Μια πέρα για πέρα ειλικρινή κατάθεση εμπειριών για το πώς βιώνουν την καθημερινότητά τους έδωσαν δύο νέοι με αναπηρία ενώπιον των μαθητών του 1ου Λυκείου Κηφισιάς, με αφορμή την Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία.
Την εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους (ΣΚΕΠ), με την υποστήριξη της Κοινωνικής Μέριμνας Δήμου Κηφισιάς και υπεύθυνη της εκδήλωσης, την κοινωνιολόγο του ΚΕΚΟΙΠΟ Μαρία Στέφα.
Χαιρετισμό και καλωσόρισμα προς τα παιδιά του 1ου Λυκείου έκανε η πρόεδρος του ΣΚΕΠ Αθηνά Κρητικού – Γεννηματά.
Από την πλευρά τους, οι δύο ψυχολόγοι και επιστημονικοί συνεργάτες του ΣΚΕΠ, Ιωάννη Ρωξάνη και Μισελίνα Λεμησίου προσπάθησαν να εξηγήσουν στα παιδιά ότι «ο κόσμος του κάθε ανθρώπου είναι πλασμένος σύμφωνα με το δικό του κανονικό, το οποίο όμως τελικά αποδεικνύεται πολύ σχετικό».
Για τον λόγο αυτό τα προέτρεψαν να μην αποκλείσουν το 15% του πληθυσμού που είναι οι ανάπηροι αλλά να μάθουν από αυτή την ηλικία να δίνουν ευκαιρίες στους άλλους.
Δύο διαφορετικές ιστορίες
«Πρωταγωνιστές» του πάνελ που δημιούργησε το ΣΚΕΠ ήταν δύο νέοι: ο Παναγιώτης Πατσινιάγκας, ο οποίος βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο ύστερα από ατύχημα με μηχανή και ο Στέφανος Βούρος, που γεννήθηκε με δυσπλασία στα άνω και κάτω άκρα.
Δύο διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες ταυτόχρονα έχουν πολλά κοινά σημεία.
Οι δύο νέοι ανέλυσαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, τον τρόπο με τον οποίο έχουν μάθει να τις ξεπερνούν ενώ κατέρριψαν ορισμένους μύθους που είχαν δημιουργηθεί στο μυαλό των παιδιών.
Τα παιδιά από την πλευρά τους είχαν τη δυνατότητα να εκφράσουν κάθε είδους απορία τους, προκειμένου να μάθουν περισσότερα στοιχεία για το τι σημαίνει αναπηρία.
«Πώς νιώθετε όταν σας κοιτάζουν;»
Ένα από τα κυρίαρχα ερωτήματα που φάνηκε ότι προβλημάτιζε εντόνως τα παιδιά σχετιζόταν με το αν ενοχλούν τους δύο νέους τα βλέμματα των περαστικών και αν νιώθουν άσχημα όταν γίνεται αυτό.
Και οι δύο απάντησαν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να τους παρατηρεί ο κόσμος, γιατί έχουν κάτι ασυνήθιστο πάνω τους.
Όπως είπαν, το έχουν συνηθίσει και δεν τους πειράζει γιατί γνωρίζουν ότι και εκείνοι θα έκαναν το ίδιο.
Ίσα ίσα που αυτό τους δίνει συχνά την ευκαιρία να μιλήσουν για την αναπηρία που έχουν και έτσι να εξοικειώσουν τον κόσμο με το πρόβλημά τους. Σύμφωνα με τους ίδιους, το μεγάλο πρόβλημα είναι η άγνοια και για αυτό πιστεύουν ότι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να εξηγούν γιατί διαφέρουν από τους υπόλοιπους.
«Δεν νιώθω ότι υστερώ σε κάτι, οπότε δεν με πειράζει όταν με κοιτούν», δήλωσε ο Στέφανος ενώ τόνισε ότι «όπως συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου, έτσι θα σου συμπεριφερθούν και οι άλλοι. Οπότε πρέπει να επιδιώκεις να σε αντιμετωπίζουν ως ίσο προς ίσο».
Μια διαφορετική παράμετρο προσέθεσε ο Παναγιώτης, ο οποίος είπε ότι ο κόσμος παρατηρεί τους ανάπηρους σε καροτσάκια επειδή συναντά ελάχιστους στον δρόμο. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι λίγοι στον αριθμό αλλά στην έλλειψη υποδομών στην πόλη, που τους απαγορεύει σε πολλά σημεία την ελεύθερη πρόσβαση.
