Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης
Η οδήγηση στις ελληνικές πόλεις και στις εθνικές οδούς αποτελεί ένα δύσκολο άθλημα. Ένας συνδυασμός αρνητικών παραγόντων μετατρέπει μια διαδικασία ρουτίνας σε ρίσκο υψηλού βαθμού. Ο κύριος παράγοντας είναι η οδηγική παιδεία ή μάλλον η έλλειψή της, καθώς και μια πρωτοφανής ψυχολογία οδήγησης, που εδραιώθηκε στον Έλληνα οδηγό επί πολλές δεκαετίες.
Όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε στο εξωτερικό και να οδηγήσουμε σε χώρες με προηγμένη οδική συμπεριφορά, επισημαίνουμε εύκολα τα πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά αυτής της ψυχολογίας. Εάν ο όρος ξενίζει, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πράγματι πρόκειται για ένα είδος ψυχικής διαταραχής και όχι απλά έλλειψη ικανότητας οδήγησης!
Μετά από σχεδόν πέντε δεκαετίες οδήγησης αυτοκινήτων και δίκυκλων, με καταγεγραμμένα τουλάχιστον 2 εκατομμύρια χιλιόμετρα σε δεκάδες χώρες της Ευρώπης και άλλων ηπείρων, σκέφτηκα να καταγράψω τις βασικές ψυχοπαθολογικές διαταραχές του Έλληνα οδηγού. Όχι ότι διατηρώ την παραμικρή ελπίδα πως αυτό θα αλλάξει κάτι σ’ αυτή την συμπεριφορά. Όμως ίσως η συνειδητοποίηση αυτών των αρνητικών δεδομένων να βοηθήσει κάποιους αναγνώστες που θα ήθελαν να γίνουν ασφαλέστεροι οδηγοί…
Δείτε: Αμαρυσία – Automoto: Οδηγώντας στο 2020
1. Οδηγώ αριστερά, όπως οι Εγγλέζοι! Ο άθλιος Έλληνας οδηγός θεωρεί…υποτιμητικό να εγκαταλείψει την αριστερή λωρίδα, ακόμη κι αν οδηγεί με ταχύτητα…χελώνας και εμποδίζει όσους θέλουν να τον προσπεράσουν! Πρόκειται για την πιο επικίνδυνη συνήθεια, που είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα…
2. «Γκαζώνω» όταν με προσπερνούν, αντί να κόψω ταχύτητα και να οδηγήσω στο δεξί τμήμα του δρόμου, ώστε να διευκολύνω το πιο γρήγορο αυτοκίνητο! Κλασική ψυχολογική διαταραχή, που μπορεί να προκαλέσει σοβαρό ατύχημα…
3. Δεν βγάζω ποτέ φλας και αφήνω τους άλλους να προβλέπουν προς τα πού θα πάω, σα να παίζουν…ρωσική ρουλέτα! Άλλωστε , το φλας…αδυνατίζει τη μπαταρία! Ας μαντέψει ο άλλος την πορεία μου…
4. Σταματώ όπου θέλω, φυσικά χωρίς αλάρμ και χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν! Για να παραλάβω κάποιο πρόσωπο ή εμπόρευμα, για να…μιλήσω με ησυχία στο κινητό μου ή για να ανοίξω το γκαράζ μου, διαδικασία η οποία θεωρείται αυτονόητο δικαίωμά μου…
5. Τα φώτα ομίχλης είναι για να…ξεχωρίζω από τους άλλους, επομένως τα έχω μονίμως αναμμένα! Καμιά φορά, μάλιστα, σβήνω τα μεσαία, ώστε να είναι βέβαιον ότι έχω…ομίχλη στο μυαλό!
6. Τα παιδιά μου κάθονται δίπλα μου, αμέσως μετά την αναχώρηση από το …μαιευτήριο! Αν πρέπει να καθίσει κάποιος άλλος στη θέση του συνοδηγού, τα καμάρια μου περιφέρονται ελεύθερα στο πίσω κάθισμα, ώστε με ενδεχόμενο από τομο φρενάρισμα να εκτοξευτούν μέσω του παρμπρίζ!
7. Κλείνω τις διασταυρώσεις, γιατί βιάζομαι να πάω στον προορισμό μου, ειδικά όταν οι δρόμοι είναι γεμάτοι, ώστε να συμβάλω στο κυκλοφοριακό χάος όσο μπορώ!
8. Παραβιάζω το STOP, βγάζοντας τουλάχιστον τη μισή «μούρη» του αυτοκινήτου στο δρόμο προτεραιότητας. Αν οι άλλοι έχουν καλά αντανακλαστικά, θα με αποφύγουν!
9. Παρκάρω όπου θέλω, κλείνοντας την είσοδο των γκαράζ, εμποδίζοντας άλλα αυτοκίνητα και καταλαμβάνοντας θέση για…δύο αυτοκίνητα, ώστε να μην ταλαιπωρούμαι στο ξεπαρκάρισμα…
10. Είμαι καλός οδηγός, αλλά μπορεί και να κάνω καμιά μικροζημιά σε άλλο αυτοκίνητο όταν παρκάρω. Φυσικά δεν αφήνω σημείωμα με τα στοιχεία μου, γιατί είμαι σίγουρος ότι το ίδιο έκανε κι αυτός στη θέση μου!
Θα χρειαζόταν άλλος ένας δεκάλογος, για τους οδηγούς δικύκλων, αλλά εκεί η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Οι «μηχανόβιοι» θεωρούν ότι οι δρόμοι είναι ιδιοκτησία τους και οι κανόνες του ΚΟΚ ξεπερασμένοι! Οι οδηγοί αυτοκίνητων οφείλουν να έχουν μάτια παντού, ώστε να τους εντοπίζουν, όταν χώνονται «σανιδωμένοι» σε κάθε ελεύθερη τρύπα ανάμεσα στα αυτοκίνητα! Τα φανάρια, τα STOP και οι μονόδρομοι ΔΕΝ ισχύουν γι’ αυτούς! Αλλά στο θέμα θα επανέλθουμε…