Μια γεμάτη καριέρα που αποτυπώνεται στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφορεί ήδη αλλά και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Aξεπέραστες ταινίες όπως «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Ξύπνα Βασίλη», «Καλώς ήλθε το δολάριο», δεκάδες τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ
«Η ζωή είναι να την παίρνεις στην πλάκα. Άμα την πάρεις σοβαρά, βγάζεις γέλιο». Έτσι τιτλοφορείται το πρώτο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Showtime» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ianos. Μια φράση που αντιπροσωπεύει την αλήθεια ενός ηθοποιού που μπορεί να ταυτοποιήθηκε ως κωμικός, όμως με τις επιλογές του γλίτωσε την παγίδα της τυποποίησης, στην οποία έπεσαν πολλοί συνάδελφοί του. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του θεάτρου Ακροπόλ για να υποδυθεί τον «σκοτεινό» αρχηγό του FBI και διώκτη του Τσάρλι Τσάπλιν, Τζέι Έντγκαρ Χούβερ και εν μέσω προβών για τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι που κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 13 Απριλίου, ο Γιώργος Κωνσταντίνου μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ.
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για τον Τζέι Έντγκαρ Χούβερ. Αλήθεια, τι άνθρωπος ήταν; Ποια ήταν τα κίνητρά του;
O Χούβερ ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Ο ίδιος το γνώριζε και γι’ αυτό είχε πει «θα με κρίνει η Ιστορία». Από την μια κυνηγούσε και στιγμάτιζε ενόχους αλλά και αθώους και από την άλλη θεωρείτο ένας πατριώτης της Αμερικής. Στις κουβέντες του έλεγε «θέλω ένα έθνος ενωμένο σαν γροθιά». Η Αμερική τότε ήταν ένα πολυσπερμικό έθνος, καθώς όλες οι φυλές της Ευρώπης είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Αυτός προσπαθούσε να καθαρίσει τη «φυλή» του. Είχε εμμονή του στο να μην περνάνε τα σύνορα νέγροι, Εβραίοι και κομμουνιστές. Θύμιζε, δηλαδή, τις ιδέες του Χίτλερ περί «καθαρής φυλής». Βέβαια, ο Χίτλερ ήταν τρελός και μεγαλομανής, ενώ ο Χούβερ καθαρά εθνικιστής. Τον Τσάπλιν τον κυνήγησε από τη μια επειδή είχε εβραϊκή καταγωγή και από την άλλη επειδή οι ρόλοι που έπαιζε (αλήτες του δρόμου που τελικά δικαιώνονται) παρέπεμπαν στο κομμουνιστικό καθεστώς.
Στην πρωτεύουσα υπάρχουν εκατοντάδες θεατρικές προτάσεις. Μπορεί μια πόλη σαν την Αθήνα να αντέξει τόσες σκηνές;
Είναι δύσκολο. Τα θέατρα είναι πολλά, αλλά το ερώτημα είναι ποιος πηγαίνει σ’ αυτά. Το κακό ξεκίνησε από την κατάργηση της άδειας εξασκήσεως του επαγγέλματος σε συνδυασμό με την πληθώρα των ηθοποιών. Δεν σας κρύβω πως όταν το επάγγελμα έγινε ελεύθερο ήταν κάτι που το ήθελα. Το θέμα της άδειας σε έναν ηθοποιό είναι ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς μπορεί κάποιος να είναι πράγματι ταλαντούχος αλλά να μην έχει άδεια. Στη συνέχεια, δυστυχώς, η κατάσταση αποχαλινώθηκε. Οι περισσότεροι που δουλεύουν σήμερα είναι όσοι προβάλλονται στα media, ανεξαρτήτως ικανοτήτων. Και ο παραγωγός τούς προσλαμβάνει, καθώς είναι έμπορος και θέλει να βγάλει λεφτά. Μ’ αυτό τον τρόπο, όμως, χάνεται η αξιοκρατία. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί που είναι αδικημένοι.
Μιας και μιλήσατε για ταλέντο, αποτελεί σχήμα οξύμωρο το γεγονός ότι όταν δώσατε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, απορριφθήκατε ως «εντελώς ατάλαντος».
Το Εθνικό με απέρριψε γιατί η ερμηνεία μου δεν ταίριαζε με το ύφος του, με το οποίο ήμουν αντίθετος. Ήμουν υπέρμαχος του ρεαλιστικού θεάτρου ενώ αυτοί ήθελαν πιο «θεατράλε» ερμηνείες. Μετά απ’ αυτό πήγα στον Κουν και βρήκα τον δρόμο μου.
