Εξελέγη επειδή ήταν το νέο, το άλλο, το διαφορετικό. Μέσα σε ένα χρόνο έγινε το ίδιο και απαράλλακτο. Ήταν, πέρα από την πολιτική, το μιντιακό γεγονός του 2008. Η εκλογή του τον περασμένο Φεβρουάριο ανέβασε ένα κόμμα από το 5% -το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007- κοντά στο 20% στις δημοσκοπήσεις της άνοιξης του 2008, για να κατεβεί και πάλι σε μονοψήφια νούμερα στις περισσότερες από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Ένας άνεμος που φύσηξε και πέρασε, ένας Ομπάμα που δεν ήταν Ομπάμα. Στις αρχές του 2008 η επικαιρότητα συνταρασσόταν από δύο «φαινόμενα»: Ο Ομπάμα σάρωνε στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του ∆ημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ και ο Αλέξης Τσίπρας σάρωνε στις δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα.
Στα τέλη του ίδιου χρόνου, ο πρώτος βρίσκεται στην προεδρία της χώρας του. Ο δεύτερος πουθενά. Η εικόνα βοήθησε και τους δύο. Νέοι, ωραίοι, ο Ομπάμα αντιμετωπίστηκε από τα μίντια της Αμερικής σαν σταρ του Χόλιγουντ, ενώ ο Τσίπρας σαν σταρ της πασαρέλας. Γνωστό λαϊφστάιλ περιοδικό έγραψε ότι «ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού μοιάζει με μοντέλο».
Ενώ όμως τον Ομπάμα δεν το ένοιαξε η σύγκριση με τον Γουίλ Σμιθ, τον Τσίπρα τον τρομοκράτησε η πιθανότητα να ομοιάζει με τον Γιάννη Σπαλιάρα! Ο τρόπος με τον οποίο ο Τσίπρας αντιμετώπισε τη «φιλική επίθεση» των ΜΜΕ προς την εικόνα του είναι ένα δείγμα του πόσο συμπλεγματική παραμένει η ελληνική πολιτική ζωή σε σχέση με το φαίνεσθαι: «Μη μας πουν ωραίους. Γιατί αν μας πουν ωραίους σημαίνει ότι δεν έχουμε περιεχόμενο».
Η στερεοτυπική αντίληψη που υπάρχει για τις ξανθές και λοιπές ευάλωτες ομάδες στα ελληνικά ανέκδοτα λειτούργησε στο κεφάλι του Τσίπρα σαν απειλή. Μόλις έγραψαν ότι φοράει σινιέ ενδύματα, άρχισε να εμφανίζεται στις τηλεοράσεις με κάτι φθαρμένα σακάκια και με συνδυασμούς χρωμάτων που θυμίζουν την παραδοσιακή και όχι ανανεωτική Αριστερά. Μέσα σε ένα χρόνο πολέμησε την ίδια του την εικόνα, την έκανε συμβατική, άχρωμη. Αναίρεσε ο ίδιος έναν από τους βασικούς παράγοντες που τον ανέδειξαν στην ηγεσία του Συνασπισμού.
«Μα, για την εικόνα του τον διάλεξαν;» θα αναρωτηθεί κανείς. Κι όμως, η εικόνα στην πολιτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι και της προσωπικότητας ενός ανθρώπου και της επιτυχίας του. Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον πρεσβύτερο) ή τον Ανδρέα Παπανδρέου να κερδίζουν χωρίς την ψήφο των γυναικών, που πάντοτε τους προτιμούσαν από τους αντιπάλους τους; Ο Τσίπρας εξελέγη επειδή ήταν το νέο, το άλλο, το διαφορετικό.
Μέσα σε ένα χρόνο έγινε το ίδιο και απαράλλακτο. Γκρεμίζοντας την εικόνα του, αυτό που μένει είναι τα λόγια του. Και εκεί ο Τσίπρας δεν είναι 34 ετών, αλλά ένας 70άρης που περιμένει την επόμενη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των συνταξιούχων για να κατέβει στον δρόμο.
(Αντιγραφή απ’ το «Ποντίκι» της 31.12.08)
