Με τον τίτλο «Αιώνια Ρωσία» διαφημίστηκε στην Αθήνα και στο Μέγαρο Μουσικής το ρωσικό μπαλέτο Γκζελ. Παρακολούθησα το βράδυ της Κυριακής (17-10-2010) την παράσταση, που δεν ήταν άλλη από μία τεράστια ανταγωνιστική προσπάθεια προς τα μπαλέτα Μπολσόι, του Μωρίς Μπεζάρ ή εκείνο του Λονδίνου.
Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης
Όμως τούτο το μπαλέτο ξάφνιασε με τη φαντασμαγορική παρουσία του στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου. Χάραξε νέους δρόμους εκμετάλλευσης και παρουσίας του παραδοσιακού ρωσικού φολκλορικού στοιχείου. Όταν κανείς αφουγκράζεται τη μουσική και το ρυθμό της παράδοσής του, καθηλώνεται. Βλέπει να ανοίγονται μπροστά του νέοι δρόμοι έκπληξης. Το μπαλέτο Γκζελ έχει αυτό το προνόμιο. Η παρουσία του σε οδηγεί σε βιωματικές καταστάσεις. Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του αθηναϊκού κοινού στην κατάμεστη αίθουσα ήταν μία βεβαίωση ότι ξέρει να επιλέγει και να επικροτεί.
Μια πανδαισία μουσικής χρωμάτων κίνησης και ρυθμού με θαυμάσιες καλλονές, χορεύτριες δακτυλιδόμεσες σε αριστοτεχνικούς γεωμετρικούς αλφαδιασμένους ή μαιανδρικούς κύκλους γλιστρούσαν, χορεύοντας πάνω στο δάπεδο της σκηνής και νόμιζες πως αυτό ήταν μια κινούμενη ράμπα. Τι μεγάλη φαντασία πρέπει να διέθετε ο χορογράφος Βλαντιμίρ Ζαχάρωφ, για να δώσει τέτοιες χορευτικές φιγούρες στο σύνολο του έμψυχου δυναμικού υλικού του.
Κοπέλες γοητευτικές, κρυστάλλινες αέρινες κούκλες κοντά σε προσοντούχους εξαίσιους χορευτές, αρρενωπούς και με επιμέλεια γυμνασμένους. Αυτοί όλοι παρουσίαζαν ένα παραδοσιακό ή έντεχνο μιμόρχημα χοροδράματος, κινούμενο, μέσα στα αυστηρά πλαίσια του χρόνου, της μουσικής και του ρυθμού. Χόρευαν με μέγιστη ανθρώπινη αντοχή ιπτάμενοι στον αέρα, στροβιλιζόμενοι ιλιγγιωδώς, παραβιάζοντας και αυτόν ακόμη το νόμο της βαρύτητας, πράγμα που μου θύμισε το μεγάλο μας Κάρολο Κουν, όταν σε κάποιες δοκιμές στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη είπε στο χορό. «Ξεχάστε πως είστε άνθρωποι, είστε πουλιά και θα πέφτετε στη γη σιγά-σιγά και απαλά». Και νομίζω αυτό πως μόνο ένας ηθοποιός το κατάφερε.
