Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 05/01/2022
Τέτοιες μέρες αλλαγής έτους, είναι κατάλοιπο δημοσιογραφικών συνηθειών να φωτίζονται άνθρωποι που με το παράδειγμά τους «ξεστραβώνουν» τους άλλους, πόσο μάλλον μέσα στον ζόφο της πανδημίας. Ανάμεσα σε αυτούς -σταθερά τα τελευταία χρόνια ιδίως- υπάρχουν παρά πολλοί με όνομα και επώνυμο που ελάχιστη δημοσιότητα έχουν αποκομίσει.
Βάφουν σχολικές αίθουσες, κάνουν γενική καθαριότητα, κουβαλούν καρέκλες και θρανία για διάφορες ανάγκες, αγοράζουν από την τσέπη τους υπολογιστές, προτζεκτορες και τόσα άλλα γιατί απλά έπρεπε να καλύψουν κενά που διαχρονικά αφήνει το κράτος. Το χειρότερο; Έχουν μιλήσει επί ώρες με διάφορους μάλλον αδιάφορους καρεκλοκένταυρους ώστε να τους πείσουν για -υποτίθεται- αυτονόητα πράγματα, να μη συνωστίζονται 25-26 αγόρια και κορίτσια σε μια αίθουσα εν μέσω COVID, να έχουν οι τάξεις όλους τους εκπαιδευτικούς πριν από τα… Χριστούγεννα, να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής σε παιδί με διαβήτη, να παρέχεται παράλληλη στήριξη σε μαθητές που κινούνται στο φάσμα του αυτισμού, να μην υπάρχουν μόνο 6 τουαλέτες για 350 ψυχές και τόσα άλλα.
Αυτή είναι η σύντομη και αντιεμπορική ιστορία ενός ενήλικα που για περίπου δώδεκα χρόνια διετέλεσε μέλος Συλλόγων Γονέων στην Αγία Παρασκευή, όπως πιθανότατα θα ήταν στην πλειοψηφία των πόλεων της χώρας. Περιγράφει, αφενός, τις… τρύπες (μάλλον σαν του όζοντος) στις ανάγκες των σχολείων και αφετέρου, το πόσο σημαντική είναι η παρέμβαση των οικογενειών στα θέματα παιδείας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορά αποκλειστικά τα μονάκριβα τέκνα ενός κηδεμόνα, αλλά όλα με κάποιον τρόπο τους πάντες: μαθητές που κουβαλούν προβλήματα του σπιτιού τους, εκπαιδευτικούς οι οποίοι συνήθως υποαμείβονται ή καθαριστριών που δεν προλαβαίνουν.
Φυσικά, στους κόλπους των Συλλόγων Κηδεμόνων υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την όποια επιρροή έχουν για να ευνοηθεί το παιδί τους, να αυξήσουν το πελατολόγιό τους ή απλά να βγουν δημοτικοί σύμβουλοι. Οι περισσότεροι γονείς, ωστόσο, οραματίζονται τουλάχιστον ένα καλύτερο σχολείο. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μην κατορθώνουν το ιδεατό, αλλά, μαζί με όλους τους εμπλεκόμενους, καταφέρνουν να κρατούν τις μονάδες όρθιες. Αυτό που με μεγαλύτερη βεβαιότητα δεν κατάφεραν είναι να σιωπούν ή να… στρουθοκαμηλίζουν.
Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί γράφονται όλα αυτά. Tην ώρα που έκλεινε η ύλη του φύλλου, συνεδρίαζε η επιτροπή των ειδικών για να αποφασιστεί αν θα καθυστερήσει ή όχι η επαναλειτουργία των σχολείων λόγω της παραλλαγής «Όμικρον». Την τελευταία διετία, οι μονάδες ανοιγοέκλειναν, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι είναι ασφαλείς και δεν αποτελούν εστίες μετάδοσης.
Τι έχει προηγηθεί, όμως; Αλλεπάλληλα αιτήματα με προτάσεις Συλλόγων και Ενώσεων Γονέων προκειμένου να λειτουργήσουν με ασφάλεια τα σχολεία ώστε να παραμείνουν ανοικτά. Δυστυχώς, η ευκολία με την οποία, στην πρώτη δυσκολία, κλείνουν οι μονάδες ή αλλάζουν τα πρωτόκολλα δείχνει ποιος είχε δίκιο, το οποίο, βέβαια, πληρώνει ο ίδιος ακριβά…
