Ποιος ΕΝΦΙΑ; Ποιο «χαράτσωμα» του «Χαμόγελου του Παιδιού»; Ποια Εφορία; Ελλείψει πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, ελέω Σταύρου Κοντονή και ΕΠΟ, παραφράζουμε την γνωστή ατάκα: «Στη δημοπρασία για τα κανάλια η Ελλάδα αναστενάζει».
Πρωτόγνωρα τα σκηνικά για τη χώρα μας, με την κυβέρνηση να υποστηρίζει ότι θα βάλει τάξη στα τηλεοπτικά «κακώς κείμενα» των τελευταίων 25 ετών και την αντιπολίτευση και τους καναλάρχες να υποστηρίζουν ότι «αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς».
Επειδή, ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, η εκάστοτε κυβέρνηση είναι αυτή που έχει «τα γένια και τα χτένια» και φέρει ακέραια την ευθύνη για τις αποφάσεις της, δεν έχουμε να πούμε πολλά: Εφόσον θέλησε να προχωρήσει και να στηρίξει με νύχια και με δόντια τούτη την επιλογή της, είναι μονόδρομος και αυτονόητη υποχρέωσή της να αποτελέσει τον θεματοφύλακα της αλλαγής του τηλεοπτικού τοπίου. Τουτέστιν, να εξασφαλίσει, με αυστηρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και τις προβλεπόμενες κυρώσεις όπου δει, ότι οι δημόσιες συχνότητες δεν θα αποτελέσουν και πάλι όχημα εξυπηρέτησης επιχειρηματικών, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, δεν θα «κυλήσουν» ξανά στη διαπλοκή. Ότι θα προσφέρουν ενημερωτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα που θα σέβονται τους πολίτες, που θα αναβαθμίσουν την τηλεόραση, που θα ενημερώνουν, εκπαιδεύουν, ψυχαγωγούν και διασκεδάζουν, μακριά από τα ουκ ολίγα «σκουπίδια», «προχειροδουλειές», χειραγωγήσεις της κοινής γνώμης, σκανδαλώδεις αμοιβές σε τηλεπερσόνες αμφιβόλου ποιότητας και επιπέδου και πάει λέγοντας…
Και αυτό, φυσικά, δεν πρέπει να ισχύει στα ιδιωτικά κανάλια, όποια κι αν είναι αυτά που προέκυψαν από την… περίφημη δημοπρασία διαρκείας, αλλά και στην κρατική τηλεόραση. Να μην ξεχνιόμαστε.
Κι όταν η κυβέρνηση τελειώσει, με το καλό, με τις κεντρικές και τις περιφερειακές συχνότητες, ας ρίξει μια ματιά και στον περιφερειακό και τοπικό Τύπο και τις δυσμενείς, για τη λειτουργία τους, επιπτώσεις από τις ακατανόητες αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, με τη δικαιολογία των «μνημονιακών» υποχρεώσεων. Υπάρχει και η «άλλη» μάχιμη δημοσιογραφία, αυτή της καθημερινότητας των τοπικών κοινωνιών, που απέχει από τη λαμπερή, επικοινωνιακή και κάποιες φορές μακριά από τον πραγματικό σφυγμό της κοινωνίας, «κεντρική» τηλεοπτική και έντυπη δημοσιογραφία.
Υ.Γ. 1: Η συγκυρία τα έφερε έτσι, ώστε να είμαι παρών στην επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο μαρτυρικό Κομμένο Άρτας στις 16 Αυγούστου, στο μνημόσυνο των 317 βρεφών, παιδιών, γυναικών και ανδρών που σφαγιάστηκαν από τους Ναζί της Βέρμαχτ, ίσως στην πιο αποτρόπαια εξολόθρευση της Κατοχής. Τον άκουσα να υπόσχεται ότι «δίχως βιασύνες, αλλά με σχέδιο», συνεχίζει την προσπάθεια για καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων. Λίγο αργότερα, βλέποντας τη σφιγμένη έκφραση του προσώπου του στο προσκλητήριο νεκρών και ειδικά στην αναφορά στα βρέφη και τα παιδιά, τις περίπου 18 οικογένειες που σβήστηκαν ολοκληρωτικά από τον χάρτη και τον «ματωμένο γάμο», ελπίζω να κάνει… λίγο πιο γρήγορα.
Υ.Γ. 2: Την Τρίτη 23 Αυγούστου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την σοκαριστική απώλεια του συναδέλφου Μάρκου Τσάκα. Δεν σε ξεχνάμε φίλε…
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης