Γράφει ο Κώστας Τραχανάς
Η Πηνελόπη Στυλιανή Αρχανιώτη γράφει ποίηση για έναν σύγχρονο κόσμο, τερατώδη και παραμορφωμένο, γράφει για όλα αυτά που είδε και βλέπει γύρω της, γράφει ποίηση για τα φιλεπίστροφα πάθη των ανθρώπων.
Η γραφή της Πηνελόπης Στυλιανή Αρχανιώτη εστιάζεται στα μικρά και τα καθημερινά, θέτει στο κέντρο τον σύγχρονο κατακερματισμένο και αλλοτριωμένο άνθρωπο.
Με γλώσσα απλή, φυσική και εκλεπτυσμένη, μιλάει για τον πόνο και την ομορφιά που υπάρχει γύρω της. Η ποίησή της ανάγει σε σημαντικό το ανείπωτο, αναδεικνύοντας την ομορφιά που κρύβει μέσα του το τραγικό, το ελάχιστο, το παραμελημένο, το πονεμένο.
Συλλαμβάνει η ποιήτρια κύριες πτυχές του εαυτού της και του κόσμου, για να τις καταστήσει εν συνεχεία προσιτές στον αναγνώστη, έχοντάς τες προηγουμένως περάσει μέσα από τεθλασμένους, παραμορφωτικούς, καθρέφτες, ώστε ο λόγος της να ακουστεί όσο διφορούμενος χρειάζεται για τη συσκότιση της έκτασης που καλύπτουν τα ποιήματά της, καθώς και για τη δημιουργία ηχητικών – μουσικών περισπασμών.
Ρίχνει τα ποιήματά της η ποιήτρια ως «σωσίβιο» στον άνθρωπο που βουλιάζει στην γκρίζα καθημερινότητα του βίου του.
Τα ποιήματα της εκφράζουν, με εξαιρετικά εναργείς, συμπαγείς εικόνες και σύντομες, πυκνές φράσεις, μια στοχαστικότητα που φαίνεται να τροφοδοτείται από μια συγκρατημένη αλλά βαθιά μελαγχολία.
Ο χρόνος, ο χώρος, το παρόν και το παρελθόν, ο έρωτας, η φιλία, η φυγή, ο καταναλωτισμός, η σκληρότητα της ταξικής και στείρας νοοτροπίας, οι ανυπολόγιστοι κίνδυνοι των προσωπικών σχέσεων, οι ανεπανόρθωτες ψυχικές βλάβες, τα ερωτικά πάθη, τα ακυρωμένα κοινωνικά ταμπού, η διεκδίκηση του δικαιώματος στο ουρλιαχτό, τα δελτία των οκτώ, τα Mall, τα τρένα και τα αεροπλάνα, οι σύγχρονες οικιακές συσκευές, οι βρόμικες πόλεις, η φτώχεια, οι ρακοσυλλέκτες και οι άστεγοι της γειτονιάς, η ανέχεια, η αγριότητα, η φρίκη, η βία, η αναισθησία, η ματαιοδοξία, η πληγή, το ρήγμα, η απόσταση, η μεταστοιχείωση και η καταστροφή του σώματος, η θλίψη, η μελαγχολία, η υστερία, ο θυμός, ο φόβος, η τρυφερότητα, η συγχώρηση, η αγάπη και κυρίως η αθωότητα είναι θέματα που απασχολούνε την ποιήτρια.
