Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Οι παλιοί μπασκετόφιλοι θα θυμούνται τον ξεπερασμένο κανονισμό «μία συν μία», που είχε γίνει, μάλιστα και τραγούδι από τον Μιχάλη Ρακιντζή. Ο κανονισμός προέβλεπε πως, αν μια ομάδα συμπλήρωνε τον αριθμό των φάουλ και ο παίκτης δεν ήταν σε προσπάθεια για καλάθι, τότε είχε δικαίωμα να εκτελέσει αρχικά μία βολή. Αν την πετύχαινε, εκτελούσε κι άλλη, αν όχι, το παιχνίδι συνεχιζόταν κανονικά.
Στις περιπτώσεις ενοποιημένων Δήμων, ανάμεσα στους οποίους και αυτός της Λυκόβρυσης – Πεύκης, το «δικαίωμα για μία συν μία» φαίνεται να έχει αναφορά μόνο στο θέμα της διεξαγωγής της καθιερωμένης μαθητικής παρέλασης. Και φέτος, παρά τις απαιτήσεις της κοινωνίας, ζήσαμε το φαινόμενο της διπλής παρέλασης, μία σε κάθε Δημοτική ενότητα, μια κατάσταση που, όσα δάχτυλα κι αν χρησιμοποιηθούν, δεν είναι δυνατόν να κρύψουν την ανάγκη να αλλάξει, από την επόμενη κιόλας ευκαιρία.
Ειδικά φέτος, που σε κάποιους άλλους Δήμους, το ζήτημα της χρησιμότητας των μαθητικών παρελάσεων εξευτελίστηκε με πολύ άσχημο τρόπο, έρχεται και στον Δήμο Λυκόβρυσης – Πεύκης να τεθεί πλέον ως αναγκαιότητα, να συζητηθεί και να ληφθεί η πολυπόθητη απόφαση για να γίνει μία και μοναδική εκ περιτροπής, όπως ορίζει η λογική. Ή μήπως και… καμία;
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ειλικρινείς. Το ίδιο το σύστημα αυτοξεφτιλίζεται και στην πολιτική εκμετάλλευση του ίδιου του γεγονότος, της μαθητικής παρέλασης, δηλαδή, όπως κάνει σε κάθε περίπτωση που του δίνεται η ευκαιρία. Από την μία, οι εξ αριστερών ορμώμενοι, που προσπαθούν με ανόητα τις περισσότερες φορές επιχειρήματα να δικαιολογήσουν ιδεοληπτικώς τα αδικαιολόγητα, από την άλλη οι εκ δεξιών ορμώμενοι, αιώνια ταξικά ζώντες σε μια ελιτίστικη πραγματικότητα, που βρήκαν ευκαιρία να φορτώσουν αλλού τις δικές τους ευθύνες, κατηγορώντας την προηγούμενη κυβέρνηση ότι δεν είχε το θάρρος να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις, την ώρα που και μόνο όταν τέθηκε το ζήτημα σε μια θεωρητική συζήτηση, ξιφουλκούσαν και σήκωναν λάβαρα επανάστασης κατά των ασεβών των “πατριωτικών ιδεωδών”. Και όλο το εορταστικό τριήμερο αναλώθηκε με ένθεν κακείθεν ανταλλαγές… ευχών με αναφορές σε Γράμμους και Πηγάδες. Οποία εκατέρωθεν υποκρισία.
Η λύση είναι μία και ξεκάθαρη. Όλοι πλέον παραδέχονται ότι η μαθητική παρέλαση δεν προσφέρει πια τίποτα περισσότερο από επιπλέον αφορμές για διχαστικούς λόγους και πολιτική εκμετάλλευση. Αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση για κατάργησή τους, τουλάχιστον, ας αντιμετωπιστούν με την δέουσα σοβαρότητα. Μία επιλογή είναι και ο περιορισμός του μετακινούμενου “θιάσου” από τη μία δημοτική ενότητα στην άλλη, με την πραγματοποίηση μίας και μόνο παρέλασης εκ περιτροπής.
Στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, υπήρξε σύσσωμη η συμφωνία της αντιπολίτευσης να συμπλεύσει με αυτήν την επιλογή. Και, λαμβάνοντας υπόψη και την σχετική γνωμοδότηση των τοπικών συμβουλίων που επίσης συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση, ο ίδιος ο δήμαρχος δεσμεύτηκε πως το θέμα θα έρθει προς συζήτηση και λήψη απόφασης στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο.
Είναι ένα πρώτο βήμα προς μια θετική κατεύθυνση. Μένει να γίνει πράξη και να δοθεί τέλος σε μια, ομολογουμένως, φαιδρή κατάσταση. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να παίζουμε… μπάσκετ πατώντας σε αναχρονιστικούς κανονισμούς, όπως αυτός της «μίας συν μία». Και το «καμία» θα φαντάζει κάθε χρόνο όλο και πιο ιδεατό σενάριο.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 05/11.
