Όλοι είμαστε για άσυλο
Αν είναι δυνατόν φίλοι αναγνώστες, αυτό το τρελοκομείο να θεωρείται ευνομούμενο κράτος. Η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να εφαρμόσει τους νόμους και να νομοθετήσει τις αλλαγές στο μπάχαλο που λέγεται Παιδεία. Nα στείλει τους αιώνιους φοιτητές στα σπίτια τους και στις δουλειές που μπορούν να κάνουν, μια που δεν θέλουν να τελειώσουν τις σπουδές τους. Τις οποίες σπουδές πληρώνουν τα κορόιδα οι γονείς τους. Αδιανόητα πράγματα. Δεν πάνε μια βόλτα οι κύριοι αυτοί –που έχουν βαφτιστεί καθηγητές– να δουν τι γίνεται στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια;
Δεν διανοείται κανένας να πάει στο τέλος των σπουδών του και να χρωστάει όλα τα μαθήματα από το πρώτο έτος. Αυτά τα ξέρω από έναν ανιψιό μου, που δίνει –μου είπε– διπλωματικές στη Θεολογία, αλλά χρωστάει και δώδεκα μαθήματα από τα παρελθόντα έτη.
Ποιος μασκαράς ήταν αυτός, που έκανε αυτούς τους νόμους, που διέλυσαν την ελληνική ανώτατη παιδεία; Και που τα ΑΕΙ βγάζουν στουρνάρια αν ποτέ τελειώσουν;
Είναι κατάπτυστη και τελείως άδικη συμπεριφορά προς τους φοιτητές, που σέβονται τον εαυτό τους και τα χρήματα του μόχθου αλλά και τις αγωνίες των γονιών τους για να τα σπουδάσουν.
Σε αυτά τα παιδιά τι έχουν να απαντήσουν αυτά τα στουρνάρια; Τι αποκομίζουν αυτοί οι μαθητές και οι γονείς τους από αυτούς τους περίεργους καθηγητές, που, αν τους δεις στον δρόμο νομίζεις ότι είναι χειρώνακτες σε ώρα εργασίας; Διότι αν έβλεπαν, ακόμα και σήμερα αυτοί οι τύποι, τους εργάτες της αποκομιδής των απορριμμάτων που δουλεύουν στο Μαρούσι, όταν πίναμε το ουζάκι μας που πολύ συχνά με καλούσαν στην παρέα τους, θα νόμιζαν πως έβλεπαν φιγουρίνια.
Έζησα τρία χρόνια στη Βιέννη. Ήξερα πολλές τραμβαγιέρισσες και μιλάγαμε. Ένα βράδυ στην Όπερα είδα μια κυρία με μακριά τουαλέτα, που, αν δεν μου μίλαγε δεν θα την αναγνώριζα. Ήταν η κ. Άγκνες, η οποία οδηγούσε το τραμ της Franz Jozef Strasse που με κατέβαζε στο κέντρο της Βιέννης.
Οι πολιτισμένοι άνθρωποι σέβονται εαυτούς και αλλήλους, ιδίως όταν κατέχουν θέσεις και εκπροσωπούν κάποιους θεσμούς. Δεν είναι εικόνα να μπαίνουν κάποιοι, ημέρες εορταστικές, ντυμένοι όπως σκάβουν τα περιβόλια τους και να καταπατούν και το καθιερωμένο πρωτόκολλο, που ακολουθεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος. Σε άλλο κράτος, τέτοιοι τύποι που το παίζουν λαϊκούρα, που, όμως είναι εκατομμυριούχοι δεν θα έβλεπαν την πόρτα αυτών των διακεκριμένων χώρων. Aφήστε που δεν θα τολμούσαν να το κάμουν.
Αυτή την εντύπωση έχουν κάνει αυτοί οι περίεργοι καθηγητές, που παρασύρουν τα παιδιά στους δρόμους και στις παραβατικές πράξεις, ακριβώς γιατί πιστεύουν τα παιδιά ότι –αφού συμφωνούν και οι περίεργοι αυτοί καθηγητές τους– κάνουν το σωστό. Αυτά δεν τα λέει η στήλη, τα λέει ο κόσμος στα καφενεία και τα λέει όλη η κοινωνία, η οποία δεινοπαθεί από αυτές τις κινητοποιήσεις.
Aπό την άλλη πλευρά τα κτίσματα έχουν γίνει μπάχαλο και οι καταστροφές πληρώνονται από τον ελληνικό λαό. Αυτά θα πρέπει να τα εκτιμήσει η κυβέρνηση και να βάλει τέλος σε αυτό το όργιο. Και να αφήσει τις βλακείες περί της Δημοκρατίας, που δεν έχει αδιέξοδα. Αν η Δημοκρατία δεν είχε αδιέξοδα, δεν θα είχε γίνει κοινωνικό καθεστώς η αναρχία και το μη διωκόμενο έγκλημα.
Και πάμε στην καυτή πατάτα των παρωχημένων ερώτων και του όλου σκηνικού, που φαίνεται ότι πλαισιώνει αυτή την τραγωδία. Και επισημαίνεται: καλά αυτή η γυναίκα ήταν εκτός ορίων. Είχε φιλοδοξίες και μετήλθε όλα τα μέσα για να κάνει το γούστο της. Πρόσωπα όμως που κατέχουν θέσεις υψηλές και μάλιστα τέτοιων φορέων, θα πρέπει να είναι πιο ανθεκτικοί στις διάφορες Hρωδειάδες, σεβόμενοι όχι μόνο τη θέση τους, αλλά και το ιδιωτικό τους περιβάλλον. Είδα διαμαρτυρία των διδασκόντων στη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά, που ζητούν να προστατευθεί η υστεροφημία του εκλιπόντος. Δυστυχώς, η υστεροφημία του καθενός είναι καθαρώς προσωπική υπόθεση, αυτού που θέλει να την προστατεύσει.
Όμως, φίλοι αναγνώστες, ο Λαζόπουλος μας ξανάφερε το κέφι και την αισιοδοξία ότι δεν σάπισε η πατρίδα. Τα σατιρικά του σχόλια έδωσαν θέση σε μια εικόνα που παρουσιάστηκε στο στούντιο Ένα. Χωριό μ’ ένα φτωχόσπιτο και στον τοίχο του ακουμπισμένα δύο καπάκια από φτηνά φέρετρα και από πάνω έπεσαν οι φωτογραφίες ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Και ο ίδιος –συγκινημένος– μάς είπε ότι πρώτος έφυγε ο άνδρας και σε λίγη ώρα τον ακολούθησε η σύντροφος της ζωής του. Ακόμα έχω στα μάτια μου αυτές τις δύο γαλήνιες μορφές, σκαμμένες απ’ τις ρυτίδες και το βλέμμα τους. Ένα βλέμμα που αντίκριζε ήρεμο, ποιος ξέρει τι! Ένα είναι βέβαιο: ότι όλοι μας πήραμε ένα μάθημα ήθους αλλά και αγάπης. Ευτυχώς, που ο Λαζόπουλος μάς έβγαλε από τη βρομιά που ζήσαμε αυτές τις μέρες, λέγοντάς μας ότι ακόμα δεν χάθηκαν όλα. Υπάρχει ελπίδα επανάκαμψης των αξιών μας.
Τώρα, ο Γιωργάκης νόμισε ότι όλα τακτοποιήθηκαν που διέγραψε τον Κίμωνα. Είπαμε και στο προηγούμενο φύλλο, πρέπει να διαγράψει όλους όσοι του έβγαζαν γλώσσα. Αλλιώς δεν κάνει τίποτα. Το σκάφος θα σκαμπανεβάζει και δεν πρόκειται να βρει προβλήματα να παρκάρει. Ούτε σε δύο τετραετίες.
Απ’ την άλλη είχαμε την επίσκεψη του Τάσσου Παπαδόπουλου, του λεβέντη προέδρου της Κύπρου. Έλληνα με όλη τη σημασία της λέξεως. Είπανε διάφορα για το ποιος έφαγε παρέα με ποιον, και άλλα τέτοια σκέτα κουτσομπολιά. Μάλλον δεν κατάλαβαν ακόμα ότι οι Έλληνες δεν φοβήθηκαν ποτέ και δεν έσκυψαν σε κανέναν εκβιασμό!!! Και οι Κύπριοι είναι Έλληνες. Για όλους αυτούς τον σχολιασμό τον κάνει ο φίλος μας Δημ. Χαντζόπουλος των ΝΕΩΝ και τους βάζει όλους στη θέση τους.
Και μη μου πείτε ότι όλοι δεν είμαστε για άσυλο, αφού ακόμα ανεχόμαστε αυτές τις καταστάσεις.
Αλ Μαρούσι νιους
Όσα Δημοτικά Συμβούλια έγιναν, όλα ήταν τακτοποιητικά διαφόρων εκκρεμοτήτων. Βεβαίως, είχαμε και αρκετό χαμένο χρόνο, λόγω ποσόστωσης…
Όμως «οι καιροί ου μενετοί», διότι τα προβλήματα του τόπου είναι πολλά και άγρια. Χρειάζονται άμεσες επεμβάσεις και καλά είναι τα χάπενινγκ. Ευτυχώς τέλειωσαν και τα καρναβάλια, τα οποία τιμήθηκαν δεόντως στο Μαρούσι. Πιστεύω κ. δήμαρχε ότι πρέπει να πιάσουν δουλειά οι διάφοροι τεχνικοί για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, που έχουν κάνει αδιάβατο το Μαρούσι. Ο Δήμος έχει ειδικούς επιστήμονες και δεν νομίζω ότι πιστεύετε ότι τα προβλήματα θα τα λύσουν αυτά τα πολυάνθρωπα όργανα, που ουδείς γνωρίζει τι σόι παιδεία διαθέτουν, αυτοί που επελέγησαν για τους τομείς στους οποίους τοποθετήθηκαν.
Εκτός ορισμένων προσώπων, τα οποία ασχολούνται με συλλόγους της πόλης και τους οποίους γνωρίζουμε και οι οποίοι –κύριοι και κυρίες– ίσως έχουν ειδικές γνώσεις επί των αντικειμένων που θα χαράξουν τακτικές, όλοι οι άλλοι είναι άγνωστοι. Ίσως είναι γνωστοί στον κομματικό μηχανισμό και αμείβονται για την πειθαρχία τους. Όμως, είναι κοινά αποδεκτό ότι αυτά τα πολυπρόσωπα όργανα, μόνο χάος δημιουργούν και κανένα έργο. Πέραν του ότι μπορεί ν’ αποπροσανατολίζουν κι αυτούς που είναι γνώστες του αντικειμένου. Μέχρι στιγμής σπάμε πλάκα βλέποντας μερικούς/κές που συμμετέχουν σε αυτά τα όργανα, να περιφέρουν αυτάρεσκα την υπεροψία τους, αισθανόμενοι ότι αυτή η συμμετοχή τούς καταξίωσε κοινωνικά. Απ’ ότι βλέπω σε λίγο θα χρειαστεί χώρος για παρκάρισμα καλαμιών.
Κύριε δήμαρχε, όσο κι αν αυτά που γράφω είναι λίγο τσουχτερά, θα πρέπει να επισημαίνονται. Αυτά, σας πληροφορώ, συζητούνται στα καφενεία. Αυτοί οι χώροι αποτελούν την κρησάρα της κοινωνίας που δεν συνωστίζεται στα κόμματα, ούτε στον Δήμο και πάντα εκτιμά σωστά.
Ακόμα λέω στους διάφορους παπαράτσι, που ενδημούν στα Δημοτικά Συμβούλια ότι οι δημοτικοί συντάκτες της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ δεν έγιναν ποτέ παπαγαλάκια καμιάς αρχής είτε δημοτικής είτε μεμονωμένων συμβούλων. Βλέπουν όλους, κάνουν παρέα με όλους και αυτά στο φως της ημέρας, καθώς και στο φως της αιθούσης του Δημοτικού Συμβουλίου.
Βεβαίως και θα λέμε μπράβο ονομαστικά σε αυτούς που τιμούν το αξίωμά τους και κάνουν καλά τη δουλειά τους. Επίσης θα απορρίπτουμε τις πράξεις αυτών, οι οποίοι δρουν εναντίον των συμφερόντων της πόλης με τα κόλπα και τις θέσεις τους.
Όμως οι διάφοροι παρακοιμώμενοι πολλές φορές παρασύρουν τη διοίκηση, με διάφορες ανεξέλεγκτες πληροφορίες. Και αυτό ισχύει για όλους. Αυτά εμείς θα τα γράφουμε και θα πληροφορούμε τη διοίκηση.
Χαριτίνη Ρασιά-Καλαμπόκη
