Η Ρίκα Χρυσανθοπούλου συστήνει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ το νέο της βιβλίο με τίτλο «Οι πειρατές ανάμεσά μας» (εκδόσεις Όστρια) το οποίο αναφέρεται στο περίπλοκο και διαχρονικό φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας που στις ημέρες μας έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
Ακόμα, η Μελισσιώτισσα συγγραφέας αναφέρεται στην διαδρομή της στον χώρο των Γραμμάτων , ενώ απαντά στο ερώτημα «πως γεννιέται ένα βιβλίο» που βασανίζει τόσο τους συγγραφείς όσο και τους αναγνώστες.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ
Το νέο σας μυθιστόρημά «Οι πειρατές ανάμεσά μας» (εκδόσεις Όστρια) αναφέρεται στην ενδοοικογενειακή βία και την επίπτωση που αυτή έχει πάνω σε εφήβους που ζουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πώς αποφασίσατε να καταπιαστείτε με ένα τόσο «βαρύ» θέμα;
Έχοντας μεγαλώσει δυο παιδιά, αισθάνομαι μερικές φορές, σαν μητέρα του κάθε παιδιού. Το φαινόμενο της βίας που εκδηλώνουν έφηβοι, πραγματικά με συνταράζει και με ανησυχεί. Έτσι, επέλεξα την ηρωίδα μου, να βιώνει δυσάρεστες καταστάσεις στο οικογενειακό της περιβάλλον, με τη σκέψη ότι πολλά συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες του κάθε σπιτιού και σίγουρα την ευθύνη δεν την έχει μόνο ο έφηβος. Δεν γεννιέται κανένα παιδί κακό και βίαιο. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα θέλησα να επεξεργαστώ και να αναδείξω.
Ποια είναι η σημειολογία της λέξης «πειρατές» στον τίτλο του βιβλίου;
«Πειρατές» της ζωής μας, είναι τα άτομα που χωρίς ενσυναίσθηση, εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες και τις ευαισθησίες των άλλων, για δικό τους όφελος. Πειρατής της αθωότητας είναι κάθε βίαιος ενήλικας προς ένα παιδί. Μήπως δεν είναι πειρατής αυτός που με δόλιο τρόπο, σφετερίζεται χρήματα, εκβιάζει για να χειραγωγήσει ακόμη και μέλη της οικογένειάς του ή ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια κάποιου για να ωφεληθεί ο ίδιος; Τέτοιοι ύπουλοι πειρατές, όντως, ζουν ανάμεσά μας, ως απατεώνες, εκβιαστές ή αρπακτικά, αποδεικνύοντας πως το κακό αλλάζει την ψυχή. Τη σπρώχνει στον εγωισμό και στο σκοτάδι.
Είναι ένα θέμα για το οποίο ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις. Πέρα από τη ζοφερή πραγματικότητα από που αντλήσατε υλικό και κατά πόσο αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης είναι προϊόν μυθοπλασίας ή πραγματικά γεγονότα;
Το βιβλίο μου είναι προϊόν μυθοπλασίας. Δεν αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Το υλικό μου το άντλησα από βιβλία ψυχανάλυσης, όπου περιγράφονται τα συναισθήματα των εφήβων, των νέων ανθρώπων, όταν βιώνουν φόβο, βία και απαξίωση, αλλά και από προσωπική εμπειρία όταν εργάστηκα εθελοντικά σε φορέα προστασίας ανηλίκων. Εκεί αρκούσε, μόνο ακούγοντας ιστορίες, να καταλάβω ότι η ίδια η ζωή, διαψεύδει προς το χειρότερο, την όποια συγγραφική φαντασία.
