Τρία μερόνυχτα στην αγκαλιά των θεών του Ολύμπου. Ένα σαββατιάτικο πρωινό βρέθηκα να ταξιδεύω προς τη δυτική Πελοπόννησο. Προορισμός η Κυπαρισσία. Φθάσαμε στην πόλη και νόμισα πως το ταξίδι έφθασε στο τέλος του. Η όμορφη κοπέλα που οδηγούσε προχώρησε κι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στην πλαγιά ενός βουνού. Ήδη το μυαλό μου αλλά και οι αισθήσεις μου με μετέφεραν σιγά-σιγά στα γνωστά μονοπάτια της σκέψης μου, που όποτε τα ανηφόριζα, αισθανόμουν πως ξανάβρισκα τις ρίζες μου.
Η αιώνια πατρίδα των θεών και των ανθρώπων ξεπρόβαλε και ομολογώ πως αισθάνθηκα έντονο το αγκάλιασμα του Δία, του δημιουργού της ζωής. Ένιωσα ακόμα πιεστική την επιθυμία να ξεφύγω απ’ τα γήινα. Δεν ξέρω πως, αλλά μια πρωτόγνωρη αίσθηση με πληροφόρησε πως το τοπίο ήταν γεμάτο ενέργεια. Το κατάλυμά μας ήταν μια κατοικία που δέσποζε στην πλαγιά του βουνού. Μπροστά μου ο κάμπος με τα χωριουδάκια του και στο βάθος η θάλασσα, μια θάλασσα γαλήνια. Ξαφνικά ο ήλιος κοκκίνισε και άρχισε να βουτάει σιγά-σιγά στο υγρό στοιχείο. Για μια στιγμή νόμισα πως βγαίνει απ’ το νερό η γοργόνα, ρωτώντας αν ζει ακόμα ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Όμως ο νους μου συνέχιζε το ξεστράτισμά του και βρέθηκα στην Κύπρο, να βλέπω την Αφροδίτη να ξεπροβάλει απ’ τα γαλάζια νερά, προκλητική και πανέμορφη.
Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ποια απ’ τις δύο είχα μπροστά μου, την Πάνδημη ή την Ουρανία θεά; Όμως όποια απ’ τις δύο κι αν ήταν, για μένα ήταν και οι δύο ερωτικές, έτοιμες να προκαλέσουν το αρσενικό για την διαιώνιση του είδους. Ο ερωτισμός είναι έντονος σε όλα τα σημεία της ιερής Ελλάδας, ιδίως όπου ο χώρος είναι φορτισμένος με ενέργεια. Λίγο πιο κάτω, στη θάλασσα της Πύλου, τα πειράματα συνεχίζονται. Κάποιοι επιστήμονες ψάχνουν για τα νιτρίνια, στα οποία αποδίδουν την ύπαρξη της ζωής. Χρόνια προσπαθούν και πάντα θα προσπαθούν να ερμηνεύσουν το θαύμα της ζωής. Κι όμως η ζωή προέρχεται από το σμίξιμο του αρσενικού και του θηλυκού, σε όλα τα έμβια όντα.
Όπως απολάμβανα τη μαγεία της φύσης, στο νου μου ήρθε ένα κείμενο του Νίκου Καραγιαννίδη, που είναι ένας ύμνος στον έρωτα. Όσο κι αν -διαβάζοντάς το- αισθάνθηκα μια εξωπραγματική για τα σημερινά δεδομένα εικόνα για τον έρωτα, εντούτοις αποφάσισα να μεταφέρω κάποιες όμορφες εικόνες απ’ το κείμενό του. Εικόνες που όχι μόνο δεν με σόκαραν, αλλά το αντίθετο, με έκαναν να φύγω απ’ το αγκάλιασμα του θανάτου.
Το αντίδοτο του θανάτου είναι ο έρωτας, λέει ο τίτλος του κειμένου. Ο έρωτας είναι η πηγή της ζωής, όμως ο πραγματικός έρωτας με μια γυναίκα είναι ένα διαστημικό ταξίδι σε κάποιον άλλον πλανήτη. Ο Καραγιαννίδης ξεχωρίζει την απλή σαρκική επαφή, απ’ τον έρωτα που έχει σχέση πρώτα με την ψυχή. Όλη αυτή η περιγραφή, πραγματική ή μη, έχει σχέση με τη συνέντευξη του ομότιμου καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Εμμανουήλ Κριαρά, στα ΝΕΑ. Ο καθηγητής είναι 104 χρόνων και παραδέχεται: «είμαι ερωτευμένος».
Παρ’ όλο που έχει περάσει έναν αιώνα ζωής ο καθηγητής, ακόμα ζει. Και ζει φίλοι μου γιατί νιώθει πάντα την μαγεία και το μεγαλείο του έρωτα. «Χωρίς έρωτα, δεν δίνει ευτυχία η ζωή» λέει ο υπέργηρος φιλόσοφος. Λέει ακόμα: «δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή, γιατί δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα». Όμως εξακολουθεί να είναι ακόμα ερωτευμένος με τη γυναίκα του, παρ’ όλο που έφυγε προ καιρού. Έζησε μαζί της 65 χρόνια και εξακολουθεί (όπως είπε στη συνέντευξή του) να παραδέχεται: «είμαι ακόμα ερωτευμένος μαζί της». Και συνεχίζει: «μόνον όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Το μόνο ιδανικό που απόμεινε είναι ο έρωτας, υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού».
