Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει κάνει κλασικές μουσικές σπουδές, ενώ στο ενεργητικό της μετράει σπουδαίες συνεργασίες όπως αυτή με τον Νίκο Κούνδουρο, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Κώστα Λειβαδά. «Διαμάντι στο στέμμα» της αποτελεί η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο από την οποία προέκυψαν δεκάδες ζωντανές εμφανίσεις καθώς και η δισκογραφική δουλειά «Στην ομίχλη των καιρών» (2017).
Στο γεμάτο βιογραφικό της τους τελευταίους μήνες προστέθηκε η συμμετοχή της στο βραβευμένο έργο του Φλοριάν Ζελέρ «Ο άλλος» που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Μικρό Χορν» και το οποίο αποτέλεσε την αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συνομιλία.
Συνέντευξη: Τάσος Μεργιάννης
Πώς θα σύστηνες το έργο στο κοινό και πώς θα περιέγραφες τον ρόλο σου;
Τα τρία πρόσωπα του έργου δεν έχουν ονόματα. Είναι ο Εκείνος, η Εκείνη και ο Άλλος. Οι δυο πρώτοι είναι αρραβωνιασμένοι, αλλά η σχέση τους έχει αρχίσει να φθείρεται. Κάπου εκεί μπαίνει στη ζωή τους ο Άλλος. Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε Εκείνη και τον Άλλον να κοιμούνται μαζί. Επιφανειακά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα έργο που έχει να κάνει με τη φθορά των σχέσεων. Κοιτώντας εις βάθος, όμως, ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένα έργο βαθιά φιλοσοφικό, που έχει να κάνει με τη μοναξιά, τον χρόνο, τη σχέση με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με τους άλλους και το οποίο θέτει πολλά ερωτήματα.
Μου κάνει εντύπωση η ηλικία στην οποία το έγραψε ο συγγραφέας. Ήταν μόλις 25 ετών…
Είναι το πρώτο έργο που έγραψε ο Φλοριάν Ζελέρ το 2004 και για το οποίο τιμήθηκε με βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Είναι γραμμένο σπονδυλωτά, δηλαδή δεν αφηγείται μια ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά δείχνει αποσπασματικά σκηνές και πρέπει ο θεατής να κάνει τη σύνδεση. Παίζει πολύ με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τη φαντασία και την πραγματικότητα. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στη γραφή του Ζελέρ.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου σε αυτή τη δουλειά;
Η σκηνοθέτης μας Αικατερίνη Παπαγεωργίου είχε γνωρίσει τον Ζελέρ όταν σπούδαζε στο Λονδίνο και είχε τα δικαιώματα του έργου. Και αυτή είναι μικρή σε ηλικία, αλλά στην πραγματικότητα… πολύ μεγάλη. Το κορίτσι αυτό ήταν ο σημαντικότερος λόγος που με έκανε να επιλέξω να είμαι στην παράσταση. Όταν συναντηθήκαμε, με εντυπωσίασε. Μου άρεσε η ματιά της, το βλέμμα της. Είδα έναν νέο άνθρωπο με όραμα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κομβικό ρόλο έπαιξε και η ύπαρξη των εξαιρετικών και ταλαντούχων συναδέλφων μου, του Κωνσταντίνου Κάππα και του Λεωνίδα Καλφαγιάννη.
Να υποθέσω ότι το πρώτο κριτήριο για να πεις το «ναι» σε μια δουλειά είναι οι συνεργάτες σου;
Σαφώς. Στη δουλειά μας πρέπει συνειδητά να ξεπεράσεις κάποια όρια, να αφήσεις τον άλλον να δει «μέσα σου». Αυτό δεν είναι ωραίο να το κάνεις με ανθρώπους που αντιπαθείς ή με κάποιους που θα σου κάνουν τη ζωή «μαύρη».
