Εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο της 6ης Ιουλίου η 3η αναμόρφωση του προϋπολογισμού του οικονομικού έτους 2022 και αντιστοίχως, η 3 η τροποποίηση του τεχνικού προγράμματος. Μεταξύ άλλων, στον προϋπολογισμό ενεγράφησαν δυο νέοι κωδικοί: Ο πρώτος, αφορούσε την «Προμήθεια οικολογικών βυθιζόμενων συστημάτων κάθετης διαβαθμισμένης συμπίεσης απορριμμάτων», δαπάνης ύψους 1.736.000 ευρώ και ο δεύτερος την «προμήθεια εξοπλισμού για το πρόγραμμα Βιώσιμη μικροκινητικότητα μέσω συστήματος κοινόχρηστων ποδηλάτων», ύψους 302.000 ευρώ. Το τελευταίο αφορά την προμήθεια 38 ηλεκτρικών ποδηλάτων και την εγκατάσταση 6 σημείων φόρτισης και στάθμευσης.
Ο δημοτικός σύμβουλος της «Δράσης για μια άλλη πόλη» Μάρκος Κρητικός σε σχετική ανακοίνωση, προχώρησε στην δημοσιοποίηση της τοποθέτησης του για το θέμα ενώπιον του Σώματος αναφέροντας τα εξής:
«Όλοι συμφωνούμε στην αναβάθμιση του δήμου και συνεπώς στην αισθητική του δημόσιου χώρου, όπως και στην βελτίωση των όρων υγιεινής. Όμως πόσο αυτές οι επιλογές όπως π.χ. των υπογειοποιημένων κάδων είναι ελεύθερες επιλογές; Μήπως προηγήθηκε κάποιος διάλογος που κατέληξε σε αυτές έναντι άλλων; Η κοινωνία συμμετείχε; Αν είχε λόγο η τοπική κοινωνία των Βριλησσίων με αυτόν τον τρόπο θα επένδυε πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ; Όχι βέβαια!
Οι προμήθειες αυτές είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το κόστος της δαπάνης είναι ενταγμένο σε συγκεκριμένα κάθε φορά προγράμματα, για τα οποία οι δήμοι δεν επιβαρύνονται οικονομικά. Οι επιλέξιμες αυτές προτάσεις – χρηματοδοτήσεις έχουν προαποφασιστεί ‘’από πάνω’’ και οι δημοτικές διοικήσεις δεν έχουν να κάνουν τίποτε άλλο, από το να επιλέξουν ποιες από τις προσφερόμενες «δράσεις» θα εντάξουν στον προγραμματισμό τους.
Καταλαβαίνει βέβαια κανείς έτσι, το πάρτι που ακολουθεί… Εκατοντάδες δήμοι απευθύνονται στους λιγοστούς προμηθευτές που έχουν προετοιμαστεί για τις συγκεκριμένες προσκλήσεις. Δουλίτσες με το Δημόσιο, με εξασφαλισμένο κέρδος.
Όμως τα χρήματα δεν έρχονται από τον ουρανό. Πρόκειται για δικά μας χρήματα για τα οποία ουδείς ρωτήθηκε με ποιον τρόπο πρέπει να ξοδευτούν ή να επενδυθούν, ποιες είναι οι ανάγκες και οι προτεραιότητες κάθε δήμου.
Τα ίδια και με τον δεύτερο κωδικό, την προμήθεια των 38 ποδηλάτων. Με υπόδειγμα τις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με άλλη ποδηλατική κουλτούρα και υποδομές, δίνουμε 302.000 ευρώ για 38 ποδήλατα. Τα οποία κάποιοι δημοτικοί υπάλληλοι θα παρακολουθούν, αναζητούν, επαναφέρουν, επιδιορθώνουν κτλ. Αλήθεια, έχουμε εξασφαλίσει την ασφάλεια και τη φύλαξη των ποδηλάτων; Έγινε αναφορά στο προσωπικό που θα απασχοληθεί; Ουδείς στο δημοτικό συμβούλιο έδωσε στοιχεία. Ο εντυπωσιασμός κάλυψε πάλι τα πάντα.
Πώς τελικά ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα; Συνειδητοποιούμε τα κόστη; 1.736.000 ευρώ για ένα σύστημα βυθιζόμενων κάδων; Και έχουμε ήδη πληρώσει άλλα τόσα χρήματα για τα υπάρχοντα συστήματα; Πόσα τετραγωνικά δημοτικών χώρων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν με αυτά τα λεφτά; Από αυτούς που μας λείπουν;
Και γιατί ποτέ δεν προβλέπονται δράσεις και χρηματοδοτήσεις για την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, της συμμετοχής, της ελεύθερης έκφρασης, της κριτικής, της αλληλεγγύης, της πυροπροστασίας, της βιβλιοφιλίας κτλ, να επενδυθούν πόροι και σ’ αυτές τις κατευθύνσεις; Οι κοινωνικές δομές των δήμων στενάζουν κάτω από τις πιεστικές συνθήκες των μνημονίων και της έλλειψης προσωπικού. Όμως… ο παππούς μας θα μπορεί να δανείζεται ποδήλατο για να μετακινείται στην πόλη! Τι χρειάζεται και η δημοτική συγκοινωνία μετά από αυτά;»
