Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Μια χώρα είναι παρατηµένη στη µοίρα της µόνο όταν οι άνθρωποί της είναι παρατηµένοι στη µοίρα τους. Και στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό δείχνει να ισχύει όλο και περισσότερο.
Την περασµένη εβδοµάδα την επικαιρότητα απασχόλησαν, µεταξύ άλλων, δύο ειδήσεις ενδεικτικές της διαρκούς κατάπτωσης της κοινωνίας µας.
Η πρώτη είχε να κάνει µε την απίστευτη περίπτωση του τµήµατος ∆ιοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστηµίου Πάτρας και τους 106 (!) φοιτητές που παρέδωσαν την ίδια ακριβώς εργασία, προφανώς έχοντάς την «αγορασµένη» από την ίδια πηγή. ∆εν θα σταθούµε στο γεγονός ότι η ∆ΑΠ – Ν∆ΦΚ βγήκε να τους υπερασπιστεί µε εδάφια του Καρλ Μαρξ (ο κωµικός σουρεαλισµός της σύγχρονης Ελλάδας σε όλο του το µεγαλείο), αλλά στην ουσία της είδησης. Τα πάντα, πλέον, είναι «ετοιµατζίδικα». Σε λίγο θα δηµιουργηθούν και… «ντελιβεράδες» που θα παραδίδουν κατά παραγγελία εργασίες κατ’ οίκον. Συνηθίζουµε να λέµε ότι ο Έλληνας έµαθε στα εύκολα, στην πλάγια οδό, στη λαµογιά τα προηγούµενα χρόνια και τώρα τα βρίσκουµε µπροστά µας. ∆υστυχώς, το αποκαρδιωτικό είναι ότι ακόµη και τώρα, µε το µάθηµα της κρίσης των µνηµονίων ακόµη σκληρό και διαρκές, βλέπουµε τα νέα παιδιά, ακαδηµαϊκοί πολίτες στην περίπτωσή µας, να ακολουθούν τον ίδιο εύκολο δρόµο. «Πού να κάτσω να σκεφτώ, να ερευνήσω και να γράψω µια δική µου εργασία; Ας την παραγγείλω, γιατί να χάνω χρόνο από τα social media και τα µπαράκια»…
Η άλλη είδηση είναι το πάρτι αισχροκέρδειας από τους ιδιοκτήτες δωµατίων και ξενοδοχείων σε τουριστικά ελληνικά νησιά, εις βάρος των εκπαιδευτικών που ψάχνουν να νοικιάσουν ένα σπίτι για να µείνουν (πολλοί εξ αυτών µε οικογένεια κιόλας). Οι περισσότεροι τα ρίχνουν στην κυβέρνηση (η οποία φέτος οµολογουµένως φρόντισε να στείλει 15.000 εκπαιδευτικούς να ενισχύσουν τα σχολεία όλης της χώρας και µπράβο της) που «δεν επιχορηγεί µέρος των ενοικίων». Αυτή είναι, όµως, η µια όψη του νοµίσµατος. Η άλλη όψη έχει να κάνει µε το παρατεταµένο «χάιδεµα» του τουρισµού της χώρας και τις δικές µας ευθύνες.
Όταν χιλιάδες Έλληνες (όσοι µπορούν τουλάχιστον) δέχονται κάθε καλοκαίρι να πληρώνουν χρυσά τα δωµάτια των διακοπών τους (ακόµη και µε «µαύρο» χρήµα) στην (κάθε) Σαντορίνη, Μύκονο, Κρήτη, η ασυδοσία και αισχροκέρδεια είναι παρεπόµενα. Και δεν είναι µόνο οι εκπαιδευτικοί. Είναι και οι αγροτικοί και µη γιατροί. Αν όµως π.χ. ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός προτιµήσει να κάνει φροντιστήριο στην πόλη του αντί να ξεπαραδιάζεται στο νησί ή αν ο γιατρός τα βροντήξει ή δεν πάει καθόλου, οι νησιώτες βγαίνουν και παραπονούνται στο κράτος ότι τους λείπουν βασικές υπηρεσίες. Και φυσικά, επειδή ο εκπαιδευτικός έχει ανάγκη τα µόρια και ο γιατρός την υπηρεσία, οδηγούµαστε σε τούτον τον εκβιασµό, καταδεικνύει γιατί έχουµε χρεοκοπήσει πρώτα ως λαός και µετά ως πορτοφόλι…
