Οι κακές ειδήσεις από το χώρο της παραβατικότητας και της βίας την οποία χρησιμοποιούν οι ανήλικοι ξεκίνησαν με το… καλημέρα και αυτής της σχολικής χρονιάς.
Η κατάσταση ξεφεύγει, και το βιώνουμε με το πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, αφού πλέον στο έγκλημα έκτος από 12χρονα και 14χρόνα μπαίνουν πλέον και 5χρονα… ·
Τα περιστατικά έχουν ξεφύγει από κάθε όριο, ενώ είχαμε και επιθέσεις πλέον με σιδηρόβεργα και φαλτσέτα
Και δεν υπάρχει πια η διάκριση σε περιοχές οικονομικά πιο εύρωστες με λιγότερα περιστατικά και πιο υποβαθμισμένες με περισσότερα συμβάντα, αφού μάλλον συμβαίνει το αντίθετο.
Η Πολιτεία είναι έτοιμη να πάρει μέτρα και πάλι αλλά το ποιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε οι γονείς το δικό μας ρόλο.
Ακούγοντας την απαράδεκτη για μένα και πιστεύω όχι μόνο, αιτιολογία του δικηγόρου για τον νεαρό με την φαλτσέτα που έκανε «πρακτική» κομμωτικής, καταλαβαίνεις πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι είμαστε σε λάθος δρόμο.
Υποστηρίζω το παιδί μου δεν σημαίνει δικαιολογώ τα πάντα, δεν σημαίνει σφυρίζω αδιάφορα μπροστά στα προβλήματα που γεννούν οι κακές συμπεριφορές του.
Δεν σημαίνει του δίνω λευκή επιταγή να δρα ανεξέλεγκτα, άκριτα, και υπεροπτικά επαναπαυμένο ότι ο γονέας του θα είναι πάντα εκεί για να το ξελασπώσει ή για να αναλάβει αυτός τις ευθύνες που αναλογούν σε αυτό.
Ούτε περπατάω εγώ αντί για το παιδί μου τους δρόμους που έχω ανοίξει γι’ αυτό, μπερδεύοντας τη βοήθεια που οφείλω να του προσφέρω με τον ευνουχισμό της δικής του οφειλόμενης προσπάθειας, ενώ παράλληλα του περνάω μια στρεβλή εντύπωση ότι μπορεί να έχει πάντα όλα όσα θέλει στη ζωή του, όποτε τα θέλει και για όποιον λόγο τα θέλει.
Δεν σημαίνει του ανοίγω με υπομονή, προσπάθεια και προσωπική ψυχική φθορά όλους τους δρόμους της ζωής για να τους περπατήσει ενώ αυτό τους απαξιώνει και τους υποτιμά θεωρώντας τους δεδομένους.
Επίσης δεν σημαίνει βάζω απέναντι ή στήνω στον τοίχο – χαρακτηρίζοντας συλλήβδην ως αντιπάλους – όσους προσπαθούν να το νουθετήσουν ή να το κριτικάρουν γόνιμα και με ευγένεια.
Δεν εμπιστεύομαι τυφλά την κρίση του, σιωπώ αδιάφορα στα λάθη του, βαφτίζω τις ενοχές ή τις τύψεις μου ως ανεκτικότητα.
Πάνω από όλα όμως έχουμε υποχρέωση να του μάθουμε όχι μόνο να ζει με ψηλά το κεφάλι στη ζωή αλλά επίσης, να του μάθουμε να ρίχνει τα μούτρα του και να ζητάει ταπεινά συγγνώμη όταν φταίει, διορθώνοντας μετέπειτα τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά του.
Αυτά πρέπει να προηγηθούν για να υπάρχει ελπίδα να κερδίσουμε αυτό τον «πόλεμο» αλλιώς είμαστε χαμένοι από χέρι…
