Πολύ συζήτηση ξεσήκωσε η περίπτωση της ελληνοποίησης του Αμερικανού Γουόκαπ και το ζήτημα που δημιουργήθηκε δεν είναι πρώτιστος αθλητικό αλλά έντονα κοινωνικό.
Αυτή την διάσταση θέλω να θίξω γιατί είναι και η πλέον σημαντική μιας και σκεπάζεται από την μικροπολιτική των αθλητικών σωματείων που είτε θίγονται είτε ευνοούνται από μια τέτοια εξέλιξη.
Ένας αθλητής που έχει έρθει σε μια χώρα μόνο για λόγους εργασίας, ενδεχομένως και αναψυχής, παίρνει υπηκοότητα της και ποζάρει με το εθνόσημο, ενώ την ίδια ώρα, ένας άλλος που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την γενέθλια γη και έρχεται για μια καλύτερη ζωή, δημιουργεί οικογένεια, τα παιδιά του πηγαίνουν εδώ σχολείο, μιλάνε την γλώσσα σε σημείο που δεν καταλαβαίνεις την καταγωγή τους, δεν τυγχάνει της ίδιας μεταχείρισης…
Ο Τόμας Γουόκαπ με τους 19 μήνες στην χώρα μας γίνεται Έλληνας πολίτης με διαδικασίες φαστ τρακ όπως κάποτε βιώσαμε παρόμοιες καταστάσεις με αθλητές και μάλιστα με διαδικασίες που άγγιζαν τα όρια της παρανομίας.
Μπορώ να καταλάβω την ανάγκη η χώρα μας να εκμεταλλευτεί τους νόμους για να φορέσει το εθνόσημο ένας σημαντικός αθλητής που θα συμβάλει και στην ανάπτυξη του αθλήματος πληρώντας βέβαια κάποιες προϋποθέσεις αλλά και εκεί παρατηρούμε δυσκαμψία και αγκυλώσεις που σε καμία περίπτωση δεν είδαμε στην περίπτωση Γουόκαπ.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Γιάννης Αντετοκούμπο και η Ελίνα Τζένγκο, που έγιναν Έλληνες μόνο όταν πείστηκε η εξουσία πως είναι εξαιρετικά αθλητικά ταλέντα και συνέφερε να τους κάνουμε Έλληνες. Γιατί αν ο Γιάννης δεν ήταν ο Αντετοκούμπο και με τον φόβο να πάρει νιγηριανό διαβατήριο, αλλά ήταν «ο μαύρος που πουλάει CD στην Ομόνοια» κι η Ελίνα δεν ήταν η Τζένγκο αλλά «η Αλβανή που καθαρίζει σκάλες», τότε πολύ πιθανώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ ελληνικό διαβατήριο.
Όπως διαβατήριο δεν θα πάρουν ή έστω θα ταλαιπωρηθούν αφάνταστα να πάρουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί στην χώρα μας, τελείωσαν το σχολείο, είναι σε ελληνικά πανεπιστήμια, κάποιοι αποφοίτησαν πήραν τα πτυχία τους και εξακολουθούν να πηγαίνουν στην δουλεία τους έχοντας την άδεια διαμονής στην τσάντα τους. Αρκετές αναρτήσεις με εύλογα ερωτηματικά από ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιο πρόβλημα έγιναν πάνω σε αυτό το θέμα και πραγματικά δεν υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον σαφής.
Απλά είναι εξωφρενικό να δίνεται στο άψε σβήσε η ιθαγένεια σε ανθρώπους που έχουν κορυφαίες αθλητικές επιδόσεις ή έχουν από πίσω κάποιον αθλητικό οργανισμό που ενδεχομένως μπορεί να επηρεάσει και άνθρωποι που πληρούν τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις να αντιμετωπίζονται τόσο από τον νόμο όσο κι από την κοινωνία ως οι ξένοι, που «δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ».