«Δεν μου αρέσει η μοναξιά γιατί είμαστε δυο. Εγώ και αυτή», λέει μια ατάκα του έργου. Ποια είναι η δική σου σχέση με τη μοναξιά;
Παλιότερα τη φοβόμουν. Τώρα πια, όχι. Μάλιστα, υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω να είμαι μόνη μου. Ένας από τους μεγάλους μου φόβους είναι η μοναξιά σε σχέση με το γήρας. Γι’ αυτό τον λόγο είμαι υπέρ των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων.
Η κρίση της τελευταίας δεκαετίας πόσο έχει αλλάξει τις ανθρώπινες σχέσεις;
Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Ψάχνω πάντα να βρω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Δυστυχώς, όμως, κάποιοι συμπεριφέρονται σαν να μην έχει γίνει καμία «μετακίνηση» μέσα τους τα τελευταία χρόνια. Με σοκάρει το γεγονός ότι κυκλοφορεί το τελευταίο i-phone και πριν έρθει στην Ελλάδα έχει εξαντληθεί. Μου φαίνεται αδιανόητο μια γυναίκα που βγάζει 800 ευρώ τον μήνα να κρατάει μια τσάντα αξίας 2.500 ευρώ τη στιγμή που υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε. Και είμαι απ’ αυτές που τους φαινόταν αυτό αδιανόητο και πριν την κρίση.
Ήξερες από μικρή ότι θα ασχοληθείς με κάποιο καλλιτεχνικό επάγγελμα;
Ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν ότι όταν θα μεγαλώσουν θα γίνουν ηθοποιοί ή τραγουδιστές. Δεν με πίστευαν, βέβαια, και πολύ γιατί ήμουν πολύ ντροπαλή, δεν μίλαγα καθόλου. Όποτε μου δινόταν η ευκαιρία να εκφραστώ, κυρίως μέσα από σχολικές γιορτές, ένιωθα πολύ ασφαλής. Είχα αντιληφθεί ότι είχα καλή φωνή, επομένως ο δρόμος που ακολούθησα (ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες – Ωδείο – Εθνικό) ουσιαστικά ήταν μονόδρομος.
Υποκριτική και μουσική. Υπάρχει κάτι που αγαπάς πιο πολύ;
Όχι, διαφορετικά θα είχα διαλέξει κάποιο. Υπάρχουν περίοδοι για παράδειγμα που λέω «αγαπώ πιο πολύ το θέατρο», αλλά αυτό συμβαίνει γιατί μου έχει λείψει. Αυτήν την περίοδο σκέφτομαι «αν δεν τραγουδήσω, νιώθω πως θα πεθάνω».
Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατά καιρούς σε επέλεξαν για να δώσεις σάρκα και οστά στο όραμά τους;
Ο κοινός παρανομαστής τους ήταν η πάρα πολλή δουλειά. Ο Θάνος Μικρούτσικος έλεγε «εάν ανακαλύψεις την πραγματική σου κλίση, οφείλεις να δουλεύεις κάθε μέρα γι’ αυτό και να ξεπεράσεις τα όριά σου».
Τι κρατάς από τη συνεργασία σου με τον Θάνο Μικρούτσικο;
Είναι πάρα πολλά. Το βασικότερο είναι η στάση ζωής του. Αυτό που λένε «η μάθηση είναι βιωματική» συνέβαινε μαζί του. Ότι έλεγε και υπερασπιζόταν με το γνωστό πάθος του, το ζούσε, το έκανε πράξη. Τον γνώρισα όταν ήταν 68 ετών. Ξυπνούσε κάθε πρωί στις 8 και καθόταν στο πιάνο επί 8 ώρες χωρίς να έχει κάποιο project.
Όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο το κάνει, μου απάντησε «αυτή είναι η δουλειά μου· πώς θα βελτιωθώ εάν δεν ασχολούμαι καθημερινά μαζί της»; Αυτό είναι πολύ μεγάλο μάθημα. Όπως επίσης και το να μην το βάζεις κάτω ότι και αν συμβαίνει και το να μάθεις να τραβάς τα όριά σου μέχρι τα άκρα. Άλλωστε, ο αγαπημένος στίχος του από τον Καββαδία ήταν «χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
Εσένα, η παρουσία του στη ζωή σου σε έκανε να «χορέψεις στο φτερό του καρχαρία»;
Σίγουρα με τράβηξε προς τα εκεί. Ξεπέρασα κάποια προσωπικά όρια, ζούσα καθημερινά μικρές νίκες με τον εαυτό μου. Ουσιαστικά, όμως, μου έδειξε τον δρόμο. Από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μου να συνεχίσω προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πώς γνωριστήκατε με τον Θάνο Μικρούτσικο;
Κάναμε μια παράσταση στο θέατρο Μπάντμιντον για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καββαδία που λεγόταν «Ταξίδι στον Σταυρό του Νότου» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Εκεί συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά, γνωριστήκαμε όμως στο ίδιο θέατρο ένα χρόνο πριν όταν ήρθε στο καμαρίνι για να με συγχαρεί για την παράσταση «Ο βιολιστής στη στέγη».
Όταν του είπα ότι έκλεισα να είμαι στην παράσταση για τον Καββαδία, τρελάθηκε από την χαρά του. Μου είπε «είμαι τόσο τυχερός;». «Μου κάνετε πλάκα; Ποιος από τους δυο μας είναι ο τυχερός;» του απάντησα. Στις πρώτες πρόβες έμαθα ότι έχει δώσει εντολή να τραγουδήσω το ομότιτλο τραγούδι στην παράσταση. Όταν άρχισε να έρχεται στις πρόβες, είδαμε ότι είχαμε μια κοινή ματιά και αισθητική στα πράγματα. Σιγά σιγά άρχισε να μου δίνει και άλλα τραγούδια και μου ζήτησε μετά την πρεμιέρα να μιλήσουμε.
Τι σου είπε;
Μου είπε ότι θεωρεί ότι πρέπει να πέσω πιο βαθιά στα νερά της μουσικής και κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία για να φτάσουμε στον δίσκο «Στην ομίχλη των καιρών» που κυκλοφόρησε το 2017. Εκείνη την περίοδο είχα αφήσει όλα τα υπόλοιπα πίσω. Δεν έκανα θέατρο, ήμουν 100% αφοσιωμένη στο πρόγραμμα του Θάνου. Πήγαινα σπίτι του δυο φορές την εβδομάδα και μου έβαζε συνεχώς «στοιχήματα». Άρχισα ξανά μαθήματα τραγουδιού και έγινα ξανά μαθήτρια, τη στιγμή που είχα αρκετές προτάσεις για να κάνω κάτι άλλο. Ήταν όμως μια απόλυτα συνειδητή επιλογή, χωρίς να ξέρω εάν θα πετύχει το «στοίχημα». Μοναδικό μου κίνητρο ήταν η παρουσία του Θάνου Μικρούτσικου.
Πώς διαχειρίστηκες την απώλειά του;
Το καλοκαίρι που αρρώστησε, έχασα τον μπαμπά μου. Ξεκίνησε μια πολύ ζόρικη περίοδος για μένα. Ο Θάνος επειδή ένιωθε κάπως αδύναμος άρχισε να αποσύρεται. Από εκεί που με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε πρωί -πάντα με το μοναδικό του χιούμορ – απ’ όταν αρρώστησε – αυτό άρχισε να αραιώνει. Ήταν πολύ υπερήφανος άνθρωπος και δεν ήθελε να τον βλέπουμε να ταλαιπωρείται. Τον έπαιρνα πια εγώ τηλέφωνο, αλλά όχι σε καθημερινή βάση. Ήταν απόλυτα κατανοητό ότι ήθελε τον δικό του χώρο.