Μετράτε γύρω στα 60 χρόνια στο θέατρο. Θα έλεγε κανείς ότι τα τελευταία 20 έχετε ξεκινήσει μια «καριέρα μέσα στην καριέρα» με ρόλους ρεπερτορίου. Φοβηθήκατε να μην εγκλωβιστείτε σε ένα συγκεκριμένο είδος θεάτρου;
Ένας καταρτισμένος ηθοποιός οφείλει να μπορεί να παίξει τα πάντα. Προσωπικά, ποτέ δεν ξεχώριζα ρόλους. Φυσικά, υπήρχαν πράγματα τα οποία ήταν αδύνατον να κάνω. Για παράδειγμα δεν μου πήγαινε ποτέ να παίξω ρόλους ζεν πρεμιέ. Πέρα απ’ αυτό, απέδειξα ότι μπορώ να φέρω εις πέρας μεγάλους ρόλους, όπως στο «Art» , τον «Αμπιγιέρ», τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» ή τον Γιάννη Αγιάννη στους «Άθλιους». Είχα ταυτοποιηθεί ως κωμικός, αλλά ένας κωμικός μπορεί να παίξει άνετα δραματικούς ρόλους αρκεί να πείσει ότι είναι ακραία δραματικός.
Εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία σας με τίτλο «Showtime». Για ποιο λόγο αποφασίσατε να την εκδώσετε;
Υπήρχαν κομμάτια από τη ζωή μου που δεν ήθελα να τα κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Δεν υπήρξα ποτέ «ανοικτός» άνθρωπος, κρατούσα την προσωπική μου ζωή μακριά από τα media. Έτσι, πίστεψα ότι θα είχε ενδιαφέρον να μάθετε πράγματα που ούτε καν μπορούσατε να φανταστείτε. Όπως για παράδειγμα ότι ήμουν παρών στον τορπιλισμό της Έλλης.
Πώς βρεθήκατε μπροστά σε αυτό το ιστορικό γεγονός;
Η μητέρα μου πήγαινε κάθε Δεκαπενταύγουστο να προσκυνήσει στην Παναγιά της Τήνου. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, με πήρε μαζί της. Ήταν η ημέρα που οι Ιταλοί έπληξαν με τρεις τορπίλες το ελληνικό καταδρομικό.
Πόλεμος, κατοχή, φτώχεια… Στις σελίδες του βιβλίου καταγράφετε τις κακουχίες που ζήσατε στην παιδική σας ηλικία. Με όλα αυτά τα βιώματα πώς και δεν ακολουθήσατε έναν πιο παραβατικό τρόπο ζωής;
Μεγάλωσα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή στην πλατεία Βάθη. Τα περισσότερα παιδιά με τα οποία μεγαλώναμε μαζί, έχασαν τον δρόμο τους στην πορεία. Προσωπικά, με αυτοσυγκράτηση, λογική και αυτοπειθαρχία, ενώ θα «έπρεπε» να είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος, κατάφερα να τραβήξω τον δικό μου μοναχικό δρόμο.
Τι κάνατε δηλαδή;
Τη στιγμή που τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς έκαναν «ντου» σε περίπτερα, έκλεβαν ή λεηλατούσαν, εγώ πήγαινα σπίτι μου. Εκεί ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο με μοναδική παρέα τη φαντασία μου. Πριν ακόμα μπω στη διαδικασία του διαβάσματος για τη σχολή, έκοβα και έφτιαχνα ανθρωπάκια με χαρτόνι, έγραφα ιστορίες…
Το γεγονός ότι είχατε καλλιτεχνικά βιώματα, καθώς οι γονείς σας ήταν πρωταγωνιστές της οπερέτας, έπαιξε ρόλο για τη δική σας πορεία;
Καθόλου. Ενώ τραγουδούσα πολύ καλά, δεν είχα υπόψη μου να ακολουθήσω καλλιτεχνική πορεία, ούτε να γίνω ηθοποιός. Με θυμάμαι να θέλω να γίνω αεροπόρος, ηλεκτροτεχνίτης, λογιστής… Δεν είχα την τρέλα του θεάτρου – αν και οι γονείς μου με ανέβαζαν στη σκηνή κάθε φορά που απουσίαζε ένας ηθοποιός σε παραστάσεις στην επαρχία με τα «μπουλούκια». Έκατσα στην αεροπορία ως σμηνίτης για τρία χρόνια και όταν επέστρεψα , η μητέρα μου με ρώτησε «θέλεις να γίνεις ηθοποιός»; Είπα «ναι» και ξεκίνησα. Πήγα πρώτα στη σχολή Κουνελάκη και αργότερα στη σχολή του Μουζενίδη. Όταν η σχολή έκλεισε, έδωσα εξετάσεις για το Εθνικό και αργότερα πήγα στο Θέατρο Τέχνης.
