Η κυρίαρχη δυτική ιστοριογραφία συνεργάζεται διαχρονικά με τις επιλογές των κυβερνήσεων και αναλαμβάνει να τις στηρίξει, ώστε να συσκοτίσει τη γνώση και των επόμενων γενιών! Αυτό γίνεται με δυο κυρίως τρόπους: Πρώτον, με την αναβάθμιση της σημασίας κάποιων «επιτευγμάτων», όπως π.χ. ο ρόλος των δυτικών συμμάχων στη συντριβή του Άξονα. Δεύτερον, με την αποσιώπηση μαζικών εγκλημάτων ή έστω την υποβάθμιση της σημασίας τους.
Για τα εγκλήματα του γαλλικού ιμπεριαλισμού, είναι πολύ λίγα τα γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί – έστω στοιχειωδώς- σε ιστορικά βιβλία της ίδιας της Γαλλίας ή της υπόλοιπης Δύσης. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι γνωστές οι μαζικές σφαγές των λαών της Ινδοκίνας και ορισμένες πτυχές των εγκλημάτων στην Αλγερία, κυρίως λόγω των αποκαλύψεων που έγιναν από τις ηγεσίες των απελευθερωμένων χωρών: Βιετνάμ, Λάος, Αλγερία.
Ελάχιστα γνωστά είναι όλα όσα έκανε το… πρότυπο της ευρωπαϊκής «δημοκρατίας» στη Συρία, τη Μαδαγασκάρη, το Καμερούν, την Τυνησία, το Μαρόκο και γενικά σε όλες τις χώρες που κρατούσε υπόδουλες! Μόνο στις ίδιες αυτές χώρες είναι ζωντανή η ιστορική μνήμη, ανεξάρτητα από το είδος του καθεστώτος που επικρατεί.
Με αφορμή τη… νεκρανάσταση της γαλλικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής στις πρόσφατες περιπτώσεις της Λιβύης, της Συρίας και του Μάλι, ας θυμηθούμε μια από τις πιο φρικτές σφαγές που καταγράφηκαν σε βάρος των κατεχόμενων χωρών. Ακόμα και το όνομα Σετίφ είναι απόλυτα άγνωστο στη Δύση, ενώ στην Αλγερία αποτελεί σύμβολο, ανάλογο με τα Καλάβρυτα ή το Δίστομο στη χώρα μας! Αυτό και μόνο το γεγονός επιβεβαιώνει όσα αναφέραμε στο ξεκίνημα του άρθρου μας…
Ημέρα θριάμβου ή πένθους;
Ακόμα και η ημέρα της σφαγής αποτελεί έναν τραγικό συμβολισμό: 8 Μαΐου 1945! Η μέρα που έμεινε στην παγκόσμια Ιστορία ως αυτή της νίκης απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, αυτή που γιορτάζεται στις περισσότερες χώρες ως μέρα θριάμβου κατά του χιτλερικού τέρατος!
Αυτή, την ίδια ακριβώς μέρα, ξεκινούσε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του αλγερινού λαού!
Ο πόθος για απελευθέρωση από τα αποικιοκρατικά δεσμά ήταν κοινός σε όλους τους υπόδουλους λαούς της Αφρικής και της Ασίας. Η νίκη των Συμμάχων αναπτέρωσε αυτές τις ελπίδες. Οι πανηγυρισμοί του μουσουλμανικού πληθυσμού της πόλης Σετίφ εξελίχθηκαν σε ειρηνικές διαδηλώσεις υπέρ της αυτοδιάθεσης. Η αστυνομία επιχείρησε να τις διαλύσει και οι συγκρούσεις κλιμακώθηκαν με πυροβολισμούς κατά των άοπλων διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους έπεσαν νεκροί.
Οι δολοφονίες αυτές οδήγησαν σε επιθέσεις των Αλγερινών εναντίον εποίκων, που κατέληξαν στο θάνατο εκατό περίπου εξ αυτών. Σε λίγες μέρες ο γαλλικός στρατός και η αστυνομία «αποκατέστησαν την τάξη» και άνοιξαν το δρόμο για ένα όργιο αίματος!
Ας αφήσουμε τον Sadek Hadjeres, πολιτικό, ειρηνιστή και καθηγητή στο Παρίσι, να περιγράψει τη φρίκη:
«Στις πόλεις και τα χωριά, άνδρες κάθε ηλικίας μεταφέρθηκαν με φορτηγά στις χαράδρες της Χεράτα, όπου εκτελέσθηκαν. Μερόνυχτα ολόκληρα, στρατιώτες και Γάλλοι πολιτοφύλακες πυροβολούσαν αδιακρίτως εναντίον περαστικών σε δρόμους ή αγροτικές οδούς. Το πυροβολικό, η αεροπορία και τα πολεμικά πλοία της Γαλλίας βομβάρδιζαν ακόμη και τα πιο απομονωμένα χωριά. Η οσμή της σήψης γέμιζε τον αέρα.
Αν συγκρίνουμε τις μεθόδους που αξιοποίησαν οι Γάλλοι στην κατάκτηση της Αλγερίας τον 19ο αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι οι αγριότητες του γαλλικού στρατού και πολιτοφυλακής τον Μάιο του 1945 δεν είναι πρωτοφανείς και αποτελούν αντίθετα καλό δείγμα της αποικιακής πολιτικής στα μέσα του περασμένου αιώνα στην Αλγερία και αλλού. Τα γεγονότα του Μαΐου είχαν άλλωστε προετοιμάσει με προκλητικές δηλώσεις οι εκπρόσωποι των εύπορων εποίκων, πρώην συνεργάτες του δωσιλογικού καθεστώτος του Βισύ, που ανησυχούσαν από την ενίσχυση του αλγερινού πατριωτισμού μετά την αγγλο-αμερικανική απόβαση του Νοεμβρίου του 1942.»!
Τραγικός απολογισμός δεκάδες χιλιάδες νεκροί, που στην αλγερινή ιστοριογραφία καταγράφονται ως 40.000! Τα γεγονότα αυτά, όπως και οι σφαγές της 8ης Μαΐου 1945 στην Αλγερία, υπήρξαν προάγγελοι των επερχόμενων αγώνων για την ανεξαρτησία. Τα σημάδια αυτά πέρασαν απαρατήρητα και δεν λειτούργησαν προειδοποιητικά για τις αποικιακές αρχές, ούτε και για την πλειοψηφία του γαλλικού πολιτικού κόσμου ή της γαλλικής κοινωνίας της εποχής. Έτσι, μετά τον Μάιο του 1945, ο στρατηγός Ντυβάλ, επικεφαλής των εβδομάδων στυγνής καταπίεσης, ανέφερε την εξέλιξη των επιχειρήσεων στην κυβέρνησή του με την παρακάτω προειδοποίηση, πραγματική προφητεία: «Σας εξασφάλισα την ειρήνη για μια δεκαετία».