Μέσα από τα ποιήματά της η Πηνελόπη Στυλιανή Αρχανιώτη μας μιλάει: για τη μίζερη βολεμένη ζωή των μικροαστών, για τα δεινά των ανθρώπων που ζούνε στις μεγαλουπόλεις, για τον ακάματο έρωτα, για τις ματαιωμένες υποσχέσεις, για τα πολύχρωμα και με παιδική αθωότητα όνειρά μας, για τα παγκάκια που μένουν πάντα εκεί, για τη μουσική που ακούγεται από την ωδή των βράχων, για τον απέραντο πόνο των ανθρώπων, για τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα και τις πλαστικές εγχειρήσεις, για τους σύγχρονους λύκους και τις νέες κοκκινοσκουφίτσες, για το κοριτσάκι με τα σπίρτα που δεν είναι πια εδώ, για τα κενά βλέμματα των ανθρώπων και την αφόρητη σιωπή που βουίζει στα αυτιά τους, για αυτούς που κοιτάζουν τους γυμνούς τοίχους των δωματίων των σύγχρονων διαμερισμάτων, που μοιάζουν με κελιά φυλακών ή μοναστηριών, για αυτούς που οι γονείς τους δείχνουν δρόμους που δεν μπορούνε να ακολουθήσουνε, για αυτούς που χάνονται στα σταυροδρόμια της ζωής γιατί δεν έχουν… gps, για αυτούς που τρέχουν να προλάβουν τη ζωή, για αυτούς που σκοτώνουν τη σκιά τους ή για αυτούς που μπαίνουνε στο τέμενος του Λυκαίου Διός και δεν έχουν καθόλου σκιά, για αυτούς που σκοτώνουν τον εαυτό τους με μια βελόνα, για αυτούς που παίζουν κρυφτό με τη καταγάλανη μοναξιά τους και για αυτούς που η μοναξιά τους απειλεί με απολίθωση, για αυτούς που ξέρουν ότι οι τοίχοι και οι απροσπέλαστοι άνθρωποι είναι ένα, για αυτούς που ξαποσταίνουν στις ψηλές κορυφές των βουνών και στα λευκά σύννεφα του ουρανού για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά, για αυτούς που είναι παγιδευμένοι και δεν βρίσκουν τρόπους διαφυγής, για αυτούς που συνέχεια ταξιδεύουν και πιστεύουν ότι το ταξίδι θα τους δείξει τον τρόπο να βρούνε τον προορισμό τους, για εκείνους που ξέρουν ότι η λειτουργία των ταξιδιών είναι η κοινοποίηση όσων έχουν βιώσει, διότι χωρίς κοινοποίηση το ταξίδι δεν είναι ταξίδι, για αυτές που πηγαίνουν κοντά στον αγαπημένο τους, αλλά ξέρουν πως διαρκώς θα τις διώχνει και είναι έτσι μαθημένες πάντα να φεύγουν, για αυτούς που γνωρίζουν το επικίνδυνο παιχνίδι του έρωτα που πυροδοτεί τη φαντασία, αναποδογυρίζει τον νου και υψώνει τους πόθους στον χώρο του θαύματος, για αυτούς που ξέρουν ότι οι μεταμορφώσεις είναι ένας τρόπος διάσωσης μες στον χρόνο, για αυτούς που εξυμνούν τη νύχτα του ονείρου αλλά και του εφιάλτη, του ποιητή αλλά και του κακοποιού, των φασμάτων αλλά και των φαντασμάτων, την νύχτα των αντιθέτων, για αυτούς που ξέρουν ότι εκεί που υπάρχει πνιγμός, βρίσκεται και ο λυτρωμός, για αυτούς που χτυπάνε γροθιές τους τοίχους ή προσπαθούν με τα χέρια να σχίσουν το στομάχι τους, για αυτούς που δεν παρασύρονται από τον πόνο, τον θρήνο και τον οίκτο των άλλων, για αυτούς που οι ενοχές τους σαρκώνουν, για αυτούς που ξέρουν να μην πετάνε την αγάπη και την ελπίδα, για αυτούς που πιστεύουν ότι η ποιήτρια ελαττώνει τη μοναξιά της ζωής, αλλά δεν ξέρουν ότι για χάρη της γραφής θα βυθιστεί και αυτή ολόκληρη μέσα της ….
Όταν προσφέρεις μια εναλλακτική πρόταση στη ζωή υπό τις διάφορες μορφές της, είναι σαν να αντιμάχεσαι σταθερά τη ζωή, σαν να ανατρέχεις σταθερά σ’ αυτή: και τούτο αποτελεί την υψηλή αποστολή που αναλαμβάνει ο ποιητής πάνω στη γη. Την αποστολή αυτή η Πηνελόπη Στυλιανή Αρχανιώτη την έφερε εις πέρας.
Η Πηνελόπη Στυλιανή Αρχανιώτη γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής το 1982. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Εργάζεται ως δικηγόρος. Το «Μια κοπέλα στο τρένο κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο» είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης που εκδίδει.
