Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 25/11/2023
Ζούμε σε εποχές που οι κοινωνίες μας έχουν κάνει αρκετά βήματα μπροστά, στη συμπερίληψη. Μάλιστα, η ισότιμη πρόσβαση στη ζωή και στην καθημερινότητα για τα ΑμεΑ αποτελεί, μεταξύ άλλων, σταθερή επωδό των κυβερνήσεων, αν και κυρίως αναλώνονται σε ρητορείες και σε ασκήσεις επί χάρτου, καθώς οι υποδομές στα αστικά τοπία απέχουν ακόμη αρκετά από το χαρακτηριστούν εξαιρετικές.
Και υπάρχει και η περίπτωση του Σικιαρίδειου…
Η πρόσφατη επιστολή οριστικής παραίτησης της προέδρου του Ιδρύματος Κορίνας Λιούτα, μετά από δύο μήνες που θα έπρεπε, αλλά δεν προέκυψαν, ως μεταβατικοί προς μια νέα διοίκηση, μετά την αρχική της παραίτηση στις αρχές Σεπτεμβρίου, αποτελεί ένα ακόμη κρίκο στην ψυχοφθόρα και χρονίζουσα περιπέτεια, στην οποία έχουν μπλέξει τα παιδιά ΑμεΑ που εκπαιδεύονται σε αυτό, οι γονείς τους και, φυσικά, οι εργαζόμενοι.
Εδώ μιλάμε για μια έτοιμη δομή που δίνει δημιουργικές διεξόδους στα παιδιά και ανάσες στην καθημερινότητα των γονέων και κηδεμόνων τους, η οποία, κατά γενική ομολογία, μπήκε σε μια εύρυθμη λειτουργία κατά τη θητεία της Κ. Λιούτα, μετά από πολλά χρόνια εύθραυστων ισορροπιών, κινητοποιήσεων, οικονομικών προβλημάτων. Και τι κάνει η κυβέρνηση και το νεοσύστατο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, στο οποίο μεταβιβάστηκε η αρμοδιότητα του Ιδρύματος; Ουσιαστικά, δια των καθυστερήσεων, αδρανειών και εσχάτως της «σιγής ασυρμάτου» ως προς την ανταπόκριση στο «σήμα κινδύνου» που εξέπεμψε η πρόεδρος από τον Αύγουστο ήδη, δεν κάνει… απολύτως τίποτα.
Στο σχετικό ρεπορτάζ του παρόντος φύλλου μπορείτε να πληροφορηθείτε για τις συνέπειες που προκαλεί η τελική παραίτηση της προέδρου και η μη ύπαρξη Διοικητικού Συμβουλίου στην καθημερινή λειτουργία και χρηματοδότηση του Σικιαρίδειου. Το ζήτημα είναι, όμως, ότι το Υπουργείο εξακολουθεί να κωφεύει. Η Κ. Λιούτα καταγγέλλει ότι ουδείς ασχολήθηκε με την παραίτησή της, κανείς δεν κινητοποιήθηκε για να την πείσει να συνεχίσει μέσα από έμπρακτες αποφάσεις (καταβολή των απαραίτητων πόρων – οι εργαζόμενοι «μπήκαν μέσα» για τέταρτο μήνα ξανά), κανείς δεν επικοινώνησε όλο αυτό το διάστημα μαζί της!
Ουσιαστικά και τυπικά, αυτή τη στιγμή το Ίδρυμα βρίσκεται σε απόλυτο διοικητικό κενό, κανείς δεν ξέρει τις προθέσεις του Υπουργείου, οι υποχρεώσεις του τρέχουν και για μια ακόμη φορά θύματα αυτής της απίστευτα προβληματικής κατάστασης που το ταλανίζει επί χρόνια, είναι ξανά το τρίπτυχο εκπαιδευόμενοι – γονείς – εργαζόμενοι.
Προφανώς η συμπερίληψη για την οποία κόπτονται οι εκάστοτε κυβερνώντες προβάλλοντας την κοινωνική τους ευαισθησία, έχει πολλές ταχύτητες. Και στην περίπτωση του Σικιαρίδειου η «όπισθεν» μπαίνει πιο συχνά από όλες…
