μηχανισμό συγκάλυψης που στήθηκε το επόμενο σχεδόν δευτερόλεπτο της σύγκρουσης και όλα όσα κρύβονται, που ίσως δεν μάθουμε και ποτέ. Αν παρακολούθησε κάποιος την πρόσφατη συνέντευξη του Πρωθυπουργού, νομίζω ότι δεν θα έχει συναντήσει μεγαλύτερη ομολογία ενοχής σε οτιδήποτε άλλο μέχρι σήμερα. Και ο νοών νοείτο.
Εδώ, όμως, υπάρχει κάτι άλλο. Βαθύτερο και σημαντικότερο. Μέσα σε όλη αυτή την αυθάδεια και την αλαζονεία της εξουσίας και του «εμάς δεν μας αγγίζει κανείς», κάποιοι ξεπέρασαν ακόμα και τα πιο ευάλωτα όρια της υπομονής και της ηθικής. Έφτασαν να ποδοπατούν τις ψυχές και τον πόνο των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους, χυδαιολογώντας πως πατούν πάνω στους θανάτους για να χτίσουν πολιτικές καριέρες ή, άκουσον άκουσον, για να πάρουν περισσότερα χρήματα από τις αποζημιώσεις.
Εντάξει, μπορεί κάποιοι να κρίνουν εξ ιδίων, αλλά οποιοσδήποτε στη θέση της καρδιάς έχει ακόμα ένα όργανο που χτυπάει και στη θέση του μυαλού δεν έχει πίτουρα, και μόνο στη σκέψη του πόνου αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να μην παραλύσει. Σας δίνω όλα τα δισεκατομμύρια του πλανήτη για δυο και παραπάνω ζωές, πείτε μου, ειλικρινά, μπορείτε να ζήσετε μία μέρα μακριά από τα παιδιά σας;
Μόνο που εδώ ήταν το μεγάλο λάθος εκείνης της πλευράς της αποβάθρας. Και αυτό το λάθος, θα πληρωθεί με όποιο τίμημα. Θα τσοντάρει όλη η κοινωνία, άμα χρειαστεί. Κι επειδή οι περισσότεροι είναι και αρχαιολάτρεις, ας σημειώσουν πως μετά την Ύβρι, ακολουθούν, η άτη, η Νέμεσις και τίσις. Η ύβρις που διέπραξαν ήταν να τα βάλουν με γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Και μπροστά στον ιερό αυτό πόνο, ούτε οι Θεοί μπορούν να τα βάλουν. Κι επειδή η Ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, ας θυμηθούμε ότι πολύ πρόσφατα, μια μάνα, μόνη της και με τη μισή κοινωνία εναντίον της, κατάφερε να συντρίψει τους νεοναζί εγκληματίες. Φανταστείτε τι μπορούν να πετύχουν 57 μάνες που έχουν και όλη την κοινωνία μαζί τους.
Αυτό το «κωλοτρένο» δεν πήρε μόνο 57 ανθρώπους μαζί του. Αυτοί που ευθύνονται, θα έρθει η ώρα που θα το μάθουν με εμφατικό τρόπο.