Στον κινηματογράφο πως ξεκίνησε η καριέρα σας;
Ήμουν στον θίασο της Αλίκης Βουγιουκλάκη και με πήρε μαζί της στην ταινία «Η Λίζα και η Άλλη», στην οποία έκανα το ντεμπούτο μου.
Τι σκεφτήκατε όταν είδατε τον εαυτό σας στη μεγάλη οθόνη;
Μου ήρθε φρίκη! Νόμιζα πως έβλεπα ένα τέρας. Στην πορεία έκανα λίγες αλλά καλές ταινίες, μόλις 18, εκ των οποίων οι 10 με πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τα έργα αυτά έγιναν κλασικά μόλις παίχτηκαν στην τηλεόραση, καθώς στην πρώτη προβολή τους δεν είχαν κόψει τόσα πολλά εισιτήρια. Και μιλάμε για ταινίες όπως «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Ξύπνα Βασίλη», «Καλώς ήλθε το δολάριο».
Για ποιο λόγο πιστεύετε;
Γιατί δεν υπήρξα ένας εμπορικός ηθοποιός, επειδή δεν είχα μανιέρα και δεν ήμουν τυποποιημένος. Μεταπηδούσα από τον έναν ρόλο στον άλλον και αυτό «ζάλιζε» τον κόσμο, ο οποίος είχε μάθει αλλιώς. Είχε μάθει ότι κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει τον… ρόλο του. Προσωπικά, δεν ήθελα να παίζω για παράδειγμα τον ψηλό βλάκα σε όλες τις ταινίες.
«Χωρίς το θέατρο θα ήμουν ένας συνταξιούχος στον καναπέ»
Έχετε κάνει πολλές τηλεοπτικές επιτυχίες σε δουλειές τις οποίες υπογράφατε εξ ολοκλήρου. Ετοιμάζετε κάτι ώστε να το καταθέσετε ως πρόταση αυτήν την περίοδο;
Έχει αλλάξει τελείως η νοοτροπία στο μέσο. Στην τηλεόραση δεν κάνεις εσύ προτάσεις. Εκείνη αποφασίζει και διατάσσει, θεωρώντας ότι το χιούμορ πρέπει να είναι προσαρμοσμένο με το πώς έχει διαμορφωθεί η κοινωνία σήμερα, κάτι με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Όταν κάναμε τηλεόραση, δουλεύαμε με πολύ σκεπτικισμό ώστε να παρουσιάσουμε κάτι έξυπνο. Οι τελευταίες αξιόλογες κωμικές σειρές που είδα στην τηλεόραση ήταν το «50-50» και «Η ώρα η καλή».
Στην αυτοβιογραφία σας έχετε κάνει μια συγκλονιστική εξομολόγηση για τον εθισμό σας στον τζόγο. Υπήρξε περίοδος που τα τυχερά παιχνίδια υπήρξαν ανεξέλεγκτο πάθος;
Θέλω να διευκρινίσω ότι έκανα αυτήν την αναφορά στο βιβλίο, ώστε να γίνω παράδειγμα προς αποφυγήν. Ήταν κάτι που με πόνεσε, με τραυμάτισε και για μια περίοδο δεν μπορούσα να το ελέγξω. Όταν συνειδητοποίησα ότι όλος αυτός ήταν ένας χαμένος, κατεστραμμένος χρόνος, το σταμάτησα.
Τι ονειρεύεστε από εδώ και πέρα;
Άνθρωπος χωρίς όνειρα είναι άνθρωπος νεκρός. Κάποιες φορές τα όνειρα είναι απατηλά και άλλες πραγματοποιήσιμα. Αυτό που έχει σημασία είναι η σημερινή επιβίωση. Είμαι ένας άνθρωπος που κοιτάζει το σήμερα και το εμπρός, ποτέ πίσω. Θέλω να υπάρχω, να είμαι στο προσκήνιο και να είμαι στο θέατρο, το οποίο μου προσέφερε όλη μου τη ζωή.
Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας μακριά από το θέατρο;
Τώρα πια όχι. Χωρίς το θέατρο δεν ξέρω τι θα ήμουν. Μάλλον ένας συνταξιούχος που κάθεται σε έναν καναπέ.
«Τσάρλι Τσάπλιν»
Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ, Ιπποκράτους 9-11
Κρατήσεις: 2103648303
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
ΣτοN ρόλο του Τσάρλι Τσάπλιν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης
ΣτοΝ ρόλο του Χούβερ ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Ψάλτη, Τζένη Θεωνά, Χρήστος Σπανός, Σωκράτης Πατσίκας
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή στις 21:15, Δευτέρα στις 20:00 και Τρίτη στις 19:00
Εισιτήρια: 13-16 ευρώ
*Η αυτοβιογραφία του Γιώργου Κωνσταντίνου με τίτλο «Showtime» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός