Σε κάθε εκλογική διαδικασία παρατηρούμε ότι όλο και πιο συχνά οι αναποφάσιστοι είναι ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος.
Το γεγονός αυτό είναι σημείο των καιρών με την απογοήτευση και την έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει για το πολιτικό σύστημα.
Το ίδιο δίλλημα είχα και εγώ, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να μην πάω να ψηφίσω, μόνο και μόνο από σεβασμό στον εαυτό μου, στην οικογένεια μου και σε τόσους ανθρώπους που πάλεψαν για να μπορούμε να έχουμε αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα.
Πίσω από το παραβάν είσαι μόνο εσύ κι ο εαυτός σου, δηλαδή η απόλυτη έννοια της ελευθερίας μα και της ευθύνης, που έχει ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Επιλογές λοιπόν υπάρχουν πολλές, η αποχή δεν θα έπρεπε να είναι μια από αυτές…
Δυστυχώς όμως την Κυριακή σχεδόν το 60% των ψηφοφόρων δεν συμμερίστηκε τις απόψεις μου περί του χρέος να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, γιατί περί χρέους πρόκειται.
Στην Ελλάδα καταγράφονται παραδοσιακά από τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής στις ευρωεκλογές, σε σχέση πάντα µε τις υπόλοιπες χώρες.
Δεν ήταν βέβαια πάντα έτσι. Το 1981, το 81,48% μπήκε στο παραβάν.
Συνεχίζεται η δεκαετία με ποσοστά που έχουν το «8» μπροστά.
Το 1984 80,59% και το 1989 80,03%.
Η επόμενη δεκαετία είναι του «7», το 1994 73,18%, το 1999 70,25% κι ύστερα αρχίζουν τα πτωτικά. Το 2004 63,22%, το 2009 52,61%, ενώ το 2014, µε το χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής συνολικά στην Ευρώπη (42,61%), στη χώρα µας καταγράφεται ενίσχυση της συμμετοχής στο 59,97%.
Καλά, και το 2019 η χώρα πήγε δυνατά (58,69%), όταν οι ευρωεκλογές πραγματοποιήθηκαν μαζί με τον α’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, κάτι που δεν έγινε για πρώτη φορά φέτος.
Για πρώτη φορά στα χρονικά βλέπουμε το ποσοστό της συμμετοχής σε εκλογές να υποχωρεί κάτω ακόμη και από το 40%. Έξι στους δέκα ψηφοφόρους επέλεξαν να μην πάνε στις κάλπες.
Η αποχή βέβαια έχει πολλές αναγνώσεις και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αφού και στην υπόλοιπη Ευρώπη φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιλαμβάνονται τον μειωμένο ρόλο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στη διαμόρφωση των πολιτικών και των αποφάσεων.
Όπως και να έχει όμως το πρόβλημα είναι ορατό, ειδικά στα νέα παιδιά που προτιμούν οτιδήποτε άλλο από το να ασκήσουν το χρέος τους για το αύριο πρωτίστως το δικό τους.
Το τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση είναι μια συζήτηση που έπρεπε να είχε ξεκινήσει χθες…
