Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Μπορεί να βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα της προεκλογικής περιόδου, μπορεί τα γεγονότα να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε διάφορα επίπεδα, ωστόσο, αν και έχει περάσει μια εβδομάδα από την προβολή της συγκλονιστικής εκπομπής του Αλέξη Παπαχελά στο «ΣΚΑΪ» για την φωτιά στο Μάτι που προκάλεσε αίσθηση σε όλη την χώρα, θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου που ποτέ δεν έφυγαν από το μυαλό μου από την επομένη κιόλας εκείνης της «Μαύρης Δευτέρας», αλλά απλώς αναθερμάνθηκαν το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Όχι, δεν θα αναλωθώ στις πολιτικές κόντρες για το τραγικό αυτό θέμα, που φούντωσαν ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, ούτε στις πρόσφατες φωτογραφίες του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα σε κότερο λίγο μετά την τραγωδία. Όλα αυτά έχουν συζητηθεί τόσο στον δημόσιο πολιτικό διάλογο όσο και στο διαδικτυακό «καφενείο» των social media (μετά τις εκλογές έχουμε να πούμε και για αυτό το φαινόμενο πολλά…).
Αυτό που εξακολουθεί να προβληματίζει είναι το θέμα της απόδοσης δικαιοσύνης σε όσους διαπιστωθεί ότι έχουν ευθύνες για αυτό το χάος που οδήγησε σε εθνικό πένθος και στον ανείπωτο πόνο και καταστροφή δεκάδων οικογενειών. Πριν λίγο καιρό είχαν ανακοινωθεί καμιά εικοσαριά ονόματα, τα οποία και εγκαλούνται για όσα συνέβησαν. Πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, υπηρεσιακοί παράγοντες. Δεν έχω καμία πρόθεση να προκαταλάβω κανένα δικαστήριο και καμία ακροαματική διαδικασία, καθώς άπαντες έχουν το τεκμήριο της αθωότητας. Το θέμα μου είναι αν όντως κάποια στιγμή, θα γίνει κάποιο… δικαστήριο! Και δεν είναι μόνο το «αν». Είναι και το «πότε». Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν συνδέω αυτό το θέμα με τις επερχόμενες εκλογές (Μαΐου και φθινόπωρου). Δεν έχω καμία πρεμούρα να καθίσουν στο εδώλιο πριν τις κάλπες τα πολιτικά πρόσωπα και οι υπηρεσιακοί παράγοντες που εγκαλούνται. Το μέγεθος του περίφημου «πολιτικού κόστους» θα το καθορίσουν οι πολίτες με την ψήφο τους. Άλλωστε και η φράση «ανάληψη πολιτική ευθύνης» έχασε τη σημασία της πριν ένα χρόνο, έτσι δεν είναι;
Η δικαιοσύνη, το έχουμε ξαναγράψει, είναι ο έσχατος θεματοφύλακας του πολιτεύματος, η ασφαλιστική δικλείδα για τον καταλογισμό ευθυνών προς τους πάσης φύσεως ταγούς του κράτους, εφόσον κάτι πάει τόσο στραβά. Όχι, όμως, επειδή επιθυμούμε «αίμα». Αλλά για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και να σταλεί (και ληφθεί) με σαφήνεια το μήνυμα προς τους «επόμενους» ότι οι υπηρεσίες που παρέχουν στο κράτος (με το αζημίωτο και με πολλά δικαιώματα και προνόμια), δεν είναι «παίξε γέλασε». Ότι, πολύ απλά, πρέπει απλά να κάνουν καλά τη δουλειά τους για να μην θρηνούμε θύματα και περιουσίες. Κι αν διαπιστώνονται προβλήματα στην διαδικασία και στις υποδομές, να διορθώνονται άμεσα και καταλυτικά με τις κατάλληλες πολιτικές και νομοθετικές αποφάσεις. Αλλιώς, θα καταλογίζονται ευθύνες. Ο αριθμός των 102 νεκρών και η ολική καταστροφή μιας ολόκληρης περιοχής είναι εξοργιστικά και αδιανόητα τεράστια μεγέθη για να αφήνουν το κράτος και η δικαιοσύνη έστω και τα παραμικρά περιθώρια για τους «κακούς» δημοσιογράφους να διατυπώνουν τέτοιες ανησυχίες…