Στο βιβλίο, καυτηριάζετε την παθητική στάση των γονέων, οι οποίοι μένουν απαθείς και άβουλοι και στην ουσία δεν υπολογίζουν την ψυχολογική βία που ασκείται στα παιδιά τους. Ποια είναι η δική σας πρόταση ώστε να επιτυγχάνεται η επιζητούμενη ισορροπία σε μια οικογένεια που σχοινοβατεί στο τεντωμένο σχοινί της διαταραγμένης σχέσης του ζεύγους;
Καυτηριάζω πράγματι την άβουλη στάση των γονέων που κρύβονται πίσω από τη ρουτίνα, χαμένοι στο θυμό ή τη δική τους μοναξιά, υποχρεώνοντας το παιδί τους να ανέχεται, να βιώνει μια δυσλειτουργική οικογένεια, σαν να ειναι κάτι το φυσιολογικό. Ο γονέας έχει, μεταξύ των άλλων, και ρόλο προστάτη για το ανήλικο πλάσμα του. Δεν μπορεί να μένει απαθής. Ο άβουλος γονιός που δεν ανθίσταται, επιτρέπει να φωλιάσει η οργή στην ψυχή του παιδιού του. Και αυτό είναι ευδιάκριτο στον αναγνώστη του βιβλίου μου.
Η δική μου πρόταση είναι, ότι όταν κάποιος κρίνει ψύχραιμα, πως η κατάσταση, για διάφορους λόγους, ξεφεύγει μέσα στην οικογένεια, καλό είναι να ζητά βοήθεια από ειδικούς. Αυτοί μόνο μπορεί να ξεκαθαρίσουν την πραγματική εικόνα στο μυαλό του. Το παιδί, πλάι σε έναν άβουλο, παθητικό γονιό αισθάνεται προδομένο, θυμωμένο. Δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω του, και διαλέγει άλλους δρόμους πιο εύκολους, νομίζοντας ότι εκεί θα το αγαπήσουν και θα το στηρίξουν. Πράγμα που είναι επικίνδυνο.
Από το 2018 που εκδώσατε το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Διαδρομές ανθρώπων» μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στον τρόπο που καταγράφετε τις σκέψεις σας στο χαρτί;
Η πορεία μου, από το 2018 έως σήμερα, ήταν πορεία μελέτης, αναζήτησης και βυθοσκόπησης πρώτα του εαυτού μου και των βιωμάτων μου, και μετά συγγραφική αναζήτηση. «Οι Πειρατές ανάμεσά μας» είναι το πέμπτο βιβλίο μου. Από τότε έως σήμερα, οι σκέψεις μου έχουν βαθύνει, η παρατηρητικότητά μου έχει βελτιωθεί, ώστε να δημιουργούνται οι ήρωες μου και να πατούν σταθερά στο ρόλο τους και στο θέμα μου. Πολλοί ρωτούν «μα πως χτίζεται ένα βιβλίο». Κάθε βιβλίο εμπεριέχει σκέψεις, απορίες, βιώματα του ίδιου του συγγραφέα. Συχνά το θέμα του ξεκινά από κάτι μικρό. Μια ιστορία. Μια μελωδία. Μια είδηση στην τηλεόραση. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι, μάλλον το βιβλίο βρίσκει το συγγραφέα και όχι ο συγγραφέας το βιβλίο.
Τα τελευταία 35 χρόνια μένετε στα Μελίσσια. Τι σας αρέσει στην περιοχή σας και εάν ήταν στο χέρι σας τι θα θέλατε να βελτιώσετε ;
Τα Μελίσσια είναι η πόλη μου, που μαζί της μεγάλωσα. Αγαπώ τα γεφυράκια και τις ρεματιές της, τα δέντρα, γενικά το πράσινο της περιοχής μου. Αφού με ρωτάτε, θα ήθελα περισσότερα πολιτιστικά δρώμενα στους ανάλογους χώρους και περισσότερους παιδότοπους στο ύπαιθρο. Κατά τα άλλα, είναι ακόμη μια όμορφη, προνομιούχα περιοχή, που έχει το δικό της χρώμα. Ωστόσο, η όποια διάθεση για βελτίωση θα είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
