Kάποιοι είπαν ότι είναι θέμα Παιδείας. Άλλοι είπαν ότι είναι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Είναι όλα αυτά και κάτι περισσότερο: Είναι και η διαχρονική έλλειψη σοβαρού κράτους.
Η… διαβόητη ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων του Ωραιοκάστρου, με την άρνηση συστέγασης των παιδιών τους με τα παιδιά των προσφύγων και την απειλή κατάληψης του σχολείου, είναι αποτέλεσμα και συνδυασμός όλων των προαναφερθέντων. Διότι έχουν περάσει 42 χρόνια μεταπολίτευσης, είμαστε στο 2016 και ο μέσος πολίτης όχι μόνο διακατέχεται από φοβίες, προκαταλήψεις, στερεότυπα και φοβικά σύνδρομα, αλλά δεν έχει και καμία εμπιστοσύνη στην επάρκεια του κρατικού μηχανισμού ως αντιστάθμισμα για την εξάλειψή τους.
Προσπαθώ εδώ και ημέρες να μπω στη θέση του μέσου γονέα του Ωραιοκάστρου ως προς αυτή την τελευταία παράμετρο (και μόνο, για να μην παρεξηγηθώ): Μου έχει δώσει το κράτος το δικαίωμα κατά το παρελθόν να θεωρώ ότι θα φροντίσει, ώστε η ενσωμάτωση των προσφυγόπουλων να είναι «στεγανοποιημένη» από όλες τις πλευρές; Θα υπάρχει υγειονομική θωράκιση; Έχουν εξασφαλιστεί οι υποδομές, δηλαδή οι αίθουσες, οι δάσκαλοι, η συγκρότηση και η χωρητικότητα των τάξεων, τα ωράρια κ.λπ.;
Παρακολουθώντας τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, καλύφθηκα σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Επομένως, για μένα προσωπικά, εξέλιπε κάθε λόγος ανησυχίας για τη φοίτηση του υποτιθέμενου παιδιού μου στο σχολείο του Ωραιοκάστρου δίπλα ή παρέα με τα προσφυγόπουλα. Τουλάχιστον στα λόγια. Διότι, ως γνωστόν, στο Ελλάντα, από τη θεωρία στην πράξη είναι τεράστια η απόσταση συνήθως. Αν υλοποιηθούν όλα όσα για τα οποία δεσμεύτηκε ο υπουργός, τότε ναι, το κράτος θα μου έχει δώσει τα εχέγγυα που ζητάω -ως οφείλει κάθε σύγχρονη χώρα- θα μου μεταδώσει σιγουριά. Αν τώρα, κάποιοι άλλοι γονείς διαφωνούν επειδή τους φαίνονται πολύ… σκούρα ή κινητές εστίες μολυσματικών ασθενειών τα συγκεκριμένα παιδάκια, το θέμα πάει αλλού, σε σκοτεινά κι επικίνδυνα μονοπάτια. Εκεί όπου καλείται το κράτος, επιτέλους, να δώσει την έσχατη μάχη: Αυτή που θα κρίνει οριστικά τον πόλεμο για μια κοινωνία με Παιδεία πρωτίστως και μετά για εκπαίδευση. Η Παιδεία, η μόρφωση και η γνώση είναι το τελικό τριπλό «στοίχημα» αυτής της σύγχρονης, αλλά και αρκετά καθυστερημένης σε πολλά, ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο με στόχο να είσαι ανεκτικός (στη χειρότερη) ή φιλικός (στην καλύτερη) απέναντι στο «ξένο». Αλλά και να απαιτείς από το κράτος που εσύ πληρώνεις, να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη και τόσο ακραίων όσο η διαχείριση ενός τέτοιου «τσουνάμι» προσφύγων και μεταναστών όσο αυτό που αντιμετωπίζει την τελευταία διετία η Ελλάδα. Ώστε να κοιμάσαι όντως ήσυχος τα βράδια. Εσύ και η συνείδησή σου…
