Ρ έ κ β ι ε μ: Για τη χαμένη ζωή των ζωντανών παιδιών. Εβδομάδα των Παθών, του τελειότερου Ανθρώπου που πάτησε ποτέ στη γη. Αυτού, ο οποίος πάνω στον Σταυρό του Μαρτυρίου Του, συγκλόνισε τα σύμπαντα με θερμή παράκληση: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Εβδομάδα, κατά την οποία, αναδεικνύονται μέσα στην τραγικότερη φάση της ανθρωπότητας, τα αβυσσαλέα πάθη, του πιο επικίνδυνου έλλογου ζώου της γης. Αυτά, που ως όχλος ανθρωποφάγας κοινωνίας, τα μετεξελίσσει σε θανατική ετυμηγορία: «Άρον-άρον σταύρωσον αυτόν».
Οι κοινωνίες βέβαια παρέμειναν ανθρωποφάγες. Η άρχουσα τάξη, η πολιτική και θρησκευτική εξουσία, πάντα ξέρουν πώς θα κάνουν τη δουλειά τους για να βγάζουν από τη μέση τους ενοχλητικούς που δεν δέχονται να προσκυνήσουν τα είδωλα της υπερφίαλης ματαιοδοξίας τους. Τα παραδείγματα έχουν περάσει στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Εβδομάδα των Παθών, του μοναδικού Αληθινού ΚΥΡΙΟΥ, που πέρασε από τις κοινωνίες των ανθρώπων στους αιώνες. Η Ταπεινότητα, η Αγάπη, η Πνευματικότητα, η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη, η Ευσπλαχνία… Επιλογές Ζωής, στις οποίες αποστρέφει το βλέμμα η ανθρώπινη σάρκα, αφού το μυαλό που την διαφεντεύει, έχει θεοποιήσει την ύλη σε όλες της τις μορφές, εκπορνεύοντάς την ταυτόχρονα. Σχιζοειδείς συμπεριφορές και οι θλιβερές τους απολήξεις, γίνονται καθημερινά η «χαρά» των Μ.Μ.Ε., ο φόβος των αδύναμων, η θλίψη κάποιων φευγάτων «ρομαντικών», η οργή των παιδιών, που οι ψυχές τους άλλα λαχταράνε κι αλλού τις στέλνουν να μαντρωθούν οι γραβατωμένες κενότητες των εξουσιαστών τους. Σαν τα «ζα».
Μεγάλη Εβδομάδα. Και αν σηκώσουμε μια από αυτές τις μέρες το κεφάλι προς τον ουρανό, όσοι έχουμε ακόμη λίγη τσίπα επάνω μας, ας φτύσουμε έτσι όπως είμαστε. Εκεί, θα πετύχουμε τα πάθη που μας έχουν καταστήσει ανθρωποφάγους. Και δεν με νοιάζει αν τρώγονται –πρόστυχα, μπαμπέσικα, άδικα– μεταξύ τους, ισοδύναμα όντα. Με νοιάζει και με καίει, το ότι τρώμε τα ΠΑΙΔΙΑ μας. Κοκαλάκι-κοκαλάκι. Μέχρι το μεδούλι. Ξεκινώντας από το μυαλό, αφού το «καλοταΐσουμε» πρώτα με όλων των ειδών τις «εκπαιδευτικές» και «πολιτισμικές» σκοπιμότητες της σύγχρονης χυδαιοκουλτούρας, όπου το ΧΡΗΜΑ, το ΣΕΞ και η ΒΙΑ, είναι τα «εφόδια» που εξασφαλίζουν σίγουρα, δοκιμασμένα, εξακριβωμένα, την …κοινωνική καταξίωση!!!…
Εκείνα αντιδρούν. Προσπαθούν να ανατρέψουν τα δεδομένα. Δοκιμάζουν κάθε τόσο να αποδράσουν από το μαντρί της ηθικής, πνευματικής, αισθητικής, αιχμαλωσίας στην οποία τα έχουμε οδηγήσει. Αυτήν που «μαγειρεύει» η κουζίνα της παγκοσμιοποίησης.
Η «κουζίνα» των ισχυρών «ξενοδόχων» του πλανήτη, μέσα στην οποία, εκπρόσωποι του λαού μας, εμφανίζονται σαν θεραπαινίδες τους, όπου υποβάλλουν –εκ μέρους του λαού– βαθειά, έως εδάφους την υπόκλιση στον αφέντη. Κι επειδή σκύψε-σκύψε, η πάλαι ποτέ Υπερήφανη θέση της Ελλάδας και του λαού της, μέσα στο παγκόσμιο τοπίο έμεινε ενοχλητική ανάμνηση, η Ιστορία τους, θα πρέπει να παραχαραχτεί τουλάχιστον. Η Γλώσσα τους να ΑΤΙΜΑΣΤΕΙ όσο δεν παίρνει. Τα προτερήματα της φυλής να πάρουν τον δρόμο που χάραξαν οι χιμπατζήδες της… «μάνας» Αφρικής.
Και «τα παιδιά που τα ξέρουνε όλα», σιχάθηκαν από τα βάθη της ψυχής τους τις προστυχιές τής «καθώς πρέπει» Δημοκρατίας μας με το «μακρύ» και το «βαρύ» χέρι. Και «τα παιδιά που τα θέλουνε όλα» ζητάνε συνειδητά ή ασυνείδητα εκείνα που τους αφαιρέσαμε χωρίς ΝΤΡΟΠΗ.
Απαιτούν την ΤΙΜΗ τους πίσω. Απαιτούν τις ΑΞΙΕΣ τους πίσω. Απαιτούν τη ΖΩΗ τους πίσω. Αυτήν που πάει άκλαυτη. Άταφη. Χωρίς την Αντιγόνη, γιατί την «σκοτώσανε» κι αυτήν, η σύγχρονη «παιδεία», ο σύγχρονος «πολιτισμός»…
Καλή Ανάσταση.
ΤοποΓράφει η Θέμις
