Συλλυπητήρια ανακοίνωση για τον θάνατο του αγωνιστή της αριστεράς Στέργιου Κατσαρού που έφυγε σε ηλικία 83 ετών, εξέδωσε η δημοτική κίνηση ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ Αμαρουσίου, αναφέροντας τα εξής:
«Αποχαιρετάμε τον καλό μας φίλο – σύντροφο και συναγωνιστή Στέργιο Κατσαρό που έφυγε από τη ζωή. Ο Στέργιος ήταν ένας μεγάλος και θρυλικός ταξικός αγωνιστής με έντονη δράση από την εποχή των Ιουλιανών, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την μεταπολίτευση ως σήμερα. Ιδιαίτερη τιμή για μας η συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο της Αριστερής Ριζοσπαστικής Δημοτικής Κίνησης Εκτός των Τειχών Αμαρουσίου. Οι αγώνες του και το ήθος του αλλά και η ανθρωπιά που τον διέκριναν τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό και σεβαστό σε όλους μας.
Ο Στέργιος Κατσαρός ήταν ένας άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την αριστερά και τα χρόνια του επαναστατικού κινήματος, ο πιο γνωστός «τρομοκράτης – προβοκάτορας» της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Το όνομά του συνδέθηκε με όλους τους αγώνες του εργατικού κινήματος τις τελευταίες έξι σχεδόν δεκαετίες.
Βρέθηκε στις συγκρούσεις των οικοδόμων το 1961 με την αστυνομία και κυρίως στα Ιουλιανά, ενώ ανέπτυξε παράνομη δράση στη δικτατορία.
Ο ακριβός μας σύντροφος, ο «Γκεβαρίστα» Στέργιος Κατσαρός, είχε τόσα πολλά να μας πει και να μας μάθει από την τεράστια συνεπή και μακροχρόνια πορεία των αγώνων του στους δρόμους του λαϊκού – εργατικού κινήματος, αφού:
– Ως μέλος της προδικτατορικής ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, φοιτητής της ΦΜΣ του ΕΚΠΑ συμμετείχε στους αγώνες για το 15% στην Παιδεία και στη λαϊκή έκρηξη των Ιουλιανών του 1965.
– Καταζητούμενος από τη χούντα τον Απρίλη του 1967, καταφέρνει να διαφύγει στο εξωτερικό και να φτάσει, με μυθιστορηματικό τρόπο, στην Κούβα, «τη μοναδική του πατρίδα», όπως έλεγε, λίγο μετά τον θάνατο του Τσε.
– Επιστρέφει στην Ελλάδα το Μάη του 1968 και συμμετέχει ενεργά στην αντιδικτατορική αντίσταση για την οποία συλλαμβάνεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1969, βασανίζεται άγρια στην ΚΥΠ και την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση «ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ» και φυλακίζεται στις φυλακές Κορυδαλλού και Αίγινας. Αποφυλακίζεται τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συμμετέχει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
– Τη μεταδικτατορική περίοδο, ενεργός πολιτικά έως την τελευταία του στιγμή, δουλεύει οικοδόμος, λιθοξόος, πετροχτίστης και συμμετέχει στο εργατικό κίνημα.
Όλα όσα έζησε και για όλα όσα αγωνίστηκε καταγράφονται στο γνωστό του βιβλίο «Εγώ, ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης» που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα» όπου καταθέτει και την προσωπική του μαρτυρία σχετικά με το μεγάλο και «απαγορευμένο» ζήτημα της ένοπλης δράσης. Εκεί αφηγήθηκε σε πρώτο πρόσωπο τις εμπειρίες του με τη Νεολαία Λαμπράκη και τα οδοφράγματα των Ιουλιανών το 1965 στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου το 1967 και την παρανομία, και από την Κούβα, στην οποία ο Κατσαρός βρέθηκε λίγο μετά το θάνατο του Τσε Γκεβάρα, στην Τήνο και στις παράνομες επαφές στο σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά. Το κείμενο αυτό έρχεται να φωτίσει μια σημαντική περίοδο της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, όχι από τη θέση του ιστορικού ή του απλού παρατηρητή, αλλά μέσα από τη ματιά ενός αγωνιστή με ενεργό συμμετοχή στα γεγονότα. Κι αυτή η ματιά δεν εξαντλείται στην περιγραφή των επαναστατικών τάσεων και οργανώσεων της Αριστεράς, ούτε περιορίζεται στο ρόλο της βίας στη σύγχρονη ιστορία, πού και πού προχωράει βαθιά, για να κοιτάξει τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στα κινήματα – στις οργανώσεις, στο πεζοδρόμιο, στις φυλακές.
Αρκετοί είμαστε οι τυχεροί/ές που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ιστορικά γεγονότα από τον ίδιο τον Στέργιο, έναν άνθρωπο που τα γνώρισε από κοντά. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τα γαλανά σου μάτια και το σπινθηροβόλο βλέμμα σου μέσα από το οποίο ανάβλυζε το πάθος του για αγώνα και τις γλαφυρές αφηγήσεις του. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ την ανθρωπιά που τον διέκρινε και καθόριζε όλες τις επιλογές και τις κρίσεις του. Δε θα ξεχάσουμε τη συνέπεια και την επιμονή του να βαδίζει τόσα χρόνια στον δύσβατο και ενίοτε μοναχικό δρόμο της επαναστατικής – κινηματικής δράσης.
ΔΕ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ – ΔΕΝ ΥΠΕΚΥΨΕ ΠΟΤΕ – ΔΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ και για όλα αυτά και για πολλά άλλα υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του συντρόφου μας που έφυγε.
Θα μας λείψει το χαμόγελό του, οι διεισδυτικές του παρατηρήσεις, η αντισυμβατικότητα, το ήθος του, η αφοσίωσή του στην μεγάλη ιδέα της γενιάς του για έναν καλύτερο κόσμο, ακόμη και η ειρωνεία του και οι διαφωνίες μας αλλά και οι συζητήσεις μας για τη φιλοσοφία, τον κόσμο που αλλάζει.
Ο φίλος και σύντροφος Στέργιος «έφυγε», αφήνοντας παρακαταθήκη το ανήσυχο πνεύμα του και τους αγώνες του για το λαϊκό – εργατικό κίνημα.
Θα τον θυμόμαστε πάντα στους δρόμους των λαϊκών – εργατικών – ταξικών αγώνων.
Η σκέψη μας και τα ειλικρινή και βαθιά μας συλλυπητήρια στη συντρόφισσά του Νίνα και τα παιδιά του».
