Έχει ενδιαφερον να διαβάζει κανείς τις διάφορες φυλλάδες, με ημερομηνίες προγενέστερες του «δημοψηφίσματος» και της «συμφωνίας» που ακολούθησε. Όσοι από εμάς είχαν βιώσει (ως παιδιά, έστω…) την τρομοκρατία της δεκαετίας του 1960, τις εκλογές βίας και νοθείας, την κινδυνολογία περί «δραχμής που μας θα έπαιρνε ο Παπανδρέου», τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» κλπ, θυμήθηκαν με συγκίνηση εκείνες τις εποχές…
Σας εκμυστηρεύομαι μια μεγάλη παράληψή μου. Έπρεπε να είχα κρατήσει αρχείο από τις καθημερινές «ατάκες» των «εταίρων και δανειστών μας» από την πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης, τον Γενάρη! Παράλληλο αρχείο με τους εγχώριους ευρωλάγνους μας, θα έδινε και το μέτρο… σύγκρισης! Π.χ. η κορυφαία ατάκα περί… «μπολσεβίκου Τσίπρα», εκείνου του μοναδικά γραφικού προσώπου που κατέχει το πόστο του δημάρχου της συμπρωτεύουσας!!!
Ουδέποτε ανήκα στο χώρο της κυβέρνησης, επομένως δεν έχω… ηθική υποχρέωση να την υπερασπιστώ ως οπαδός της. Όμως τα όσα άκουσε ο νεαρός πρωθυπουργός στη διάρκεια αυτού του εξαμήνου, εντός και εκτός Ελλάδας, πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης! Μελέτης για τα ανύπαρκτα όρια της έλλειψης στοιχειώδους αντικειμενικότητας, αυτοσεβασμού, ηθικής και πατριωτισμού.
«Αλήθεια είναι ό,τι μας συμφέρει». Αυτό υπήρξε (και φυσικά παραμένει) το δόγμα αυτών που με την πέννα τους δίδαξαν την περιφρόνηση προς κάθε βασική αρχή της δημοσιογραφίας. Ευτυχώς που η Ελλάδα είναι μικρή και η ταυτότητά τους γνωστή…
Χρήστος Φωτιάδης
