Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Άναψαν ξανά τα «αίματα» στο Μαρούσι, αυτή τη φορά με επίκεντρο την ανακαίνιση του κλειστού «Σπύρος Λούης», τον τρόπο ανάθεσης του έργου (δίχως διαγωνισμό) και το κόστος (1,2 εκατ. €).
Ενώ το θέμα βρίσκεται προς έγκριση από το Ελεγκτικό Συνέδριο (ας μην εκπλαγούμε ούτε αν εγκριθεί ούτε αν απορριφθεί) κι αν και γνωρίζω ότι με αυτό που γράφω μπορεί να δυσαρεστήσω πολλούς παλαιότερους Μαρουσιώτες που «δέθηκαν» με αυτό το γυμναστήριο με αναμνήσεις και συναισθήματα από εκατοντάδες αγώνες, ωστόσο ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί χαρακτηρίζεται ως «εμβληματικό». Σίγουρα κουβαλάει, πλέον, πολύ μεγάλη ιστορία για την πόλη, ωστόσο πρόκειται για ένα προκάτ κτίσμα, με κάτι σαν ελενίτ για στέγη, που κατέφτασε από άλλον Δήμο στο Μαρούσι επί χούντας. Κι αν τότε αποτελούσε μια λύση για τον αθλητισμό της πόλης και ήταν «φρέσκο», εδώ και πολλά χρόνια αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα παλαιότητας, τα οποία οδήγησαν και στην απόφαση της διοίκησης του Θεόδωρου Αμπατζόγλου να το ανακαινίσει με τρόπο που θα κριθεί από τα αρμόδια όργανα, αλλά και στα πυρά της παράταξης του Γιώργου Καραμέρου.
Μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν και ο τότε δήμαρχος Γιώργος Πατούλης προσπαθούσε να βρει τρόπους να αναζωογονήσει το κλειστό, καθώς η αντίστοιχη προσπάθεια του ακόμη παλαιότερου δημάρχου Παναγιώτη Τζανίκου δεν ευοδώθηκε, είχα καταθέσει μέσω της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ μια προωθημένη ιδέα που δεν απέχει πολύ από αυτό που είχε στο μυαλό του και ο εκδότης της Χρήστος Ζαγκλής που όπως μου είχε αναφέρει, έβλεπε έναν σύγχρονο πολιτιστικό πολυχώρο στη θέση του τωρινού κτίσματος κάτι το οποίο είχε προτείνει στον Παν. Τζανίκο και ο ίδιος το είχε ενστερνιστεί.
Προσωπικά, εντοπίζοντας το συνεχιζόμενο κενό που έχει η Αθήνα συνολικά από έναν σύγχρονο κλειστό συναυλιακό χώρο χωρητικότητας πάνω από 2.500 άτομα, είχα προτείνει ανοιχτά τη δημιουργία του στον συγκεκριμένο χώρο. Ένα υπερσύγχρονο κτήριο, με πτυσσόμενη οροφή, υπόγειο πάρκινγκ και επαγγελματική ακουστική, που θα μπορούσε, ωστόσο, να μετατρέπεται και σε αθλητικό χώρο, αλλά και σε εστία θεατρικών παραστάσεων και δρώμενων των συλλόγων της πόλης. Με τον Δήμο να λαμβάνει το ποσό που του αναλογεί από τη μίσθωσή του για την εκάστοτε εκδήλωση, είτε μέσω ποσοστού από το εισιτήριο.
Για τη δυναμική που θα προσδώσει στην πόλη; Μιλάμε για έναν συναυλιακό χώρο που θα γίνει πόλος έλξης από όλο το λεκανοπέδιο και από όλο το ηλικιακό φάσμα, με ασύγκριτα πλεονεκτήματα πρόσβασης: δίπλα σε σταθμό ΗΣΑΠ, μια στάση μακριά από τον προαστιακό, με λεωφορεία στη Λ. Κηφισιάς, με πάρκινγκ στην πλατεία Ευτέρπης και στο μέλλον με στάση μετρό.
Για να μην πούμε για την επαφή που θα αποκτήσει ο επισκέπτης με την πόλη· τα μαγαζιά, τις καφετέριες, την εστίαση κ.λπ., τονώνοντας την αγορά.
Όπως έμαθα στο μεσοδιάστημα από την πρώτη δημοσίευση της πρότασής μου, για να γκρεμιστεί το τωρινό κλειστό και να φτιαχτεί κάτι άλλο στη θέση του, χρειάζεται τροποποίηση σχεδίου ευρείας κλίμακας. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, φυσικά. Το θέμα, όμως, είναι να υπάρχει όραμα και πολιτική βούληση. Και όλα τα άλλα μπορούν να γίνουν. Φαντάζομαι, δηλαδή, τι θα μπορούσε να γίνει με τα 1,2 εκατ. € που τώρα θα ξοδευτούν (Ελεγκτικού Συνεδρίου επιτρέποντος) για να καταστεί ασφαλές (έως πότε;) ένα παρωχημένο κλειστό γυμναστήριο…