Την ώρα που η διαδικτυακή Ελλάδα βρήκε και πάλι αφορμή για… τσακωμό με το θέμα της πρωινής προσευχής στα σχολεία και την διατήρηση ή κατάργησή της, στον… κανονικό κόσμο ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης βρέθηκε στον ίδιο χώρο με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, χαιρετήθηκαν δια χειραψίας και ήταν και οι δύο χαμογελαστοί.
Η παράδοση του νέου υπερσύγχρονου σχολικού συγκροτήματος και του κλειστού γυμναστηρίου στην Καλλιθέα Πεντέλης, πρόσφερε έναν πολύ καλό λόγο για να είναι αμφότεροι ικανοποιημένοι. Όπως και να το κάνουμε, ένα τέτοιο έργο προσφέρει πάντα μια νότα αισιοδοξίας στο γκρίζο τοπίο της χώρας μας και ειδικότερα στον δοκιμαζόμενο τομέα της εκπαίδευσης. Για ρωτήστε και τον δήμαρχο Δημήτρη Στεργίου-Καψάλη που (κυριολεκτικά) γελούσαν και τα… μουστάκια του για την λαμπρή και αίσια έκβαση κόπων εικοσαετίας για την πραγματοποίηση του έργου και μάλιστα αξιοποιώντας πόρους εκτός Δήμου.
Το πράγμα αποκτά ακόμη πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις εξαιτίας του χαιρετισμού του υπουργού στα εγκαίνια του έργου, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, έπλεξε το εγκώμιο της συνεργασίας κράτους, δήμου και… ιδιώτη εργολάβου για να κατασκευαστεί το σχολείο!
Ποιος άραγε θα φανταζόταν δύο δεκαετίες πριν, ότι το 2016 η Ελλάδα θα έχει κυβέρνηση «εξ αριστερών ορμώμενη» που θα αποθεώνει τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα… Τόσο στην πώληση, εκποίηση (όπως θέλετε πείτε το) δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ, όσο και στις τηλεοπτικές άδειες (διότι περί ΣΔΙΤ πρόκειται στην ουσία) και τώρα και στα δημόσια έργα.
Και ξέρετε κάτι; Δίκιο είχε ο κ. Φίλης. Και σωστά είδε το… φως το αληθινό η κυβέρνηση. Όταν η συνεργασία κράτους, δήμου, ιδιωτών γίνεται με όρους διαφάνειας, αξιοκρατίας (βλ. διαγωνισμοί και με εγγυητή τον κρατικό μηχανισμό για την τήρηση των συμβάσεων, το αποτέλεσμα είναι έργα-κοσμήματα σαν και το σχολείο στην Πεντέλη. Το πρόβλημα ξεκινά όταν τα πράγματα κάπου στον δρόμο… διαπλέκονται. Εκεί χάνεται η μπάλα και μαζί με αυτή κάθε σοβαρή προοπτική ανάπτυξης. Κι εκεί η εκάστοτε κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός καλούνται να δείξουν πόσο αγαπάνε τον τόπο και όχι την… τσέπη τους και την δίψα τους για καρέκλα και εξουσία.
Έτσι έχουν, λοιπόν, τα πράγματα στην πραγματική ζωή και όχι στον κόσμο του διαδικτύου. Όταν κράτος, δήμος, εκκλησία και ιδιώτες συνδυάζονται σωστά, με σχέδιο και βάζοντας σοβαρούς στόχους, τότε και… γκολ μπαίνουν και χαρούμενοι και χαμογελαστοί είναι όλοι. Αρκεί να μπαίνουν στην άκρη ιδεοληψίες, εμμονές και μικροπολιτικά και προσωπικά συμφέροντα… Μπορούν; Μπορούμε;
