Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στη σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ το θεατρόφλιο κοινό έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια παράσταση εξαιρετικής καλλιτεχνικής ποιότητας, που σκηνοθετικά φέρει πνοή ανανέωσης στα θεατρικά δρώμενα της χώρας. Ο λόγος για την παράσταση: «ABSƎΝΤ: Από την αρχή έως το τέλος».
Δυο γυναίκας επί σκηνής, οι: Ιωάννα Ρούσσου και η Νατάσα Παπαδάκη. Δυο ηθοποιοί που καταθέτουν με μεγάλη μαεστρία το ταλέντο τους, θέτοντας συγχρόνως στο κοινό – μέσα από την τέχνη που υπηρετούν- βασικά και σπουδαία ερωτήματα.
Ποια η σχέση μάνας- κόρης; Πως η ζωή μιας μάνας ή τα λάθη της μπορούν να επηρεάσουν τη ψυχολογία ενός παιδιού; Πως μια κόρη μεγαλώνει αλλά και βιώνει το τραύμα της κατά τη διάρκεια των χρόνων; Πως ο χρόνος παντρεύει ή χωρίζει τις ζωές των ανθρώπων; Είμαστε τελικά ότι μας προσφέρουν απλόχερα και μας «ντύνουν» στην παιδική μας ηλικία; Τι συμβαίνει τελικά όταν η μνήμη δεν πρωταγωνιστεί πια; Πως πληγώνουν ή δυναμώνουν οι εικόνες, οι ιστορίες αλλά και οι σκιές του παρελθόντος;
Η κα. Ρούσσου – επιτρέψτε μου την περιγραφή, κατά τη γνώμη μου σε έναν ρόλο έκπληξη θεατρικά- δυνατό ρόλο, παραδίδει στο κοινό ένα αποτέλεσμα ξεχωριστό. Ο ρόλος της, θαρρώ δύσκολος, με συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, που όμως η κα. Ρούσσου φοράει το «κοστούμι του» και τον ενσαρκώνει με μοναδικό μεράκι. O ρόλος της με εντυπωσιάζει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Η σκηνοθετική πινελιά του Αλέξανδρου Πέρρου προσφέρει μια γοητεία ιδιαίτερη, στον ήδη ρόλο που είτε πληγώνει είτε αντικειμενικά σε φέρει σε μια πραγματικότητα που κανείς μπορεί να την εντοπίσει είτε στην καθημερινότητά του, είτε στις ζωές ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Η ιστορία της γυναίκας που ενσαρκώνει η κα. Ρούσσου με έκανε να σκεφτώ πως… Όλα είναι μια στιγμή, αρκεί μια τόσο μικρή στιγμή για να αλλάξουν όλα. Ο ρόλος της φέρει δυνατό λόγο ενώ η ίδια αφήνεται εντελώς πάνω στο θεατρικό σανίδι. Απελευθερώνεται και συνομιλεί με ένα τρόπο ιδιαίτερο μαζί μας. Σαν άλλοτε να ζητάει προστασία και άλλοτε να μας αποκαλύπτει μεγάλες αλήθειες. Την ερμηνεία της και χωρίς υπερβολή την κατατάσσω ανάμεσα στις πιο δυνατές ερμηνείες συναισθηματικά. Εμένα με άγγιξε και θεωρώ δικαιολογημένο το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξε.
Η ερμηνεία της κας. Παπαδάκη με καθήλωσε. Δυναμική και συγχρόνως τόσο εύθραυστη επι σκηνής με ταξίδεψε. Η κα. Παπαδάκη, ένιωσα να αφήνεται στον ρόλο της, παραδίδοντας στο κοινό μια παράσταση ξεχωριστή. Τι συμβαίνει άραγε στην ψυχή εκείνου του κοριτσιού που κουβαλά από νωρίς μέσα της μια ολόκληρη ιστορία; Και πως ο άνθρωπος δημιουργεί τις δικές του ιστορίες; Το ταλέντο της κας. Παπαδάκη θαρρώ τεράστιο. Καθώς με τρόπο θαρραλέο, ξεπροβάλλει στο κοινό όλη την εσωτερικότητα της γυναίκας που ενσαρκώνει, που είναι γεμάτη από συναισθήματα… Μια εσωτερικότητα που νιώθω, πως λίγο- πολύ, όλοι έχουμε γευτεί. Η κα. Παπαδάκη σε μια εξαιρετική ερμηνεία μιλάει για όλα αυτά – θαρρώ- που μπορούν να αποτελούν και εσωτερικούς φόβους μας. Πως η έλλειψη επικοινωνίας δημιουργεί κενά στις ανθρώπινες σχέσεις, κατά τη διάρκεια των χρόνων… Πως οι ψυχές μαραίνονται… Και πως ο καθένας από εμάς καταθέτει ψυχή τις περισσότερες φορές ώστε να βρει τη βάση του, την αρχή του, το σημείο που ξεκίνησε… Εκεί που τελικά ανήκει. Πως η αγάπη και το νοιάξιμο υπερνικά το πιο δύσκολο χθες; Και πως τελικά η αγάπη δεν έχει όρια και δεν ταπεινώνει;
Σκηνοθετικά ο κ. Πέρρος, προσφέρει απλόχερα στο κοινό μια παράσταση πρωτότυπη για τα ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα. Κατευθύνει με μαεστρία τις πρωταγωνίστριες σε ένα κείμενο δυνατό, με νοήματα επίσης συγκλονιστικά.
Το κείμενο του κ. Αγγελίδη με ταξίδεψε. Με τη μαγική του γραφή δίδει στο κοινό ένα κόσμημα. Ένα κείμενο πλούσιο από εικόνες και ένας λόγος τόσο δυνατός. Ένιωσα να ρέει μέσα μου, ζεσταίνοντας συνέχεια την ψυχή μου.
Μια παράσταση που προτείνω ανεπιφύλακτα.
