Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η μια «εσωτερικού» και η άλλη «εξωτερικού». Κάτι σαν τα ΚΚΕ προ δεκαετιών. Σταματώ εδώ το χιούμορ διότι έρχονται κι εκλογές και δεν θέλω να παρεξηγηθώ για λάθος λόγους, οπότε ας… εξηγηθώ: Γιάννης Αντεντοκούμπο και Ανδρέας Ζαγκλής. Δύο άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Δύο νέοι που κυριολεκτικά κρατούν το παγκόσμιο μπάσκετ στην ολότητά του, στα χέρια τους. Μιλάμε πάντα για το δεύτερο δημοφιλέστερο ομαδικό άθλημα στον πλανήτη, για να μην ξεχνιόμαστε. Ο ένας μη αποδεκτός από όλους τους Έλληνες, με τεράστια εμπόδια, φτώχεια, κοινωνικά ζόρια, έφτασε στο σημείο να γίνει στα 24 χρόνια του πολυτιμότερος παίκτης του NBA. Ναι, του ΝΒΑ. Και για τον γράφοντα, συνιστά για πολλούς λόγους τον δεύτερο πιο θεαματικό παίκτη στην ιστορία του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, μετά από τον ένα και ανεπανάληπτο Michael Jordan. Κι εφόσον ευτυχήσει να πάρει αυτό που αξίζει, δηλαδή ένα ή περισσότερα δαχτυλίδια του πρωταθλητή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα βρίσκεται στο top-5 των παικτών στην ιστορία του NBA.
O άλλος, ένα παιδί με ολοκληρωμένη ακαδημαϊκή μόρφωση και εφόδια, σεμνός και ταπεινός, εργατικός και ήρεμος, βρίσκεται στην κορυφαία διοικητική θέση του αθλήματος σε όλον τον κόσμο. Κι αυτός, με τη σειρά του, γνώρισε τη (σχεδόν) αδιάφορη στάση των Ελλήνων του «εσωτερικού» για την τεράστια τιμή που περιποιεί για τη χώρα μας να είναι Έλληνας ο γ.γ. της FIBA. Το έργο του οποίου, στο σύντομο διάστημα που ηγείται της FIBA, αναγνωρίζεται από όλους και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό ανά την υδρόγειο σφαίρα.
Και περνάμε στο «εσωτερικό»: Το ελληνικό μπάσκετ υπό διάλυση. Καταγγελίες, αποχωρήσεις, υποβιβασμοί, χουλιγκανικού επιπέδου συμπεριφορές και δηλώσεις, αδιαφάνεια στη λειτουργία της διαιτησίας και αλαζονική στάση των διοικητικών οργάνων, οικονομική δυσπραγία, έλλειψη πόρων και χορηγών. Κι όλα αυτά σε ένα άθλημα που αποτελεί «φετίχ» των Ελλήνων και έχει φέρει τεράστιες χαρές σε διεθνές επίπεδο. Οι δύο «μπασκετικές» Ελλάδες αντικατοπτρίζουν τη γενική θλιβερή πραγματικότητα της κοινωνίας μας: Η μια, στο εξωτερικό, πάει «σφαίρα». Η άλλη, στο εσωτερικό, παλεύει στο χείλος του γκρεμού, παγιδευμένη σε μικρότητες, σκοπιμότητες, εγωισμούς, κοντόφθαλμες λογικές και συμφέροντα. Μια θλιβερή αντίθεση που, δυστυχώς, αντί να αμβλύνεται με τα χρόνια, όσο πάει και οξύνεται… Συγχαρητήρια Γιάννη, συγχαρητήρια Ανδρέα, ο καθένας από σας συνιστά πρότυπο στον τομέα του. Μακάρι τα καλά νέα να ήταν περισσότερα κι από δω…
