Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Στο τελευταίο… προπολεμικό editorial (υπαρκτός σουρεαλισμός, αλλά τον ζούμε πλέον), μπορεί να πέσαμε κι εμείς στην παγίδα των Ρώσων, που το είχαν ρίξει στο τρολάρισμα αλλά στο τέλος την έκαναν την επίθεση στην Ουκρανία, ωστόσο το κεντρικό νόημα εκείνου του κειμένου ήταν ότι αυτός είναι ο πόλεμος της τηλεόρασης, των social media και της (υπερ)(παρα)πληροφόρησης.
Είναι αδιαμφισβήτητο προς όλους, ακόμη και τους πιο ανυποψίαστους ή καλοπροαίρετους, ότι αν στα παλαιότερα χρόνια η προπαγάνδα έπαιζε μια φορά ρόλο στις πολεμικές συγκρούσεις, στην εποχή της τηλεόρασης, του internet και του μοντάζ, η κατάσταση έχει γίνει τρις χειρότερη.
Προς τούτο, και για να μην «καεί» ο εγκέφαλός μας, είναι αναγκαίο για όλους μας να σκεφτόμαστε, να συγκρίνουμε, να ψάχνουμε και να κρίνουμε με νηφαλιότητα και μακριά από διαχωριστικά «ορύγματα» όσα μας σερβίρονται από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Διότι είναι εύκολο να «εκτεθούμε» είτε μέσα από τα social media είτε στις δια ζώσης παρέες μας. Η όλη ιστορία θυμίζει τα αλλεπάλληλα επίπεδα του κρεμμυδιού, τα οποία πρέπει να αφαιρέσει κανείς προσεκτικά και υπομονετικά, προκειμένου να αποκαλυφθεί μπροστά του ο πυρήνας, δηλαδή η αλήθεια. Και δεν είναι καθόλου εύκολο, πλέον.
Δυστυχώς, η ψηφιακή εποχή μάς έδωσε και ένα νέο πολεμικό «έθιμο» κτηνωδίας: τα βίντεο με Ουκρανούς στρατιώτες να κλέβουν το κινητό τηλέφωνο από πτώματα Ρώσων στρατιωτών και εν συνεχεία να κάνουν βιντεοκλήση στα οικεία τους πρόσωπα και να τους χλευάζουν για τον θάνατο του αγαπημένου τους, είναι κάτι πρωτοφανές και πραγματικά μας κάνει όλους να αναρωτιόμαστε ως ποιο σημείο αποκτήνωσης και χυδαιότητας είναι ικανός να φτάσει ο άνθρωπος. Ελπίζω να υπάρξει λογοδοσία στα διεθνή δικαστήρια γι’ αυτούς που προχωρούν σε τέτοιες πράξεις. Όπως, επίσης, να ξεκαθαρίσει σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου κάποια στιγμή, τι ακριβώς συνέβη στην πόλη Μπούτσα έξω από το Κίεβο. Και φυσικά στη Μαριούπολη και όπου αλλού υπάρχουν υπόνοιες για εγκλήματα πολέμου με θύματα αμάχους. Να καταθέσουν τα στοιχεία τους οι δύο πλευρές και να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Ο πλανήτης, η Ευρώπη και η ανθρωπότητα δεν έχουν την πολυτέλεια να «καταπιούν» και να «χωνέψουν» άλλες τέτοιες καταστάσεις. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κορέα, Βιετνάμ, Κύπρος, Ρουάντα, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Τσετσενία, Γεωργία, Συρία, Υεμένη. Πόσες αλήθειες «θάφτηκαν» και πόσα «ψέματα» επικράτησαν, εις βάρος των ζωών εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, στον βωμό της γεωπολιτικής, οικονομικής (ακόμη) και ιδεολογικής ασυδοσίας και βουλιμίας;
Να μη συμβεί αυτή τη φορά. Ο κόσμος δικαιούται, επιτέλους, να γνωρίζει.
