Συχνά δημοσιεύουμε κάποια ξένα κείμενα που μας εκφράζουν. Αυτή τη φορά, πρόκειται για ένα σχόλιο που δημοσιεύθηκε στον «Επενδυτή» πριν τρία ολόκληρα χρόνια. Όπως θα διαπιστώσετε, εξακολουθεί να είναι και σήμερα επίκαιρο. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τον συγγραφέα του…
•••
Υπάρχει ο πασίγνωστος αισώπειος μύθος με τον σκορπιό και τον βάτραχο: ο σκορπιός θέλει να περάσει μια λίμνη, ο βάτραχος συμφωνεί να τον πάρει στην πλάτη του υπό τον όρο ότι δεν θα τσιμπήσει, αλλά στη μέση της διαδρομής ο σκορπιός κάνει τη μοιραία κίνηση.
«Μα, γιατί;» ρωτάει ο βάτραχος, βέβαιος πια ότι ο ίδιος θα πεθάνει από το δηλητήριο κι ο σκορπιός από πνιγμό.
«Τι να κάνω, είναι η φύση μου», απάντησε ο σκορπιός!
Η ηγεσία της Ευρωζώνης έχει μπει βαθιά στη φύση του σκορπιού. Ζητάει από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδιαίτερα αυτές που ασθενούς ευρωπαϊκού Νότου, να αναλάβουν τη θυσία του διάπλου της λίμνης, που στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε έναν βάλτο ύφεσης, επωμιζόμενες όλο το βάρος της δημοσιονομικής λιτότητας εν ονόματι της αμοιβαίας επιβίωσης. Οι κοινωνίες του ευρώ, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αναλαμβάνουν μάλλον καρτερικά τον ρόλο του περαματάρη, με μόνη εγγύηση ότι ο σκορπιός δεν θα χρησιμοποιήσει το κεντρί του ή τουλάχιστον ότι κάθε τσίμπημα θα περιορίζεται σε ελεγχόμενες δόσεις δηλητηρίου. Αλλά οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι ανεξέλεγκτες: κάθε τσίμπημα περιλαμβάνει και πιο βαριά δόση. Μέχρι να δώσουν τη θανατηφόρα δόση.
Στα σχεδόν τρία χρόνια περιδίνησης στην κρίση χρέους και στα πέντε από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι ηγετικές ελίτ της Ευρωζώνης, εκλεγμένες ή «φυτεμένες» στα πόστα τους, επαναλαμβάνουν τελετουργικά τον μύθο του Αισώπου. Κάθε απόφαση συνόδου, κάθε πακέτο μέτρων λιτότητας που εξαγγέλλουν, υποτίθεται ότι είναι η «τελική λύση» για την κρίση του ευρώ. Δίνουν όρκους πίστης στις αποφάσεις και αλληλεγγύης στους εταίρους. Μόλις, όμως, κάθε αξιωματούχος κράτους ή των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. απομακρυνθεί από τα στρογγυλά τραπέζια των διαβουλεύσεων και τα «πόντιουμ» των ανακοινώσεων, ακριβώς σαν τον σκορπιό του μύθου, επιδίδεται στη μάχη της ερμηνείας, της αναίρεσης και τελικά της ακύρωσης.
Χρήστος Φωτιάδης
