Την ταινία «Ευτυχισμένη μου Οικογένεια» προβάλλει το Cine-Δράση την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στις 20.15 στο ΤΥΠΕΤ. Ενδιαφέρον και πολυβραβευμένο φιλμ, λιτό και απέριττο με αρκετές δόσεις χιούμορ και δράματος. Ένα συγκινητικό δείγμα κινηματογράφου από τη Γεωργία, μια ευρωασιατική χώρα όπου ακόμα η οικογένεια διατηρεί πολύ ισχυρούς δεσμούς και η θέση της γυναίκας, παρά τα όποια βήματα, εξακολουθεί να βαρύνεται από σοβαρές οικονομικές διακρίσεις και κοινωνικές προκαταλήψεις. Τα ηθικά διλλήματα και υπαρξιακά ερωτήματα που προκύπτουν από την απόφαση μιας ώριμης γυναίκας να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και να κόψει όλους τους οικογενειακούς δεσμούς απότομα και χωρίς κανένα προφανή λόγο, αποτελούν την βασική σεναριακή ιδέα γύρω από την οποία αναπτύσσεται δυναμικά η πλοκή του έργου. Είναι αλήθεια η οικογένεια το καταφύγιο των μελών της, τα βοηθά να υλοποιήσουν τα όνειρά τους ή τελικά εμποδίζει την προσωπική τους ανάπτυξη;
H υπόθεση
Η Μανάνα, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, μια μέρα μετά τα πεντηκοστά δεύτερα γενέθλια της ανακοινώνει στην οικογένεια της ότι έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει το σπίτι στο οποίο ζει με τον άντρα της, τους γονείς της, τον γιο της, την κόρη και τον άνδρα της. Η συγκατοίκηση ζευγαριού, παιδιών, πεθερικών, τριών διαφορετικών γενιών, κάτω από την ίδια στέγη, δημιουργεί ένα πολύβουο σπιτικό όπου, ακόμα και στις καλύτερες περιπτώσεις, κάθε υποψία ηρεμίας απομόνωσης και ιδιωτικότητας χάνεται μέσα στις φωνές, τα τραγούδια και τη φασαρία. Μια καθημερινότητα καθόλου ασυνήθιστη για την γεωργιανή κοινωνία, αλλά και πολύ κοντά στα δεδομένα μιας ελληνικής επαρχιακής πόλης ή χωριού. Μέσα σε αυτές της συνθήκες οι γυναίκες, εκείνες μάλιστα που βρίσκονται στην πιο δημιουργική τους ηλικία, είναι υποχρεωμένες σε καθημερινή βάση να εξασφαλίζουν, με αυτοθυσία, την ομαλή συμβίωση και να διατηρούν την ευτυχία της οικογένειάς τους σε βάρος πάντα της δική τους ηρεμίας και ικανοποίησης. Παγιδευμένες, χωρίς καμία δυνατότητα να ξεφύγουν έχουν την υποχρέωση να φροντίζουν ώστε να διευθετούνται ειρηνικά εσωτερικές συγκρούσεις και να επιλύονται προβλήματα που το κάθε μέλος της οικογένειας αντιμετωπίζει στον επαγγελματικό του χώρο, τις σχέσεις του με το άλλο φύλο κοκ. Τα δικά τους προσωπικά συναισθήματά δεν λαμβάνονται υπόψη, δεν έχουν καμία βαρύτητα μπροστά στο καθήκον να μείνουν ικανοποιημένοι οι υπόλοιποι. Ελεύθερος χρόνος για αυτές δεν απομένει, τον καταπίνει η καθημερινή φροντίδα των άλλων.
