Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 24/11/2025
Η τρίτη Κυριακή κάθε χρόνου τιμάται ως Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα Τροχαίων Δυστυχημάτων. Είναι μια ημέρα μνήμης για όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους ή που τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά στους δρόμους. Μια ημέρα – «καμπανάκι» και υπενθύμισης της θνητότητας και της ρευστότητας που καλύπτει τα πάντα.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάθε χρόνο, 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται σε τροχαία δυστυχήματα και άλλα 50 εκατομμύρια τραυματίζονται ή μένουν ανάπηροι.
Στην Ελλάδα, το ένα αρνητικό ρεκόρ διαδέχεται το άλλο. Το 2024, η χρονιά έκλεισε με το τρομακτικό νούμερο των 665 νεκρών, αριθμός, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και τα στοιχεία που θα ανακοινωθούν στο τέλος του τρέχοντος έτους, όταν συμπεριληφθεί και ο αριθμός εκείνων που κατέληξαν αργότερα από το συμβάν.
Σε πραγματικούς αριθμούς, αυτό αντιστοιχεί σε σχεδόν δύο ανθρώπους καθημερινά. Κι αν το νούμερο σας φαίνεται λίγο, τότε μάλλον δεν έχετε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος.
Την ίδια ώρα, στην όμορφη χώρα μας, το ίδιο το σύστημα φροντίζει να μας υπενθυμίζει ότι ούτε μαθαίνουμε, ούτε έχουμε πρόθεση να μάθουμε. Μόνο στα τελευταία 24ωρα, μία πασίγνωστη ηθοποιός συνελήφθη και πέρασε τη νύχτα στο αυτόφωρο επειδή οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα σε κατοικημένη περιοχή, αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα και πινακίδες, αφού της είχαν ήδη κατασχεθεί για παράνομη στάθμευση, ενώ ένας γνωστός και αρκετά προβεβλημένος αθλητής, αφού δέχθηκε πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα, που ξεπερνούσε τα 210 km/h στην Αττική οδό, το οποίο συνοδεύτηκε και με αφαίρεση διπλώματος για έναν χρόνο, πασχίζει να αποδείξει ότι το όχημα το είχε δανείσει και το οδηγούσε άλλος. Γιατί, προφανώς, όλοι ξέρουμε ότι ο οποιοσδήποτε δανείζει πολύ εύκολα ένα αυτοκίνητο κοντά 200 χιλιάδων ευρώ και είναι σύνηθες αυτός που το δανείζεται να δοκιμάζει να τερματίσει το κοντέρ του.
Σχεδόν ταυτόχρονα, τα κανάλια και οι τηλεοπτικοί ντετέκτιβ, ανοίγουν το φάκελο του θανατηφόρου δυστυχήματος προ δεκαετίας πια, πολύ γνωστού και δημοφιλούς τραγουδιστή, με μοναδική στόχευση να αποκαταστήσουν τη φήμη του, αποδεικνύοντας ότι δεν οδηγούσε ο ίδιος, τον οποίο όλοι οι μάρτυρες είχαν δει ότι δεν ήταν καν σε θέση να περπατήσει από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.
Για να μην ξεχνάμε ότι πριν από μερικές εβδομάδες, ένας άλλος, επίσης προβεβλημένος ηθοποιός, πήρε παραμάζωμα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, γυρίζοντας από γλέντι, στο οποίο είχε καταναλώσει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και τη γλίτωσε την επόμενη μέρα με μερικά γλυκά από το ζαχαροπλαστείο, ένα ευγενικό χαμόγελο και μερικές δηλώσεις από την ασφαλιστική του εταιρεία.
Παραδείγματα ανθρώπων που έχουν δημόσιο βήμα, προβολή, αναγνωρισιμότητα και όμως δεν μπορούν να λογιστούν ως παραδείγματα προς μίμηση ως προς την οδηγική τους συμπεριφορά. Και που, δυστυχώς, το μόνο που μένει από όλες αυτές τις ιστορίες είναι όχι πόσο επικίνδυνες θα μπορούσαν να καταλήξουν, αλλά το πώς δεν θα «λερώσουμε» το ίματζ των διασημοτήτων ένθεν κακείθεν.
Θυμάμαι, λίγο μετά την απόλυσή μου από το στρατό, ο τότε διοικητής του στρατοπέδου της Κορίνθου, ένας πανέξυπνος, ευγενικός και δίκαιος άνθρωπος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να τοποθετήσει στο δρόμο που οδηγούσε προς την έξοδο, συντρίμμια αυτοκινήτων από τροχαία δυστυχήματα. Η σκέψη του ήταν ότι, αν οι φαντάροι, που φεύγουν χειμαρρώδεις σαν Γαλάτες που κυνηγούν Ρωμαίους προς την έξοδο βλέπουν τι μπορεί να συμβεί αν οδηγήσουν ανεύθυνα, μπορεί να σοκαριστούν και να λειτουργήσουν με σύνεση. Ομολογώ ότι τότε είχα θαυμάσει την σκέψη του.
Θυμάμαι επίσης αυτόν τον έρμο τον Ιαβέρη, που τον αναφέρω συχνά σε διάφορα αντίστοιχα σημειώματα και που πολλοί έχουν το θράσος να τον χλευάζουν να φωνάζει πως σκοτωνόμαστε στους δρόμους και πως πρέπει να φροντίσουμε να εκπαιδεύσουμε τους νέους οδηγούς σε ένα άλλο μοντέλο συμπεριφοράς. Μάταια τα λέει, συνεχίζουν να κλαίνε οι μανούλες τα παιδιά τους.
«Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει μέσα ένα βλήμα», είναι η πιο χαρακτηριστική του φράση. Κάποιοι το θεώρησαν προσβλητικό, αλλά, δυστυχώς, κάθε μέρα επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο τρόπο.
Σε λίγες μέρες μια ακόμα χρονιά τελειώνει. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια συμφωνία. Ας παλέψουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί, να διδάξουμε τα παιδιά μας πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους δρόμους, κανόνες και μέτρα ασφαλείας και ας βάλουμε στόχο, την επόμενη χρονιά να μετρηθούμε και να μην λείπει κανένας για τους λάθος λόγους.
Κι αν ούτε αυτό σας πείθει, επιτρέψτε μου να επαναλάβω. Σχεδόν δύο άνθρωποι την ημέρα χάνονται καθημερινά στους δρόμους. Κοιτάξτε γύρω σας, στην οικογένειά σας, στα παιδιά σας. Αντέχετε κάθε μέρα να σας λείπουν από δύο;