«Είμαστε όλοι κάπως γκρεμισμένοι, άμαχους μάς έχουνε νικήσει» λέει ένα τραγούδι του δίσκου «Στην ομίχλη των καιρών» σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Στίχοι απόλυτα ταιριαστοί με την «ομιχλώδη» εποχή μας…
Όταν άκουσα το τραγούδι αυτό για πρώτη φορά, ταρακουνήθηκα. Ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα και σκέφτηκα – όσο και αν ακουστεί «κάπως» αυτό που θα πω – ότι θα μπορούσε να είναι ο ύμνος της γενιάς μας. Είναι σαν να σου λέει «αυτό ζούμε· σου αρέσει»; Κάθε φορά που έλεγα το τραγούδι αυτό στα live, έκλαιγα.
Νιώθεις άτυχη που η γενιά σου ζει τόσο έντονα αυτήν την κρίση;
Είμαστε σε μια χώρα που τρώμε «πολύ ξύλο». Από τη μια λες «νιώθω άτυχη γιατί τα καλύτερά μου χρόνια είναι μέσα στην κρίση», αλλά θα ήθελα να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Ο παππούς μου τα καλύτερά του χρόνια τα έφαγε στα βουνά της Αλβανίας, οι γονείς μου έζησαν στο πετσί τους τη δικτατορία, καθώς ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο.. Ας μην γκρινιάζουμε τόσο, λοιπόν. Δεν λέω ότι αυτό που ζούμε είναι λογικό, αλλά δεν είναι ότι χειρότερο.
Το πιο «πληγωτικό» είναι ότι φταίμε κι εμείς γι’ αυτήν την κρίση. Έρχονταν λεφτά απ’ έξω και εμείς τα τρώγαμε ανελέητα. Δεν μπορεί να μην αναρωτηθήκαμε «γιατί μου τα δίνουν; Δεν πρέπει να τα επιστρέψω»; Ήταν μια αδιανόητη φούσκα που έπρεπε να μας προβληματίσει.
Γνωρίζω ότι ασχολείσαι με τις χειροτεχνίες; Τι φτιάχνεις;
Βλέπεις αυτό το παλτό; Εγώ το έραψα – έχω πάει σε σχολή ραπτικής. Ξεκίνησα φτιάχνοντας κοσμήματα. Μου αρέσει να δημιουργώ από ευτελή υλικά (πανιά, σχοινιά κ.τ.λ.) ενώ έχω παρακολουθήσει σεμινάριο για να μάθω να φτιάχνω κοσμήματα από πλαστικές σακούλες και συνηθίζω να κάνω αναπαλαιώσεις, πατίνες . Εκεί που οι άλλες γυναίκες αγόραζαν τσάντες, εγώ αγόραζα τριβία και μπογιές. Από πολύ μικρή, επίσης, έχω ξεκινήσει το βελονάκι που βλέπω ότι έχει γίνει πλέον τάση. Είναι κάτι που με χαροποιεί και με γειώνει.
INFO:
«O άλλος» του Florian Zeller στο θέατρο Μικρό Χορν
Συντελεστές
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαριάννα Πολυχρονίδη.
Μετάφραση: Νίκος Γιαλελής
Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Σκηνικά: Alexander Gunnarsson
Κοστούμια: Μάριος Ράμμος
Πρωτότυπη Μουσική: Χριστίνα Κωστέα & Θάνος Καραγεωργίου
Σχεδιασμός Φωτισμών και Ήχου: Κωστής Μουσικός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Φάνης Μιλλεούνης
Υπεύθυνη Παραγωγής: Όλγα Γουναρά
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Πληροφορίες:
Θέατρο Μικρό Χορν: Αμερικής 10, Αθήνα
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Πληροφορίες: 6979 -111412
Διάρκεια παράστασης 90’ χωρίς διάλειμμα.
Εισιτήρια από 12 Ευρώ. Viva.gr.