Η Μανάνα, που ασφυκτιά μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βάζει αμέσως το σχέδιο της σε εφαρμογή. Οικογένεια και φίλοι, απογοητευμένοι και αμήχανοι αρχικά, σχετικά εχθρικοί στη συνέχεια, δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τις αιτίες της απόφασης της. Ο σύζυγος της δεν είναι βίαιος, ούτε άπιστος, δεν καταναλώνει υπερβολικά αλκοόλ και η πολυμελής οικογένεια της έχει, τουλάχιστον φαινομενικά, κατακτήσει ένα επίπεδο συνεννόησης. Αγνοεί τις επανειλημμένες ερωτήσεις όλων αν έχει φάει ποτέ ξύλο, αν έχει τραυματιστεί, αφού μόνο τέτοιες συμπεριφορές θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν στη συνείδηση τους την απόφαση της να απομακρυνθεί άπαξ και δια παντός από τους δικούς της. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν υπήρξαν καταχρηστικές συμπεριφορές, απλά η ηρωίδα μας θέλει άλλα πράγματα από τον άντρα της και την οικογένεια της και αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογείται ικανοποιητικά στη συνείδηση της η στάση της. Ναι, παραδέχεται, η οικογένεια της είναι σφιχτοδεμένη, αλλά στο περιβάλλον αυτό εμποδίζεται η δική της ευτυχία και προσωπική ανάπτυξη. Με το μότο «δεν θα το εξηγήσω σε κανέναν» απαιτεί να αποδεχτούν οι άλλοι τις επιλογές της.
Νοικιάζει ένα διαμέρισμα στην άλλη άκρη της πόλης και επιχειρεί να εγκαινιάσει εκ νέου τη ζωή της. Απελευθερωμένη, τελικά, από τον απρόσεκτο σύζυγό, τα απαιτητικά παιδιά και τους επικριτικούς γονείς της, ηρεμεί στο άδειο από ανθρώπους καινούριο της διαμέρισμα. Είναι για αυτήν μεθυστικά πρωτόγνωρο να κάθεται στο μπαλκόνι της, να απολαμβάνει μια φέτα κέικ, να ακούει την αγαπημένη της μουσική, να παρακολουθεί τις ριπές του ανέμου. Απλές καθημερινές απολαύσεις. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η όαση δεν είναι εντελώς έξω από την πατριαρχική εποπτεία και η Μανάνα σύντομα θα διαπιστώσει ότι η οικογένεια είναι ένας μοναδικά ακλόνητος δεσμός από τον οποίο ποτέ και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Τα βραβεία της ταινίας
Η Nana Ekvtimishvili και ο Simon Gross, δύο καταξιωμένοι σκηνοθέτες από τη Γεωργία έκαναν το ντεμπούτο τους το 2013 με την ταινία «In Bloom». Στο «My Happy family», που θεωρείται συμπλήρωμα της πρώτης τους ταινίας, μετατρέπουν σε γλυκόπικρο φιλμ μια παραδοσιακή ανισότητα, την οποία αποδίδουν στην μεγάλη οθόνη ρεαλιστικά, διανθισμένη με ισορροπημένες δόσεις συγκρατημένου δράματος και ευεργετικού χιούμορ. Εξαιρετικές οι ερμηνείες, ιδίως από την έμπειρη Ia Shugliashvili στο ρόλο της Μανάνα. Η ταινία είχε συνολικά 23 υποψηφιότητες και συγκέντρωσε 13 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, από τα οποία ξεχωρίζουν το Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Οδησσού (2017) για τους 2 σκηνοθέτες και για όλο το πρωταγωνιστικό καστ, το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Seattle International Film Festival (2017). Χρυσό βραβείο κέρδισε και η φωτογραφία του Tudorn Vladimir Panduro στο Festival del Cinema Europeo (Ιταλία, 2017).
Γερμανία, Γεωργία, Γαλλία, 2017. Διάρκεια: 119′. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Nana Ekvtimishvili, Simon Gross. Πρωταγωνιστούν: Ia Shugliashvili, Merab Ninidze, Berta Khapava, Tsisia Qumsashvili, Giorgi Tabidze, Giorgi Khurtsilava.
To trailer της ταινίας:
