Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
O χρόνος μετράει αντίστροφα για την έναρξη της ερχόμενης σχολικής χρονιάς. Και στον Δήμο Πεντέλης, το μεγάλο ζήτημα εξακολουθεί να είναι η εφαρμογή της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης, σε συνδυασμό με την «πολύπαθη» πτέρυγα Μπόμπολα, στα Μελίσσια. Η οποία, για μια ακόμη φορά, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ενδεχόμενης de facto «αλλοίωσης» του νοσοκομειακού χαρακτήρα της, αυτή τη φορά με τη στέγαση μερίδας των προνηπίων της πόλης σε κοντέινερ.
Θα αφήσω στην άκρη το απογοητευτικό ζήτημα της στέγασης προνηπίων σε τέτοιες κατασκευές σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα του 2020. Ας μείνουμε στο άλλο μεγάλο διακύβευμα: Την επαμφοτερίζουσα στάση της δημοτικής Αρχής Πεντέλης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ:
✦Η μεν πρώτη υπερασπίστηκε μέχρι τέλους τον νοσοκομειακό χαρακτήρα του χώρου όταν επρόκειτο να εγκατασταθούν πρόσφυγες/μετανάστες, έφτασε μάλιστα μέχρι το ΣτΕ για να τον προασπίσει, ενώ σήμερα, μόλις 10 μήνες αργότερα, προτείνει στην υπουργό Παιδείας τη στέγαση εκεί προκάτ νηπιαγωγείων.
✦Ο μεν δεύτερος, πριν 10 μήνες υποστήριζε τη λύση να παραμείνουν για ένα διάστημα στον χώρο οι (ανήλικοι) πρόσφυγες/μετανάστες, αλλά να μην αλλοιωθεί ο νοσοκομειακός χαρακτήρας του χώρου – άγνωστο πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό. Σήμερα, υπερασπίζεται κατηγορηματικά ότι είναι νοσοκομείο, δίχως καν να… αναγνωρίζει την ίδια δυνατότητα στα προνήπια να στεγαστούν προσωρινά εκεί, μέχρι να βρεθούν νέοι χώροι μόνιμοι.
Αν έχετε απορήσει ή μπερδευτεί, το ίδιο κι εμείς… Και μιας και ο λόγος περί «μονιμότερων» εγκαταστάσεων νηπιαγωγείων, θα ήταν καλό να απαντήσει ο Δήμος Πεντέλης, εφόσον για την ερχόμενη χρονιά (τουλάχιστον) δεν είχε τη δυνατότητα ή το σχέδιο για να αποφύγει τα κοντέινερ, αν διαθέτει τουλάχιστον κάποιο πλάνο για νέα κτήρια, ώστε τα παιδιά να στεγάζονται όπως αρμόζει στην ηλικία τους.
ΥΓ. 1 Η ειρωνεία είναι ότι το 2014 (χρονιά κατά την οποία έκλεισε η πτέρυγα Μπόμπολα) το Αμαλία Φλέμινγκ είχε επιλεγεί ως νοσοκομείο αναφοράς για τον ιό Έμπολα! Η φωτό είναι από την άσκηση ετοιμότητας στις 17 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς…
ΥΓ. 2 Την περασμένη Πέμπτη 23 Ιουλίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα της μανιασμένης φωτιάς στην Ανατολική Αττική που κόστιζε με βάναυσο τρόπο τη ζωή σε 102 ανθρώπους, ανάμεσά τους αρκετά παιδιά. Νέος Βουτζάς και Μάτι προσπαθούν ακόμη να μαζέψουν τις στάχτες της ζωής που κάποτε τα κατέκλυζε, με την ελπίδα ότι ο χρόνος μπορεί να επουλώσει ότι μπορεί να επουλωθεί. Δυστυχώς, οι ντροπιαστικοί, αισχροί διάλογοι που είδαν το φως της δημοσιότητας μεγαλώνουν την πίκρα και την οργή, αλλά κυρίως την απαίτηση να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όποιον τυχόν ευθύνεται για όλα αυτά, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Ας ξεκινήσει από αυτή την τραγική ιστορία η κάθαρση της κρατικής σήψης που μαστίζει αυτή τη χώρα.