«Είναι εύκολη η μετακίνηση στην πόλη;»
Στο σημείο εκείνο, η επόμενη ερώτηση που ακολούθησε απευθύνθηκε στον Παναγιώτη. Οι μαθητές τον ρώτησαν πώς μετακινείται στην πόλη και αν χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Ο Παναγιώτης τους απάντησε ότι «είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ανάπηρο σε καρότσι να κινηθεί σε παραπάνω από 3 συνεχόμενα οικοδομικά τετράγωνα.
Οι ράμπες αναπήρων είναι ανύπαρκτες, κακοφτιαγμένες ή κλεισμένες από αυτοκίνητα».
Όσον αφορά στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η πρόσβαση με τα λεωφορεία είναι… δράμα, αφού οι περισσότερες στάσεις είναι γεμάτες αμάξια και έτσι δεν μπορούνε τα λεωφορεία να πάνε κοντά στο πεζοδρόμιο για να ακουμπήσουν τη ράμπα και να ανέβει το αναπηρικό αμαξίδιο.
Ως εκ τούτου, ο Παναγιώτης μετακινείται με το αυτοκίνητο και προτιμά να πηγαίνει για ψώνια και βόλτες σε οργανωμένα εμπορικά πολυκαταστήματα που διαθέτουν πρόβλεψη για άτομα με ειδικές ανάγκες.
«Πόσο εύκολο είναι να βρείτε δουλειά;»
Επόμενο ερώτημα που θέτουν τα παιδιά στους δύο νέους είναι αν μπορούν να βρουν εργασία.
Ο Στέφανος απάντησε ότι δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα, καθώς έχει μάθει να κάνει τα πάντα ακόμη και με την αναπηρία στα χέρια και τα πόδια.
Για του λόγου το αληθές μάλιστα, έγραψε επιτόπου ορισμένα ονόματα σε ένα χαρτί, εντυπωσιάζοντας τα παιδιά που τον παρακολουθούσαν με θαυμασμό. Επίσης, τους είπε ότι μπορεί να γράφει και σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και έτσι κατέληξε ότι αντιμετωπίζει την ίδια δυσκολία στο να βρει εργασία, όπως άλλα τόσα εκατομμύρια Έλληνες αυτή την περίοδο στην πατρίδα μας.
Απεναντίας, ο Παναγιώτης δήλωσε ότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που δουλεύουν στη χώρα μας και βρίσκονται σε αναπηρικό καρότσι. Ο λόγος είναι ότι πρέπει να ληφθούν μία σειρά από μέτρα που συνήθως δεν διαθέτουν οι επιχειρήσεις, ακόμη και αν οι εργοδότες έχουν κάθε καλή διάθεση να τους προσλάβουν. Δηλαδή, για να εργαστεί ένα άτομο σε καρότσι σε μια εταιρεία, τότε εκείνη θα πρέπει να διαθέτει τουαλέτα για ΑΜΕΑ, χώρο στάθμευσης, είσοδο με ράμπα κ.λπ.
«Πώς σας αντιμετωπίζουν οι φίλοι σας;»
Οι μαθητές του Λυκείου θέλησαν να μάθουν επίσης τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζουν οι φίλοι τους.
Ο Παναγιώτης μίλησε για την εμπειρία του μετά το ατύχημα, όπου αναγκάστηκε να μείνει για πολλούς μήνες καθηλωμένος στο νοσοκομείο. «Τους μήνες εκείνους οι φίλοι μου πέρασαν εξετάσεις. Όσοι έμειναν κοντά μου, αποδείχτηκαν πραγματικοί φίλοι» δήλωσε, υπογραμμίζοντας παράλληλα τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε σε όλη αυτή την πορεία η οικογένειά του.
Από την πλευρά του, ο Στέφανος απάντησε ότι δεν ένιωσε ποτέ κατώτερος και ήταν πάντοτε η «ψυχή» της παρέας. Σε αυτό μάλιστα τον βοήθησε το γεγονός ότι ακόμη και το πρόβλημά του, το αντιμετωπίζει συχνά με χιούμορ.
Και αυτός πάντως, έδωσε μεγάλη έμφαση στη στήριξη που είχε από την οικογένειά του, που όπως είπε δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ ως κατώτερο.
Κλείνοντας, η κ. Κρητικού – Γεννηματά υπενθύμισε στους μαθητές ότι «όλοι είμαστε μοναδικοί τελικά και γι’ αυτό πρέπει να θυμόμαστε ότι ο καθένας βιώνει, παλεύει και αντιμετωπίζει μια διαφορετική κατάσταση στη ζωή του».
Αμάλθεια Καραλή
