Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης
Η ανάγκη προστασίας του πληθυσμού και ιδιαίτερα των αδύναμων ανθρώπων από τον κορωνοϊό ανάγκασε, το προηγούμενο διάστημα, τους δήμους να προσαρμοστούν σε νέες καταστάσεις, προχωρώντας σε πρόσθετα μέτρα με στόχο τη μείωση της διασποράς του ιού. Ένα από αυτά είναι η εξ αποστάσεως εξυπηρέτηση των δημοτών, αλλά και η προσαρμογή του ωραρίου των διευθύνσεων σε πιο ευέλικτους ρυθμούς, με στόχο να αποφεύγεται η ταυτόχρονη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού πολιτών στους χώρους
Μάλιστα, το σύνολο σχεδόν των δημοτικών υπηρεσιών λειτουργεί χωρίς την προσέλευση κοινού. Έτσι η εξυπηρέτηση γίνεται με τηλεφωνική επικοινωνία για να λαμβάνουν οι κάτοικοι οδηγίες και με τη χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για την υποβολή αιτήσεων ή την παραλαβή εγγράφων. Σε ειδικές περιπτώσεις που απαιτείται αυτοπρόσωπη παρουσία, η εξυπηρέτηση γίνεται κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης. Ακόμη και δημοτικά ιατρεία λειτουργούν κατόπιν προγραμματισμένου τηλεφωνικού ραντεβού.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν, επίσης, οι ηλεκτρονικές πληρωμές και οι δηλώσεις τετραγωνικών μέτρων, η ηλεκτρονική υποβολή αιτήσεων, η διεκπεραίωση και αποστολή εγγράφων, ενώ όπου απαιτείται η έκδοση πρωτότυπου πιστοποιητικού, οι υπηρεσίες του δήμου θα δέχονται ηλεκτρονικά τις αιτήσεις και θα στέλνουν στη διεύθυνση του αιτούντος το πρωτότυπο πιστοποιητικό. Εξυπηρετούνται ακόμη ηλεκτρονικά θέματα που αφορούν την οικονομική υπηρεσία (δηλώσεις τετραγωνικών αλλά και οι ηλεκτρονικές πληρωμές), το ληξιαρχείο και το δημοτολόγιο, αλλά και την υπηρεσία κοιμητηρίων.
Εκ πρώτης όψεως, η εξ αποστάσεως αυτή προσέγγιση ακούγεται μια «φωτεινή» εξέλιξη μέσα στη… μαυρίλα των καιρών, ιδίως για ανθρώπους μοναχικούς και ανήμπορους. Ταυτόχρονα, το σπίτι είναι ένα μέσο προστασίας για τους εργαζομένους ιδίως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεδομένης της συνηθισμένης επαφής με πλήθος κόσμου και των ελλείψεων του συστήματος Υγείας.
Ωστόσο, το ίδιο νόμισμα έχει και την όψη των ανθρώπων που εργάζονται σε δομές και υπηρεσίες με το προσαρμόσιμο ωράριο – πλαίσιο. Υπάλληλοι στους ΟΤΑ κρούουν τον κώδωνα για την εφαρμογή της τηλεργασίας πέρα από τη χρονική περίοδο αντιμετώπισης του κορωνοϊού, όταν δεν υπάρχει η ανωτέρα (;) βία. Η πρώτη ανησυχία τους είναι ότι η έλλειψη προσωπικού και πόρων θα ρίξει με πιο… ευέλικτο τρόπο το βάρος στους ήδη υπάρχοντες εργαζομένους, ιδίως στις περιπτώσεις γονέων.
Αν δεν υπάρχει σαφήνεια αρχής και τέλους επαγγελματικής διαθεσιμότητας, όπως λένε, είναι ορατός ο κίνδυνος μετατροπής προσωπικής και εργασιακής ζωής σε… κουβάρι, μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Σαν την κατάσταση που αυτό τον καιρό για παράδειγμα τονίζουν ότι ζουν άνθρωποι με δυο ανήλικα παιδιά, εκ φύσεως απαιτητικά ως «αγριμάκια» σε μερικά τετραγωνικά. Να μιλάς με πολίτες, να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να συνεννοείσαι με συναδέλφους, να κάνεις λογαριασμούς, καμπύλες κλπ. Περιττό να αναφερθεί ο προβληματισμός των εργαζομένων για την αποξένωση από την εργασία, τους συναδέλφους και την υπόλοιπη κοινωνία. Νεολουδιτισμός; Μάλλον όχι. Αν ο παραδοσιακός τρόπος εργασίας πεθαίνει, το ζήτω η… τηλεργασία δεν μπορεί να είναι… βαρέα κι ανθυγιεινή.
* σε ελεύθερη μετάφραση: πλύνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπο
