Η κάθε οικογένεια έβλεπε το μέλλον του παιδιού της- με τα μάτια της. Όπως νόμιζαν, όπως ήθελαν.
Το παραπάνω παράδειγμα αποτελεί απόδειξη του πώς βλέπει κάποιος ή κάποιοι το μέλλον του άλλου ή των άλλων. Όπως νομίζουν, όπως θέλουν.
Η μικρή κοινωνία της οικογένειας δεν αποτελεί εξαίρεση της ευρύτερης κοινωνίας. Η δομή και η νοοτροπία της δεν διαφοροποιείται. Οι «μελλοντολόγοι» γονείς είναι οι ίδιοι και για τους φίλους και για τους συμπολίτες. Υπήρχαν και υπάρχουν. «Δίνουν και παίρνουν». Δεν αναφέρομαι στους συμπαθέστατους αστρολόγους. Αναφέρομαι στους άλλους «ειδικούς μελλοντολόγους» που προβλέπουν το… μέλλον των άλλων στα κοινωνικά δρώμενα. Από τους συλλόγους μέχρι τους παρατρεχάμενους «ξερόλες» πολιτικάντηδες.
Ν’ ασχολείται κανείς με την πολιτική, δηλαδή με τα κοινωνικά, είναι υποχρέωσή του, καθώς το μέλλον της οικογένειας, των παιδιών και της κοινωνίας, εν τέλει, ελέγχεται και εξαρτάται από τους νόμους των 300 της Βουλής.
Υποχρεούμαστε λοιπόν να έχουμε συμμετοχή στα κοινωνικοπολιτικά, κατά τρόπο θεμιτό και αντικειμενικό. Ο αθέμιτος και υποκειμενικός τρόπος ενασχόλησης εμπεριέχει κινδύνους διάβρωσης και κακοποίησης, του λόγου ύπαρξης των «θεσμικών συνόλων ανθρώπων».
Ο αθέμιτος τρόπος ενασχόλησης και η διείσδυση ορισμένων «ανεγκέφαλων» στα «θεσμικά σύνολα» αποτελεί το καρκίνωμα της λειτουργίας τους, με συνέπεια την αδρανοποίηση των μελών του.
Είναι προφανές ότι αναφέρομαι στους «σωτήρες» στους «ειδικούς μελλοντολόγους» της πορείας των «θεσμικών οργάνων» κάθε κοινωνίας. Είναι «σύνδρομο» παλιό και όχι σπάνιο. Σήμερα δε, έχει «ανδρωθεί» και επικίνδυνα πολλαπλασιαστεί.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας, με καλή πίστη, με καλή πρόθεση, με πλήρη διάθεση και ας αναλύσουμε τις κινήσεις των «ειδικών» με απλό καθημερινό τρόπο.
Σε… απλά ελληνικά, συνοψίζεται στο: "Να μαζωχτούμε 4-5 άτομα να κάμομε μια… 3μελή επιτροπή για να…" (3 λαλούν και 2 χορεύουν δηλαδή).
Τραγικό το θέμα και το θέαμα.
Εφόσον είναι (ας πάρουμε έναν «ανεγκέφαλο») π.χ. σε σύλλογο, προσπαθεί να ψηφιστεί, να γίνει μέλος του συμβουλίου δηλαδή, στην… 3μελή επιτροπή.
Βγήκε στο συμβούλιο, άρα είναι παράγοντας, άρα έχει θέση και λόγο στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της πόλης του. Ο στόχος έχει κάπως επιτευχθεί. Τώρα: έχει γνώσεις, δεν έχει; ψιλά γράμματα: τι να κάμεις τα γράμματα; Το θέμα είναι ότι απέκτησε αναγνωρισιμότητα. Έχει γνώμη επί παντός επιστητού.
Είπαμε, είναι παράγοντας πλέον. Μπορεί να γίνει και βουλευτής ή και πρωθυπουργός πού ξέρεις;
Δεν είμαι κατά των συλλόγων, των οργανώσεων και του έργου που παράγουν στην κοινωνία. Κάθε άλλο, επικροτώ και ενθαρρύνω την ύπαρξη και την προσφορά τους. Φωτογραφίζω και αναφέρομαι στους «ανεγκέφαλους» που θρασύτατα χρησιμοποιούν τα «θεσμικά σύνολα» ανθρώπων, τα χειραγωγούν για προσωπικό τους όφελος, πιστεύοντας ότι οδηγούνται προς την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας και στα θεσμικά της όργανα. Είπαμε: σκοπός του ήταν να γίνει επώνυμος και πού ξέρεις; υπάρχει «φως στο τούνελ» για την κρατική… κουτάλα.
Εάν δεν του βγαίνει (του «ανεγκέφαλου») να διακριθεί σε θώκο στην ψηφοφορία; Ε! Εκεί να δεις «τέχνες και τεχνάσματα, σοφίες και σοφίσματα». Εκεί να δει τη «δόξα» της Δημοκρατίας.
Εφόσον δεν με εκλέξατε –σκέφτεται, μονολογεί, ψιλοκουβεντιάζει εδώ και εκεί- θα δείτε: Θα τα κάμω «γυαλιά-καρφιά», «γης μαδιάμ», θα είμαι απέναντι, δεν θα προχωρήσει αυτό το σχήμα. Τίποτε δεν θα κάμει. (Να ο «Μελλοντολόγος»).
Εδώ αρχίζουν τα σοφίσματα. Ο επίδοξος αρχηγός (είπαμε, μιλάμε για ένα εκ των πολλών), τρέχει δεξιά και αριστερά, εδώ και εκεί, όπου δύο και αυτός τρεις, δημιουργώντας παρεούλες και συντεχνίες, προσπαθώντας να τονίσει και να τονίζει συνεχώς, τόσο την παρουσία του, όσο και τη διεύρυνση της παρέας του.
Με τον όποιον τρόπο, η πορεία και το έργο του «θεσμικού συνόλου» πρέπει ν’ αναχαιτισθεί ή και να αποτύχει. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να παρουσιαστεί μηδενικό έργο Ή Εγώ ή κανείς. Μόνο Εγώ (εμείς) Μπορώ (μπορούμε).
Ξέρουμε, ότι όποιος δεν είναι ικανός, θέλει να φαίνεται ικανός. Όποιος λέει ότι είναι ικανός είναι ανίκανος.
Είσαι βρε αδελφέ ικανός; Θέλεις να προσφέρεις, θέλεις να κάνεις κάτι για την κοινωνία, για την πόλη που ζεις; Δείξε την αξία σου, ναι μεν, μέσω των «θεσμικών συνόλων» ή οργάνων, αλλά με θεμιτό τρόπο. Γίνε μέλος, δούλεψε και θ’ ανταμειφθείς, αν το ΄χεις τόση ανάγκη. Μη θέλεις αμέσως, από το πουθενά να γίνεις αρχηγός και προπαντός «σωτήρας».
Βέβαια και ο λαός δεν είναι ανεύθυνος. Έχει μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο. Αντί να πιάσει μια βρεγμένη σανίδα να βαρά αυτούς τους ανεγκέφαλους – εννοώ να πιάσει πέννα να τους ονοματίσει και να τους μαυρίσει σε κάθε ψηφοφορία. Αυτή τη σανίδα εννοώ κύριοι– καταφεύγει στην απλή και εικονική λύση: «Εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τα κάρβουνα;», θα βρεθεί άλλος. Δεν με νοιάζει.
Τέτοιοι πολλοί. Εύκολοι «στόχοι» μηδενικό σθένος. Πλησιάζονται εύκολα. Μπλα-Μπλα. Πες-Πες και μπόλικο «θα» πάει στα αζήτητα. Απογραφή: συν ένας.
Τρέχει ο «ανεγκέφαλος» από γειτονιά σε γειτονιά κραδαίνοντας τους «άβουλους», τους «δεν με νοιάζει» λέγοντας: Έχω 300 ψηφάκια, λέω εγώ. 300 ζώα – τα πάω όπου θέλω. Λίγο να σφυρίξω νάτους. Με βλέπετε; Ή εγώ ή απέναντι. Τους έχω «μαντρωμένους» (τα ζώα) σκέψου το, και αποφάσισε! (περί… κουτάλας ο λόγος).
Βγήκε η εμπάθεια, το μίσος, η αδυναμία δια στόματος άλλου. Αυτουνού που ο μόνος σκοπός του είναι το «χουλιάρι», η κουτάλα.
Έχω λάθος κύριοι; Μόνο οι «ανεγκέφαλοι» θα διαφωνήσουν νομίζω. Οι άλλοι ας… βρέξουν τη σανίδα. Όλο και κάπου εκλογές θα γίνουν. Τα «θεσμικά σύνολα ανθρώπων» -δικός μου ο χαρακτηρισμός των συλλόγων οργανώσεων κ.λπ.- έχουν ανάγκη από δουλειά, από συνείδηση, από μεράκι. Δεν έχουν ανάγκη από επαγγελματίες αρχηγούς και αρχηγίσκους… κουτάλας.
Κοιτάξτε γύρω σας αγαπητοί. Αφουγκραστείτε, συζητείστε και διαψεύστε με! «…Είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα…».
Δ. Κατσαράκης
