Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 13/02
Mε υπομονή και ενδιαφέρον παρακολουθούν οι αναγνώστες της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ τους προβληματισμούς μου για τη μορφή του μετασοβιετικού κόσμου. Με καμάρι μπορώ να ισχυριστώ ότι η πραγματικότητα δεν με διαψεύδει, κάθε άλλο! Αν και οι επιμέρους θέσεις μου στα διεθνή ζητήματα διατυπώνονται σαφώς, θεωρώ ότι ωρίμασαν πλέον οι συνθήκες για ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
Δυστυχώς, η τελευταία εικοσαετία διακρίνεται από την ένδεια θεωρητικών και φιλοσοφικών προσωπικοτήτων, που θα έδιναν το στίγμα αυτής της καθ’ όλα άχαρης περιόδου, αλλά και αυτό της επόμενης μέρας. Με αφορμή τους συνεχείς ηλεκτρονικούς διαλόγους μου με μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα καθηγητών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, θα αποτολμήσω αυτό το βήμα, την πρωτόλεια διατύπωση ενός θεωρητικού μανιφέστου ή δόγματος, που καλύπτει επαρκώς τη μεταβατική αυτή περίοδο, καταθέτοντας και μια πρόβλεψη για το πλαίσιο των επικείμενων παγκόσμιων εξελίξεων!
Οι αυταπάτες…
Δυστυχώς, η αυτοκτονία του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν είχε μόνο τις εμφανείς συνέπειες στις χώρες αυτές και στις παγκόσμιες ισορροπίες. Το πιο τραγικό έμμεσο αποτέλεσμα ήταν και παραμένει η απόλυτη θολούρα των ανθρώπων που πίστευαν στον σοσιαλισμό! Η συντριπτική τους πλειοψηφία παρουσιάζει το ψυχολογικό πρόβλημα της άρνησης της πραγματικότητας! Και εδώ εμφανίζεται ξανά το οξύμωρο φαινόμενο που είχαμε στην περίοδο Γκορμπατσόφ: όσο πιο υψηλό το επίπεδο μόρφωσης, τόσο πιο μακριά απ’ την πραγματικότητα!
Επειδή οι αναγνώστες εμφανώς διαφοροποιούνται από τη μαζική αυτή παράκρουση, θυμίζω τα πολύ βασικά: Δεν υφίστανται πλέον οι περίφημες «3 συνιστώσες» για την υποτιθέμενη «επαναστατική διαδικασία»: α) σοσιαλιστικές χώρες, β) παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, γ) απελευθερωτικά κινήματα στον Τρίτο Κόσμο!
ΟΛΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!
Με εξαίρεση τις ιδιόρρυθμες και διόλου πρότυπες περιπτώσεις της Β. Κορέας και της Κούβας (που «κινεζοποιείται πια ραγδαία…), ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΞΑΝΑ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Και μάλιστα, χωρίς καν να έχει απέναντί του το μαζικό επαναστατικό πνεύμα που είχε στις αρχές του 20ού αιώνα! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα», εκτός πια κι αν θεωρήσουμε την κοστοβόρα για το ΚΚΕ καρικατούρα, με… κομματάκια του 0,1-1,5% ως… «φορέα επανάστασης»! Τέλος, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «βασική ανάλυση» των ανθρώπων που κάποτε ανήκαν (ή έτσι νόμιζαν…) στο επαναστατικό κίνημα! Στην ουσία δεν υπάρχει καν σαφής εικόνα τι σημαίνει σήμερα Αριστερά, πόσω μάλλον επαναστατική Αριστερά!
Οι «τρεις άξονες αλλαγής»!
Κατά τη γνώμη όλο και αυξανόμενων σκεπτόμενων ανθρώπων, η βασική ανάλυση σε πολύ απλή μορφή είναι η εξής: Στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, που παρέμεινε χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο μετά το 1990, υπάρχουν πλέον 3 κατηγορίες ή ομάδες χωρών:
α) ο Δυτικός ιμπεριαλισμός με τις μητροπόλεις και την περιφέρεια (ημών ενδόξως περιλαμβανομένων!)
β) Ο «ευρασιατικός άξονας» (Κίνα, Ρωσία, Ιράν και λοιπές αντιστεκόμενες χώρες)
γ) οι υπόλοιπες (πρώην Τρίτος Κόσμος), που θα ενταχθούν στο νικητήριο σχήμα το οποίο θα προκύψει από την ήδη εν εξελίξει σύγκρουση μεταξύ α & β!
Πρόσφορα παραδείγματα της κατηγορίας γ είναι οι χώρες που συμμετέχουν σε οργανώσεις όπως οι BRICS και η Συνεργασία της Σαγκάης (παρά τις ανομοιομορφίες μεταξύ τους), ο «σιιτικός άξονας» στη Μ. Ανατολή, αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής και ο «περίγυρος» της Κίνας και της Ρωσίας, χώρες δηλαδή που συνδέονται με στενούς και αναντικατάστατους οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με τις δυο ασιατικές υπερδυνάμεις.
Η… κοιμώμενη Δύση!
Και τώρα ας πάμε σε κάτι ακόμα πιο θλιβερό: τις αναλύσεις για την επικείμενη… επανάσταση, έτσι, χωρίς πρόγραμμα! Χωρίς τις προηγούμενες συνιστώσες ανατροπής που περιέγραψα, όποιος περιμένει… επανάσταση στις χώρες της Δύσης, θα πρέπει να ξαναδιαβάσει τους μεγάλους διανοητές της μεταπολεμικής περιόδου, που εξηγούσαν και ανέλυαν υπέροχα τους λόγους για τους οποίους αποκλείεται να υπάρξει επαναστατική τάξη στις δοσμένες συνθήκες. Και πάντως όχι η… «εργατική τάξη»! Αναφέρω το πιο χαρακτηριστικό σύγγραμμα, τον «Μονοδιάστατο άνθρωπο» του Μαρκούζε. «Σύντροφοι», ξυπνήστε! Το διπλό άλμα της ρώσικης επανάστασης, από φεουδαρχία σε σοσιαλισμό, ακυρώθηκε εκ των έσω και έκλεισε τον ένδοξο κύκλο του. Όλο το επαναστατικό προτσές βρέθηκε πολύ πιο πίσω απ’ το 1917! Αφήστε τις ονειρώξεις και στηρίξτε τον κινέζικο κρατικό καπιταλισμό με πάθος, γιατί είναι πλέον η κύρια δύναμη επαναστατικών αλλαγών, φυσικά υπό ανεξερεύνητες και διόλου εξασφαλισμένες συνθήκες.