Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 03/12/21
3 Δεκεμβρίου 1982: Υιοθετείται από τον ΟΗΕ το πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007. Η Ελλάδα κύρωσε τη σύμβαση αυτή το 2012.
Δέκα χρόνια αργότερα το 1992, με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ, η 3η Δεκεμβρίου καθιερώνεται ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι, πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία. Πρόκειται, σημειώνει ο ΠΟΥ, για την μεγαλύτερη μειονότητα στον πλανήτη.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα τόσο με τον ΠΟΥ όσο και με τους επίσημους φορείς του κράτους, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία, υπολογίζεται γύρω στο 1 εκατομμύριο.
Σε αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, το 1 εκατομμύριο ψυχές στη χώρα μας, είναι αφιερωμένη η συγκεκριμένη ημέρα. Όχι όμως για να τους σκεπτόμαστε μόνο κάθε 3η του Δεκέμβρη. Γιατί μπορεί η ημερομηνία αυτή να δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία αλλά δεν αρκεί.
Δεν αρκούν οι ενημερώσεις, οι κουβέντες, τα αφιερώματα, τα ευχολόγια και οι αμέτρητες υποσχέσεις. Τα λόγια είναι περιττά. Δεν σημαίνουν κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους, όταν οι πράξεις ή μάλλον η έλλειψη αυτών, «φωνάζουν» πολύ πιο δυνατά.
Ένα -επίκαιρο- παράδειγμα; Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και από παντού μας προσκαλούν να βγούμε στους δρόμους, να απολαύσουμε τους στολισμούς, να επισκεφθούμε χώρους αφιερωμένους στις γιορτές, να παρακολουθήσουμε υπαίθριες εκδηλώσεις. Όσοι από εμάς είμαστε τυχεροί και μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να πάμε όπου θέλουμε, πιθανότατα θα ανταποκριθούμε σε αυτές τις προσκλήσεις.
Εκείνοι όμως που χρειάζονται ειδικές συνθήκες για να μετακινηθούν, εκείνοι που θα βρουν τη ράμπα αναπήρων μπλοκαρισμένη από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα πεζοδρόμια -αν βέβαια αυτά υπάρχουν- με τρύπες, σπασμένες πλάκες, ρίζες δέντρων να τα κόβουν στα δύο και πολλά ακόμα εμπόδια στον δρόμο τους πώς θα μπορέσουν να φτάσουν στον προορισμό τους; Κι αν καταφέρουν να φτάσουν, θα υπάρχει πρόβλεψη για να απολαύσουν και εκείνοι όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, την εκδήλωση ή τον εκάστοτε -αφιερωμένο στα Χριστούγεννα- χώρο; Ή θα μείνουν έξω από μία ακόμα εμπειρία που τους στερείται σε αυτή τη χώρα, επειδή αυτή δεν έχει καταφέρει να καλύψει τις ανάγκες τους, να σεβαστεί τη διαφορετικότητά τους, να κάνει απλόχερα και το κάτι παραπάνω αν χρειαστεί για να τους εξασφαλίσει αυτό που οι υπόλοιποι θεωρούμε αυτονόητο;