Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Στην Ελλάδα της κρίσης, της προχειρότητας και της ανοργανωσιάς, έχουμε συνηθίσει να ζούμε σουρεαλιστικές καταστάσεις από την πλευρά των κυβερνήσεων και του κρατικού μηχανισμού, αλλά κάθε φορά ομολογώ ότι είναι σαν την πρώτη φορά. Δεν σταματάω να εκπλήσσομαι!
Αυτή τη φορά, το μνημονιακό (έξοδος; ποια έξοδος;) θέατρο του παραλόγου έχει το όνομα «Υπερταμείο». Η τρέχουσα κυβέρνηση προφανώς… έπληττε και αποφάσισε να διοργανώσει ένα μεγάλο κουίζ, έτσι, σε δουλειά να βρισκόμαστε βρε αδερφέ. Και μέσα στο καλοκαίρι έβγαλε σε ΦΕΚ καμιά δεκαριά χιλιάδες ακίνητα του Δημοσίου που εκχωρεί στο Υπερταμείο, με στόχο την εκποίησή τους, προφανώς σε ιδιώτες, στην κατεύθυνση της περιβόητης «ανάπτυξης». Σαν να μην έφτανε δηλαδή η υποθήκευση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας για 99 χρόνια (και βλέπουμε;). Το θέμα είναι ότι δημοσίευσαν μόνο τα ΚΑΕΚ των ακινήτων, προφανώς για να διασκεδάσουν βλέποντας τους Δήμους ανά τη χώρα να τρέχουν να «αποκωδικοποιούν» και να διασταυρώνουν την «ταυτότητά» τους. «Για να διασκεδάσουν», είπα; Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι. Προφανώς η «ανωνυμία» των ακινήτων εξυπηρετεί και σκοπιμότητες. Να κερδηθεί χρόνος, να μην υπάρξουν καθολικές αντιδράσεις. Βέβαια, όταν αυτά τα κάνεις «στο πόδι», εν μέσω καλοκαιριού, βασισμένος στον παλιό αυτοδιοικητικό «Καποδίστρια» και με μηχανογράφηση κράτους του… 1990, έχεις να αντιμετωπίσεις και πολλά λάθη. Ακίνητα που επ’ ουδενί δεν μπορούν να εκποιηθούν λόγω της δημόσιας χρήσης τους. Γι’ αυτό και, όπως πληροφορούμαστε, εκεί στο υπουργείο Οικονομικών τρέχουν και οι ίδιοι να λύσουν το… κουίζ που έβαλαν, αλλάζοντας, ενδεχομένως τη λίστα.
Όλα αυτά, φυσικά, τα «επιβάλλουν» η Ε.Ε. και οι δανειστές, στον βωμό της οικονομικής βιωσιμότητας και ανάπτυξης της χώρας, αλλά πρωτίστως στην εξυπηρέτηση του δανεισμού από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε είμαστε ενώπιον ενός «τσουνάμι» ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας ακίνητης περιουσίας, μάλλον πρωτοφανούς στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Κι ενώ ακούω πάντα με ενδιαφέρον το επιχείρημα ότι όλο αυτό γίνεται για καλό, ότι παραμελημένες επί χρόνια εκτάσεις και κτήρια (με ευθύνη του κράτους βέβαια) θα «ανθίσουν» στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και θα προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας, υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα: Είναι το ελληνικό κράτος αρκετά ισχυρό και με την αναγκαία πολιτική βούληση, ώστε να διασφαλίσει με σοβαρές και αδέκαστες ελεγκτικές διαδικασίες ότι τα ακίνητα αυτά δεν θα πέσουν σε χέρια επιτήδειων, ότι θα πωληθούν στην πραγματική αξία τους, ότι θα τηρούνται οι φορολογικές υποχρεώσεις των αναδόχων στο ακέραιο, ότι οι εργαζόμενοι δεν θα δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, δίχως εργασιακά δικαιώματα; Ή απλώς πρόκειται για διαχειριστικό «μεσάζοντα», εκλεγμένο μάλιστα νόμιμα από τον λαό, ώστε τα «φιλέτα» μιας χώρας γεμάτης δυνατότητες και προοπτικές να εκχωρούνται και να εκποιούνται όσο – όσο, προς όφελος ιδιωτών και τραπεζών; Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε κανένα λόγο να ελπίζουμε για το πρώτο…
