Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 24/12/2025
Στα χρόνια που ζούμε, έχουμε την ευλογία η επιστήμη να μάς προσφέρει τεράστιες δυνατότητες. Η τεχνολογική πρόοδος έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που κάλλιστα ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να ζει μια άνετη καθημερινότητα. Ωστόσο, παρά τη ραγδαία εξέλιξη (πριν από λίγες μέρες ανακαλύφθηκε νέος πλανήτης που μπορεί να έχει νερό και ζωή), συναντάμε το άλλο άκρο, δείγματα παρακμής και αποδείξεις ανέχειας.
Αφορμή για τέτοιες διαπιστώσεις, παραμονές γιορτών, είναι οι ανάγκες χιλιάδων ανθρώπων -ακόμη και στα Βόρεια Προάστια- που αδυνατούν να καλύψουν τα βασικά και μάλιστα, με βάση στοιχεία των Δήμων Χαλανδρίου & Αγίας Παρασκευής ο αριθμός τους έχει αυξηθεί. Τις τελευταίες μέρες, μια ουσιαστική βοήθεια προσέφερε η κινητοποίηση δημοτικών αρχών, παρατάξεων, φορέων και μεμονωμένων ανθρώπων, που προσπάθησαν ο διπλανός μας να μη στερηθεί ό,τι κάποιοι θεωρούμε δεδομένο.
Η επανάληψη αυτών των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης -φέτος σε μεγαλύτερη ζήτηση λόγω του όλο και αυξημένου κόστους ζωής- προδίδει τη διαχρονική απουσία της κεντρικής Πολιτείας. Σε αυτές τις ανάγκες, όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πρώτος λόγος για παρεμβάσεις ανήκει στο Κράτος, καθώς χρειάζεται να υπάρχει ένας οργανωμένος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, με ένα σταθερό δίχτυ προστασίας για τα ελάχιστα δικαιώματα επιβίωσης (και όχι με ευκαιριακά, «ανεμικά» επιδόματα).
Η πιο ανησυχητική επίπτωση αυτής της άσχημης πραγματικότητας είναι ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές δείχνουν να έχουν αποδεχθεί τα συσσίτια και τις συλλογές τροφίμων ως φυσικά φαινόμενα, ενώ το ημερολόγιο κοντεύει να δείξει… 2026. Μάλιστα, δεν φαίνεται να ιδρώνουν τα αυτιά πολλών αρμοδίων που στους σύγχρονους καιρούς, τόσοι άνθρωποι στέκονται σε ουρές για να λάβουν μια μερίδα φαγητού ή να δεχθούν μια σακούλα με είδη ανάγκης. Μας φαίνεται αδιανόητο, για παράδειγμα, ότι υπήρχε μια εποχή που τα παιδιά διάβαζαν με τη γκαζόλαμπα ή οι γονείς τους όργωναν το χωράφι με… μουλάρι, αλλά όχι η παρούσα και σήμερα τραγωδία της φτώχειας.
Oι λύσεις που δίνουν Αυτοδιοίκηση, σύλλογοι και ανώνυμοι πολίτες είναι, σε μεγάλο βαθμό, σημαντικότατες. Ενδεικτικά, οι Δήμοι, μέσω των δομών τους, σε σταθερή βάση καλύπτουν ανάγκες σίτισης δικαιούχων. Το μεγάλο στοίχημα είναι να εντοπίζονται οι κάτοικοι της διπλανής πόρτας που από ενοχή ή εν αγνοία τους δεν έχουν καταχωρηθεί στους ωφελούμενους.
Πέρα από την υλική συμβολή, η στήριξη αυτή προσφέρει δύναμη σε αβοήθητες ψυχές να σταθούν όρθιες, υπενθυμίζοντάς τες ότι αποτελούν μέρος και όχι περιθώριο της κοινωνίας. Η ουσιαστική συνεισφορά τέτοιων πράξεων, άλλωστε, είναι το μήνυμα προς τους συμπολίτες μας σε δυσκολία ότι όλοι αξίζει να διεκδικούν μια αξιοπρεπή ζωή, ώστε τα επόμενα Χριστούγεννα να μην έχουν ανάγκη από συσσίτια και φιλανθρωπίες.
